Kristilegt stúdentablað - 01.12.1943, Side 10

KRISTILEGT STÚDENTABLAÐ
Ég var kominn í golt vinfengi við drengi úr
nokkrum fjölskyldum, og fékk ég heimboð frá
þeim, og fékk ég ijezlu kynni af íbúunum i
Kárnten. Mér vai- Ijoðið að heimsækja fjölskyldu
eins af litlu vinunum mínum og verða samferða
börnunuin einn eftirmiðdag, þegar skólatíma
væri lokið. Það var uppi í sveit lijá stórbónda
eða óðalseiganda, og var rúmur klukkutima
gangur þangað. Mér var lekið opnum örmum
og boðið að koma aftur næsla laugardag og bafa
einlivern vin minn með mér. Ég taldi svo góð-
an vin minn, Ove Winding tannlækni, á að fara
með mér, og böfðum við mikla ánægju af för-
inni þangað.
Á meðan ég dvaldi i Austurríki, kom gjald-
eyris-vandamálið oft nærri' óþægilega við mig.
Það var reiknað með geysiliáum upphæðum,
vegna þess bve gengi austurriskra peninga var
lágt, og ég fann meir til þess þarna en i Þýzka-
landi, þar sem gengið var jafnlágt, af því að
Jiér var það kallað „krónur“, eins og lijá okk-
ur. Fengust 12.000 austurrískar krónur fyrir
eina krónu danska. Einn kaffibolli kostaði 5000
krónur, og fremur lítilfjörlegur „miðdegisverð-
ur“ 50,000 krónur. I>ella var nærri grátbroslegt.
-— Laugardagskvöldið, þegar Ove Winding og
ég komum lieim úr för okkar, uppgötvaði ég,
að ég liafði enga austurríska peninga, og bank-
inn var Jokaður. Um kvöldið sat ég af tilvilj-
un inni í veitingasalnum andspænis einum af
dönsku vinunum mínum. Ég sagði alveg ófeim-
inn við bann: „Heyrið ]iér, getið ]>ér ekki lán-
að mér 200,000 krónur þangað til á mánudag?“
— „Jú,“ svaraði bann jafnskjótt og lagði pen-
ingana á borðið. Eg Jiakkaði fyrir og stakk þeim
i vasann. En, um leið fórum við báðir að hlæja,
því að okkur kom þessi hugsun i Jmg (við vor-
um skólafélagar frá stúdentsárunum): Ef við
befðum lieðið um 5 króna lán á stúdentsárum
okkar, Jiefði ]iað ekki gengið svona vel.
Dönsltu vinirnir og ég gleymum víst aldrei
JijóðJiátíðardeginum (Grundlovsdagen), sem við
liéldum hátiðlegan í Pörtsehacli. Danska full-
trúanefndin ætlaði að Jialda daginn Jiátíðlegan
sameiginlega með kaffi, búnu til á danska visu
og Jiafa bollur með. Nefnd var send af stað lil
þess að panta bollurnar Jijá bakara og segja
Jionum til, hvernig ætti að baka þær. Dönsku
konurnar ætluðu að sjá um að Jiúa til kaffið,
og islenzku fulitrúanefndinni (þ. e. a. s. undir-
rituðum) var Jioðið að taka þáll i liátíðinni.
Þegar við voruín komin saman á gistihúsinu,
þar sem Jialda álti Jiátíðina, komu tveir vagn-
ar frá bakaranum með fjóra stóra kassa fulla
af „bollum“. Hver getur lýsl skelfingu okkar,
þegar við uppgötvuðum, að það voru tvö þús-
und bollur á slærð við tvær samanlagðar und-
irskálar! Vegna erfiðleika með lungumálið Iiafði
liakarinn misskilið pöntunina og liakað 2000 i
slað 200. Þær kostuðu 5 milljón krónur — til
allrar hámingju austurrískar. Hvað áttum við
að gjöra?
Þá var það einliver, sem stakk upp á því, að
gæða börnunum í liænum á þeim rúmlega 1800
liollum, sein afgangs urðu, og það var samþykkl
með miklum fögnuði. Við áttum yndislega sam-
veru á þessum þjóðJiátíðardegi og sendum skeyti
lil lians liátignar konungsins.
En allra yndislegustu liátíðina átlum við þó
daginn eftir. Skólastjórinn Jiafði safnað sainan
öllum börnunum í bænum (um 150) úti undir
Jieru lofti í dálitlum Jundi. Þar sálu þau í smá-
bópum, og við bárum bollurnar á milli. „Svona
góðgjörðir liafa ]>essi Jiörn aldrei fengið,“ sagði
skólastjórinn. Börnin sungu fjöruga söngva
undir stjórn kennarans, og við sungum nokkra
danska söngva. Séra Hee Andersen átti að halda
ræðu yfir börnunum á þýzku, en liann gat ekki
komið slrax, og þannig var einnig ástatt um
aðra, sem gátu talað þýzku. En eittlivað varð
að segja. Einn af þátttakendunum gerði tilraun:
„Kæru börn, Danmörk er lilið land, með mörg-
um skógum og vötnum, en engum fjöllum ....“,
og þá strandaði liann. Ég átli svo að lala um
Island: „Kæru börn, fsland er stór eyja með
mörgum fjöllum og vötnum, en engum skóg-
um ....“, þá strandaði ég. Én lil allrar bam-
ingju kom Hee Andersen í sama liili og béll
ræðu sína. Kennarinn talaði einnig og þakkaði
fyrir hönd barnana, og var gleðin mikil yfir
þessu öllu. Börnin voru í sjöunda himni, stúlk-
urnar fylltu svunturnar sínar með bollunum,
sem þær gálu ekki etið á staðnum, og drengirn-
ir stungu þeim inn undir treyjuna. Sólin skein
og fuglarnir kvökuðu i lundinum. Það var nærri
Framliald á Jils. 23.
ÍO