Útvarpstíðindi - 27.03.1944, Page 11

og fríð eins og flestar konur í Roros-
fjalllendinu.
Pétur lét hestinn ráða ferðinni. Hann
liélt slapandi taumnum í annarri liendi.
Öðru hvoru leit hann um öxl til konu
sinnar.
— Ertu að gráta, sagði hann og sneri
sér að henni.
— Ekki held ég það. — Hún þurrk-
aði sér um augun.
— Ertu hrædd um mig, spurði hann.
— Já, þú ert sá eini, sem ég óttast
um í veröldinni.
— Vertu ekki með grillur mín vegna.
Minnstu þess, að ég hef sverð og hlaðna
byssu, sagði hann til hughreystingar.
Svo hottaði hann á klárinn.
— Snúðu aftur, Pétur, sagði hún biðj-
andi. Hún sneri sér við á sleðanum og
horfði í augu mannsins. — Það er betra
að við hungrum en að þú verðir fyrir
einhverju illu á lciðinni.
Þá hló Pétur, svo að ómaði út yfir
vatnið.
— Heldurðu að ég snúi aftur..........
ég sem barðist við Svenskarana suður
frá, .... nei, það verður ekki af slíku
í þetta sinn!
— Þú ert óvæginn, það ertu, Pétur.
Óvæginn við mig, — þú ert líka óvæg-
inn við Litla-Kláus.
— Óvæginn! át Pétur eftir, — ég er
þá cinnig óvæginn við mig sjálfan.
Konan svaraði ekki. Hún sneri baki
við manninum og laut höfði. Maðurinn
rykkti í taumana og hottaði á hestinn.
Ivonan ætlaði með manni sínum norð-
ur í Molingdalinn, þau áttu þar hey-
stabba, og hún ætlaði auk þess að
höggva gat á ísinn á daltjörninni og
reyna að veiða .... það var orðið lítið
matarkyns í búrinu á Ilaugum. Úr Mol-
ingdalnum ætlaði Pétur á skíðum inn-
yfir fjöllin og síðan niður í Gauldalinn.
Hann mundi sjálfsagt ekki fá meira en
eina korntunnu. Og eina korntunnu
þóttist Hauga-Pétur geta borið fimm-
tán mílur. Það var reyndar fáráð að
koma niður í Þrándheim án þess að
hafa klyfjahest, ef eitthvað fengist út.
Og svo sannarlega sem hann héti Pétur
skyldi hann sjálfur vera klyfjahestur.
O, fimmtán mílur! — 0! — Hann
skyldi bera mjöltunnuna á bakinu ....
og færa guði lof og þakkargjörð við
hvert skref.
Morguninn var skínandi fagur, sól-
skinið féll sem gull á harðfennið í hlíð-
inni og yfir vatnið.
— Heyrðu, Pétur, sagði konan. Hún
rétti úr sér og horfði á hann. — Mér
finnst þú fallegasti karlmaður, sem ég
hef augum litið!
- Ég var einmitt að hugsa um að
þú værir fegursta konan, sem ég hefði
séð, sagði Hauga-Pétur.
Og þau sátu á sleðanum og hjöluðu
saman eins og börn. Pétur var eins og
unglingur og vafði konu sína örmurn
hvað eftir annað. Hún hallaði höfði sínu
að einkennisklæddum manni sínum og
lokaði augunum, .... og það fór um
hana, kyrrlátur fögnuður yfir því að
vera eiginkona þessa nafnkunna kon-
ungsins þjóns.
Fyrir norðan vatnið mættu þau
námumanni frá Alabergi.'Hann lá endi-
langur í vagni sínum en teygði upp
höfuðið. Ökumaðurinn var Morten frá
»
Naustavöllum. Hann bauð góðan dag-
inn og reyndi að rétta sig upp á sleð-
anum, en hann var svo máttvana og
hungraður að hann hné aftur út af.
— Ertu mjög svangur? spurði Pétur.
— Hef ekki bragðað mat síðan á
sunnudagslcvöldið.
ÚTVARPSTÍÐINDI
267