Alþýðublaðið - 25.09.1923, Blaðsíða 3

XL&VBUBLIÐIB
Rússlaod firr og nú.
(Nl.)
Þá komu bolsivikarnir til sög-
unnar. Það voru verkamenn úr
bæjunum. Þeir kendu bændunum
nýjan lærdóm í skotgröfunum.
Peir sögðu þeim, að þeir væru
menn engn síður en Nikolaj
Alexándrovitfch eða »metiopolit-
inn< í Moskva. Slíkum kenningum
tóku þeir með fögnuði. feim var
sagt, að mennirnir í skotgiöfunum
handan við »no man’s land<
4
væru líka meun, — bændur og
verkamenn. Munurinn aÖ eins sá,
að þeir mæltu á aðrar tungur.
»Muzchik<, rússneski bóndinn,
neitaðí loks að skjóta á fólaga
sína fyrir það, að þeir töluðu
annað mál, en miðaði á liðsfo:-
ingjana; hann neitaði að hlýða.
Hann ætlaði nú að fara heim í
kotið sitt.
Kerenskij gat ekki við neitt
ráðið. Hann reyndi að ofsækja
foriDgja bolsivíkanna í Petrograd
og Moskva, en það kom að engu
haldi. ■-
Byltingin var hafin og upp-
reisnin í Petrograd 7. nóvember
1917 var að eins síðasta handar-
vikið.
Bið ég að málslokum menn'að
fletta upp íslenzkum blöðum til
að sanDfærast um villur ungfiúar-
innar. Geta menn jafnvel flett upp
Morgunblaðinu. Bg skýrði ung-
fiúnni frá þeim, er hún hafði
haldið fyriilesturinn. Mælti hún
ekki á raóti, en heflr þó ekki
leiðrétt neina þeirra,
Hendrik J, 8. Ottósson,
íiB. Leitt er að sjá burðast
með w í sleDzku, þar sem á að
vera v. Pólverjar, sem nota latínu-
letur með ýmsum merkjum, hafa
tekið iv upp eftir Þjóðverjum.
Ánnars er ekki til w í slavDesk-
um málum, en að eins v (er í
kyrilliska stafrófinu, sem Rússar,
Serbar og Búlgarar nota, táknað
með b).
Bæknr og rit,
send Álþýðnbtaðinn.
íaiand, söngiag eftir Sigv, S.
Kaidalóns við kvæði Bjarna
Thorarensens: Þú namkunna
landið, raddsett íyrir karlakór,
með skrautprentuðu titiibiaði,
dregnu af Samúel Eggertssyni.
Lagið er heigað stúdentagarðin-
um. »Bæði til að gleðja og
gagna girnast skyldi mengi
bragna< að eignast þennan svása
söng.
Eline Hoffmann: Fjern Strand,
Digte. Levin & Munkgaards
Forlag, Köbenhavn. MCMXXHI.
s
Vepkamaðupinn, blað jafnaðar-
manna á Akureyri, er bezta fréttablaðið
af norðlenzku blöðunum. Flytur góðar
ritgerðir um stjórnmál og atvinnumál.
Kemur út einu sinni í viku. Kostar
að eins kr. 5,00 um árið. Gerist áskrif-
endur á aigreiðslu Alþýðublaðsins.
— Höfundur þessa kvæða er gift
danska skáldinu Kai Hoffmann,
og voru þau bæði á ferð hér í
sumar. Hún er alin npp hér á
landi, og eru 'mörg yrkisefni f
þessari bók héðan, Eitt kvæði
heltir »Graasleppaen< (þ. e.
»grásleppan<), og myndi ís-
ieodingum þykja það lítið yrk-
isefni, en Döoum verður líka
matur úr ýmsu, er íslendingar
fleygja. Kvæðin eru yfirleitt mjúk
og Iétt.
Redningskorpset for Köben-
havn og Fredriksberg A./s.
iqió — 1921. — JÞetta er minn-
ingarrlt með myndum af mönn-
nm og tækjum, skrám, tcflum
og sögu til yfirlits og rreðmæla,
vönduð bók.
Jnhelbryg, Qn Digt- og Teg-
nings Krans. Ved Tuborgs Fa-
brikkers 50 Aars Jubilæum. —
Minningarrit er þetta og, fult af
myndum og kvæðum eftir fjölda
dráttarlistarmanna og skálda,
dregnum og ortum af svo inni-
legum ölkærleik, að sá má þola
vel, sem ekki »finnur á sér<
við að skoða þeð og lesa. Bókin
er falieg.
Edgar Rice Bnrroughc: Sonup Tapzane.
Engin hefndarhugsnn leyndist i lxuga Alexis; — að
eins brá þar fyrir daufu batri til mannsins, sem hann
og Hokoff höfðu reynt að eyðileggja, en misheppnast.
Hatri blandin var endurmiixningin um Rokoff, þvi að
Rokoff var óbeinlinis valdur að hörmungum hans. Hann
liataði lögregluna i mörgum borgum, sem haim hafði
orðið að flýja úr. Iíann hataði lög og reglur, hataði
alt. 011 œfi hans var blandin haturshugsnn; — andlega
jafnt 0g likamlega var hann orðinn imynd þess, er verið
heflr um langt skeið þræll hatursins. Hann hafði litið
saman vib mennina, er björguðu honurn, að sælda. Hann
var of lasburða til vinnu og of einrænn til þess að leita
féjagsskapar, svo hann var látinn eiga sig.
Marjorie W. var leigb af fólagi auðmanna, dubbuð
upp með tilraunastofu og heilum lióp af visindamönn-
um og sett af stað í leit eftir einliverjum verðmætum
málmi eða efni. Enginn á sldpinn nema visindamenn-
iriiir .vissu, hvert efnið var, enda kemur það ekki þessari
sögu við uema að þvi leyti, að skipið sigldi að ey einni
við strönd Afriku eftir ab Alexis Paulviteh kom á skips-
fjöl.
Skipið lá rnargar vikur við eyna. Tilbréytingarleysið
þreytti skipshöfnina. Hún fór þvi oft i lan d, og loksins bað
Paulviteh um að iofa sér að fara með; lionmn leidd-
ját líka.
Eyin var skógi vaxin. Myrkviðurinn óx alveg i fjöru
frarn. Visindamennirnir voru langt uppi á eynni að leita
efnisins verðmikla. Munnmæli meðal svertingjanna á
meginlandinu höfðu lokkað þá til ab halda, að á eynni
væsi gnægð efnisins. Skipverjar fiskuðu eða voru ab
dýraveiðum, og visindamennirnir rannsökuðu. Paulvitch
staulaðist fram og_ aftur úm ströndina eða hvildist i
skug'gum, ti-jánna. Einhverju sinni, er li/fsetarnir höfðu
hópast utan um pardusdýr, er einn þeirra hafði skotið
inni i skóginum, svaf Paulvitch undir tré skamt á brant.
Hann vaknaði við, að hendi var stutt á öxl hans. Iíann
hrökli upp og sá stóran mannapa sitja á hækjum sér
við hlið hans. Rússinn varö ógurlega hræddur. Hann
gaut hornauga til sjómannanna; — þeir voru tvö
hundruö fabma i burtu. Apinn klappaði aftúr á öxl
hans og ma,saði vinalega. Paulvitch sá enga vonzku i
spyrjandi svipnum eða látbrag’ði apans. Hann reis hægt
á fætur. Apinn stób lika upp.
Maðurinn staulaðist hálfboginn áleiðis til sjóinannanua,
Apinn gekk með honum og hélt i annan handlegg hans.
Þeir voru þvi nær komnir til mannaliópsins áður en þeir
sáust, og var þá Paulvitcli vís um, að apinn hafði ekki
ilt 1 hyggju. Líkleg'a var apinn mönnum vanur. Rúss-
anum'datt i hug, að hann gæti orðið sér að féþúfu, og
liann ákvað að leyna að nota sór það.