Nýi tíminn - 01.11.1932, Page 3
NÝI TÍMINN
gegn skattheimtumönjrmm ríkis-
in8 og gegn framkvæmd þeirra
laga, sem auðvaldið tryggir vald
8itt með. Þetta er mörgum bænd-
um víðsvegar um land farið að
Bkiljast. Og væntanlega getur
Nýi timínn innan skamms fiutt
fregnir af þvf, að þannig löguð
barátta sé hafin hér á landi.
Reðd úr sveitinni.
Alténd heyrir maður eitt-
hvað nýtt.
Nú er gamli Tíminn kominn
að þeirri niðurBtöðu, að kommún-
isminn sé ekki annað en tíaka,
— að visu ákaflega léleg, —- að-
flutt frá útlöndum.
Og eins og gömlum, ráðsett-
um borgara sæmir, varar hann
bændurna úti á landsbygðinni
við því að láta glepjast af þess-
ari skaðræðistísku.
Það er eins og gamli Tíminn
hafi eitthvert veður af því, að
bændurnir séu farnir að gefa
kommúni8manum meiri gaum en
hann telur æskilegt.
Þetta þykir gamla Tímanum
ákaflega skrítið. Og svo sem
vænta má, getur hann ekkert
skilið í þessari ónáttúru bænd-
anna. Þesstegna skrifar hann
þetta bara á reikning einhvers
tískufaraldurs, sem borist hefir
frá stórborgarskrílnum í útlönd-
um, líkt og innfiúensa eða misl-
ingar.
Það er kannske ómaksins vert
að skýra þetta dularfulla fyrir-
brigði, — þennan byltingahug
bændanna, — fyrir gamla Tím-
anum lítið eitt, ef ske kynni, að
það yrði honum til sáluhjálpar,
eða einhverrar uppbyggingar í
framtíðinni.
Gamli Tíminn hefir oft talað
um kreppu. Það kemur honum
því ekki ókunnuglega fyrir,
þótt kreppa sé nefnd.
En veit hann, hvað kreppa
er? Veit bann það, að kreppan
kemur fyrst þangað, sem hún
ætti að koma síðast? Veit hann
það, að kreppan sniður fyrst ut-
an af lífsmöguleikum þess fólks,
sem minst hefir að missa? Veit
hann það, að fólkið, sem fæst
hefir lífsþægindin og minstar
kröfur gerir til lifsins, verður
fyrst að slá af sínum litlu kröf-
um.
Og svo er önnur hlið þessa
máls; Það er til fólk, lika á
okkar kæra landi íslandi, sem
ekki þekkir kreppuna nema af
afspurn. Þetta fólk þarf ekki að
neita sér um neitt. Það þarf
ekki að slá af sinum íburðar-
miklu kröfum til lifsins. Það get-
ur veitt sér öll tímanleg gæði,
þrátt fyrir kreppuna. Hún kem-
ur ekkert við þeirra persónu-
lega hag.
En svo kemur aðalatriðið, sem
er ef til vill þoku vafið fyrir
gamla Tímanum.
Fólkið, sem kreppan þjarmar
að, veit um þetta líf fina fólks-
ins. Og það verður að segjast
beint upp i opið geðið á gamla
Tímanum, að einmitt vissan um
þetta, að kreppan kemur fyrst
og fremst þangað, sem hún á
ekki að koma, vekur upp gremju
og andúð til þess fólks, sem sit-
ur að gæðum lífsins, meðan all-
ur fjöldinn verður sð draga úr
kröfum sínum. Þettu er kannske
álitinn mjög ljótur og spiltur
hugsunarháttur frá kristilegu
og borgaralegu sjónarmiði, en
þetta er ekkert annað en blá-
köld staðreynd.
Þess vegna er það, að mörg-
um fátækum bóndanum og
bóndasyninum þykir það nokk-
uð napurt, hve mikið djúp er
staðfest á milli þeirra og hinna,
sem >aeila og drotna«, — þeirra,
sem hafa náð þeirri aðstöðu i
lifinu að geta veitt sér öll tím-
anleg gæði með lítilli eða engri
fyrirhöfn. — Þegar hinn snauði
maður, hvort sem hann er bóndi
eða eyrarþræll, er farinn að
skilja þessi einföldu og augljósu
sannindi, fyllist hann andúð og
gremju til þeirra, sem sitja að
kjötkötllunum. Þetta er það,
sem »skikkanlegric borgarar
kalla stéttahatur og kalla ljótt.
Og nú er svo komið, að þetta
stéttahatur er að spretta upp
í sálum margra velþenkjandi
Framsóknarmanna, — manna,
sem helst hafa þekt það eér tii
sáluhjálpar að lesa gamla Tím-
ann og aldrei hafa heyrt eitt
einasta gott orð ura kommúnista.
Þess vegna má alveg hafa
endaskifti á hugsunarferli gamla
Timans. Kommúnisminn er ekki
innflutt vara, eins og gamli Tím-
inn heldur i barnslegri einfeldni
sinni, nema þá umbúðirnar að
nokkru leyti. Hann þróast og
ves og dafnar í brjóstum þeirra
manna, sem komið hafa auga á
þau einföldu sannindi, að sumir
bera mikið úr býtum frá borði
lífsins, en aðrir minna en ekki
neitt. Kreppan hefir skerpt þess-
ar andstæður og tilfinningu
manna og gagnrýni á þessum
hlutum að sama skapi. Og horfi
forráðamenn Framsóknar nú
með áhyggju fram á það, að
kommúnismanum vex fyigi út
um bygðir landsins, mega þeir
sjálfum sér um kenna. Þeir hafa
með skilningsleysi sínu og skeyt-
ingarleysi verið að búa honum
jarðveg. Þeir hafa ekkv hreyft
hönd né fót til þess að draga
úr þeim andstæðum, sem orðið
hafa i islensku þjóðlifi. Yfirlj-sta
stefnu sína í skattamálum hafa
þeir svikið. Enga tilraun hafa
þeir gert til að »klippa ofan aí«
tekjum þeirra manua, er rakað
hafa saman auði á kostnað al-