Nýja konan - 01.12.1934, Blaðsíða 4

4
Nýja konan
Myndin er
tekin af Sig-
urði Tómas-
syni og sýn-
ir harnaheim
ili í Sovét-
Rússlandi. —
Allir, sem til
Sovétríkj-
anna fara
veröa mjög
lirifnir af
barna hœlun-
um og harna-
g ö r ö u n u m,
sem verka-
lýöurinn Jiar
hefir skapaö
sér.
var að byggja Skúrinn vorið
sem þau giftu sig. Það voru
núna 12 ár síðan. Sölvi vissi
það sjálfur, að hann var meðal
beztu mannanna á flota Jolin-
sens, og bann byggði sér vonir
á dugnaði sínum og atorku. En
þcgar hann drukknaði, þá voru
þau í svo stórri skuld við verzl-
unina lijá Johnsen, að líftrygg-
ing Sölva luökk ekki fyrir
henni. Hún stóð eftir allslaus
með sex börn og átti um ekk-
ert að velja nema að fara á
sveitina.
Börnin voru svo ung, að hún
gat ekkert farið frá þeim. Það
var fyrst næsta vor, að hún
hugsaði til að geta farið í vinnu
frá heimilinu. Það var draum-
ur hennar, að geta sjálf unnið
sér eitthvað inn, sem liún var
frjáls að.
Geirlaug stóð við búðarborð-
ið í glóbjörtu rafmagnsljósinu
og spurði eftir konsúlnnm.
Iíann lét hana bíða nokkuð
lengi. Að loknm kom hann þó
fram í búðina, breiður og liá-
leilur, með nefklípugleraugu.
— Sælir, sagði Geirlaug ó-
þarflega hátt.
— Komið þér nú sælar, Geir-
laug. Jolinsen staðnæmdist fyrir
innan búðarborðið andspænis
henni og hagræddi gleraugun-
um með hvítri og holdugri
hendinni. Geirl. tók ísigkjark.
— Ég ætlaði að vita, hvort
þér vilduð ekki lána mér svo
sem 15 kr. virði út úr búðinni
upp á það, að ég fái að vinna
það af mér, þegar fiskvinna
byrjar í vor?
Konsúllinn tók af sér gler-
augun og skoðaði nákvæmlega
gullnmgerðina á þeim í hendi
sér.
— Þér munið kannske, hvern-
ig reikningurinn yðarstendur?
sagði hann dræmt.
O-já, ég man vel, hvernig
hann stendur í yðar bókum,
en hitt veit —* — —
En konsúllinn flýtti sér að
taka fram í:
— Það er ekki svoleiðis. Mér
liefir aldrei komið til liugarað
rukka yður um þetta. En eins
og þér skiljið, þá get ég ekki
bætt við það eins og tímarnir
eru núna.
— 0, ekki færuð þér nú á
sveitina, þó þér lánuðuð mér
þetta til vorsins.
— Hver getur ábyrgst að þér
liíið eða liafið lreilsu til þess
að vinna þetta af yður í vor?
Nei, ég skal segja yður, Geir-
laug — málrómur hans var nú
nærri því vingjarnlegur — þér
eigið að fara til oddvitans. Það
er ekki nema sjálfsögð skylda
hans, að láta heimili yðar hafa
það, sem það nauðsynlega þarf.
Johnsen Jét á sig gleraugun,
hægt og virðulega, og gaf þar
með til kynna, að viðtalinu
væri lokið.
Svo gekk hann aftur inn á
skrifstofuna, heinn í bakið, og
öruggur eins og sá, sem styðst
við góða sainvizku.
Geirlaug skjögraði heim á
leið í myrkrinu gegnum snjó-
sullið. Hún var þung af magn-
lausri reiði og sársauka. Til
sveitarinnar var henni vísað.
Hún var heimskingi, að ætla
að fá hjálp hjá konsúlnum, þeg-
ar ekkert var meira af henni
að flá. Og ráð vildi hún sízt
sækja til lians. IJún var sveit-
arómagi. Hún vissi það ósköp
vel. Og hún skammaðist sín
ekkert fyrir það eins og á stóð.
En það var erfitt að sækja
nauðsynjar sínar í þær greipar.
I hvert skil'ti, sem liún lings-
aði til slílcra ferða, var eins
og hún rifi upp í ógrónu sári.
Svo inargar skapraunir hafði
hún orðið að þola í gegnuin
það allt og orðið að kyngja
mörgu. Nei, hún gat ekki farið
,,,v ............................................................
Sport o•' fiinleikar
eru í Sovétríkjununi
alnianna eign, ungir
og gunilir taka |Ȓtt
í l»ví. A iiiyndinni
sjáið Jiið rússneskar
sportkonur. — í
næsta blaðiNýjukon-
unnar koma fim-
leikaæfingar fyrir
konur.