Prentarinn - 01.09.1953, Qupperneq 3

til hjálpar. Þess vegna ríður á fyrst og fremst að
leggja ítrustu stund á vandvirkni, en jafnframt að
gjalda af alefli varhuga við hvers konar mistökum
í atvinnurekstri og iðn, í viðskiptaháttum, verðlagn-
ingu og vinnubrögðum. I stað of eindregins gróða-
hugar á að ráða rekstrinum áhugi á þörf þjóðar-
innar og atvinnuvegarins. Betri er 120 þúsund króna
ábati af vinnu 20 manna allt árið en 15 manna til
uppjafnaðar. Abata skyldi heldur varið til endur-
bóta og umbóta og aukinnar starfsemi en útbýt-
ingar til eyðslu, og talsverðum hluta ætti jafnan að
verja til áróðurs fyrir ágæti prentlistarinnar og nauð-
syn hennar í þágu íslenzkrar þjóðmenningar,
svipað því, sem nú tíðkast mjög með öðrum þjóð-
um með aukinni fræðslu og kennslu og útgáfu
vandaðra og eftirsóknarverðra prentgripa og smekk-
víslegum auglýsingum. I staðinn fyrir duttlunga-
kennda gróðahnykki í verðlagningu á, ef vel á að
vera, að ráða réttur útreikningur eftir staðreyndum
tilkostnaðar, en ekki ágizkunum. Þótt verð kunni
fyrir það að virðast hærra í bili og í einstökum til-
fellum, mun það reynast affarasælast, þegar til
lengdar lætur, að reikna rétt, þó að það krefji mikla
vinnu, þekkingu og kunnáttu, leikni og aðgæzlu.
Fyrst og síðast eiga þó prentsveinar að vanda frá-
gang á öllum prentgripum í öllum greinum, „af-
greiða verk sitt vel og vandlega“, eins og segir í
samningnum, og horfa ekki í, þótt það taki lengri
tíma en að „drífa það áfram og sulla því af“, en
ástunda jafnframt að auka og efla þekkingu sína
og kunnáttu í iðn sinni og mennt og sýna hana
trúlega í verki.
Það má alveg reiða sig á það, að hætta á atvinnu-
leysi og staðreynd þess mun þverra mjög, ef allir,
sem hlut eiga að máli, taka höndum saman um
að girða fyrir öll mistök, sem valda mega því líkri
ógæfu, þótt auðvitað verði ekki unnt með því
skipulagi atvinnurekstrar, sem nú ræður hér og
víðast hvar, að taka með öllu fyrir tiltölulega væg
atvinnuleysistilfelli af árferðissveiflum, en úr vand-
ræðum af þeim ætti stofnun atvinnuleysisstyrktar-
sjóðs, er samtök atvinnurekenda og verkamanna
væru sameiginlegir aðiljar að, að geta bætt, en
möguleika hennar komu samningsaðiljar sér saman
um við framlengingu núgildandi samnings að
athuga á yfirstandandi samningstímabili, eins og
öllum hlutaðeigendum ætti að vera kunnugt, enda
er samkomulag þetta næsta eftirtektarvert. Er von-
andi, að fyrirhuguð athugun beri jákvæðan ár-
angur, og mætti þá umrædd ráðagerð verða öðrum
atvinnugreinum til fyrirmyndar. h. h.
Hitt og þetta.
Fyrst er að þakka fyrir síðast, — fyrir í sumar,
ferðina austur í Laugardal, gróðursetningu skógar
þar og margt annað gott!
Það er allt af gaman að því að koma heim, hitta
vini, tala við, þá og finna anganina af íslenzkum
gróðri. Bezta skemmtun mín heima er að slangra
á götunum í Reykjavík, rifja upp gamlar minningar,
víkja að þeim, sem ég kannast við og hitti á götum
úti. Ég þekki þá ekki nærri alla — nema að eins að
sjá þá, veit naumast nöfnin — og man þau heldur
ekki, þótt ég heyri þau, nema stundarkorn. Rykið
á götunum er mér illa við, en finnst það þó heima-
legt.
Ekki get ég raupað af því lengur, að ég þekki
Reykjavík. Mér hefir orðið á skyssa á því sviði. Eg
birti nýlega mynd frá Reykjavík í Hcima og crlcndis,
en vissi ekki, hvaðan úr Reykjavík hún var. Nú
hafa tveir vinir mínir skýrt fyrir mér myndina;
hún er tekin í Kirkjustræti við hús Halldórs heitins
Friðrikssonar, og fyrir enda götunnar er hús
Magnúsar heitins Arnasonar, „Uppsalir".
Þetta þekkti ég ekki, og nú skammast ég mín
fyrir glópskuna og þori aldrei að sýna mig framar
í Reykjavík eða láta nokkurn mann heyra, að ég
sé fæddur og uppalinn þar!
En þökk fyrir viðtökurnar í sumar!
Því miður kom ég allt of lítið í prentsmiðjur í
Reykjavík síðast liðið sumar, hafði of h'tinn tíma,
en það, sem ég hefi í huga í því sambandi, á lík-
lega ekki við á Islandi. Eg hefi útvarp í huga. Hér
í Danmörku heyrir maður þá kvörn allan daginn,
frá morgni til kvölds. Þó eru það enn þá að eins
setjararnir, sem þessara hlunninda njóta. Vélarnar
valda of miklum skarkala til þess, að hægt sé að
hafa útvarpstæki í vélasal. Heima (þ. e. á Islandi)
er útvarp sjálfsagt mest á kvöldin eða eftir að þið
hafið lokið vinnu. Þó eru líklega fréttir á
morgnana, eftir að vinna er byrjuð. Væri það úr
vegi, að þið hugleidduð þetta mál? A ekki einhver
ykkar gamalt útvarpstæki, sem þið þá gætuð lánað
í prentsmiðjuna til þess að minnsta kosti að fylgjast
með fréttum á morgnana, — ef þið komið þá svo
snemma til vinnu. Hér byrjum við vinnu víðast
hvar kl. 7 — því miður. Heitasta ósk mín hefir
verið sú að fá að sofa til kl. 8. Sú var stundin, en
kemur aldrei aftur!
PRENTARINN 19