Prentarinn - 01.06.1934, Síða 5

Preiitaririn
3
Sósía I í'as i s m i ii 11
í Preiilarafclaginu.
Þeir prentarar, sem með athvgli skyggnast yfir
starf Prentarafélagsins og leggja starf undanfarinna
ára á mælikvarða þeirra árangra, sem félagið náði
í hagsmunabaráttu prentara áður en sósíaldemó-
krötum tókst að þröngva þeim skoðunum inn í
samtök okkar, að stéttarfriðspólitík þeirra ætti að
skipa þar öndvegi, — hljóta að sjá þess greinileg-
an vott, að starfsemi og félagslegum áhuga prent-
ara hefir hraðfarið aftur. Þessar skoðanir hafa or-
sakað það, að styrkur félagsins til að standast
hverja raun og vinna sigra í hagsmunaharáttunni
hefir þorrið. Þegar í odda hefir skorizt milli at-
vinnurekenda og prentara um kröfur þær, sem
prentarar hafa sett fram, og síðustu samningar
vitna svo ljóst um, hefir starfsemi kratahroddanna
deyft þannig eggjar allrar virkilegrar baráttu, að
geigur úrræðaleysis og hræðslu hefir gagntekið svo
félagana, að baráttuvilji þeirra og glæsileg áform
um árangursríka hagsmunabaráttu með einhuga
samtök stéttarinnar að vopni, hefir liafnað í lélegu
samningaröfli milli kratabroddanna og prentsmiðju-
eigenda.
Afleiðingarnar, sem við í dag sjáum af þessari
jíjónustu krataliroddanna í Prentarafélaginu við ís-
lenzku burgeisana, eru greinilegastar í þeim ráð-
stöfunum, er þeir beita við síðustu samninga og
næstu samninga þar á undan, er þcir með fasist-
isku ofbeldi skirrast ekki við að gera tilraunir til
þess, að afvopna prentarana í haráttu sinni um
þriggja ára skeið í senn.
Forustuna fyrir þessari eyðileggingar- og svika-
pólitík kratanna í Prentarafélaginu, sem einbeitt
hefir verið á það, að eyðileggja félagið sem vopn
í baráttu prentaranna við íslenzka auðvaldið, hefir
Magnús Jónsson haft á hendi. Svikaferill sósíal-
demókratanna um samninga, tilraunirnar marg-
ítrekuðu, til þess að ræna sjóði félagsins til spekúla-
tiona kratabroddanna, ofbeldisráðstafanirnar gegn
kommúnistum og öðrum róttækum prenturum,
ásamt ýmsu fleiru, eru vörður á leið Magnúsar í
Prentarafélaginu. En við hann eru líka tengdar
minningar um margvíslegar hrakfarir og mislukk-
aðar tilraunir til þess að reka erindi auðvaldsins.
Þær minningar vitna um vaknandi stéttarvitund og
aukinn þroska prentara og eru ljósgjafar á leið
síharðnandi stéttabaráttu.
Eitt þessara tákna eru viðtökur þær, sem Magn-
ús og aðrir kratábroddar fengu hjá II. I. P., er
þeir fluttu þá málaleitun, að það veitti Alþýðu-
hlaðinu fé. Tvisvar var þessi styrkveiting felld —
tvisvar urðu þeir að vola yfir vanmætti sínum í
að villa prenturum sýn. Á sömu leið fór um fjár-
beiðnina til »Alþýðuhússins« svokallaða.
Þessar og aðrar hrakfarir í átökum kratanna við
kommúnista og aðra róttæka verkamenn í H. I.
P. hafa skýrt línurnar, afhjúpað sósíaldemókratana
og knúið þá til að lyfta grímuuni af andlitum
sósíalfasistanna. Þannig grípa þeir til hreinna of-
beldisráðstafana um síðustu samninga, er þeir, eftir
beiðni atvinnurekendanna, fá það samþykkt í stjórn-
inni, að tveim stjórnarmeðlimum sé falið að gera
uppkast að sainningum, er þeir síðar mæli með í
félaginu, þrátt fyrir skýlausa ákvörðun félagsfund-
ar H. I. P. um það, að stjórninni sé falið að semja,
ásamt fulltrúa nema og stúlkna. Þetta tækifæri not-
uðu þeir til þess að slá af öllum kröfum að ineira
eða minna leyti og gegnum færa með því afslátt
arpólitík sína. En smiðshöggið á samningagerð
þessa ráku þeir á næsta fundi félagsins, er þeir
greiða atkvæði gegn þeirri kröfu, að 1. maí sé
frídagur prentara. Þetta eru aðeins glöggustu dæmin
frá síðustu samningum um gríinulaust innræti krata-
broddanna í H. I. P. undir forustu M. Jónssonar.
En þessi síðasti samningur, ásamt næsta samn-
ingi á undan, er leiddi félagið niður í þriggja ára
deyfð og starfsleysi, er án efa eitt af fyrstu raun-
verulegu skrefunum, sem kratarnir í H. I. P. stíga
til fulls í j)á átt, að hlýða vilja y firstéttarinnar um,
að afvopna prentverkalýðinn í þeirri síharðnandi
stéttabaráttu, sem nú stendur fyrir dyrum. Það eru
spor, sem geta, ef ekki verða slitnir fjötrarnir, sem
kratarnir hafa lagt á stétt okkar, orðið til þess, að
vanþroski ísl. prentarastéttarinnar verði álíka þrösk-
uldur í vegi fyrir sigursælli baráttu verkalýðsins
eins og austurrísku prentararnir og járnbrauta-
verkamennirnir voru í uppreistinni í Austurríki í
vetur. Þar voru þeir ef til vill eina tálmun þess
að verkalýðurinn hefði yfirhöndina, velti burgeisa-
stéttinni og tæki völdin í sínar liendur.
Og við prentarar, sem höfum koinið auga á það,
hvernig sósíaldemókratar liafa svikið verkalýðinn
í einu landinu á fætur öðru og leitt hann undir
böðulsöxi fasismans, megum engan veginn láta
okkur detta í hug, að hér lieima sé ekki saina
liættan á ferðum. Ef við gerum það, getur verið
Framh. á bls. 6.