Kristilegt stúdentablað - 01.12.1943, Qupperneq 16

KRISTILEGT STÚDENTABLAÐ
Hreint merki að hún.
Danskur læknir segir svo frá:
Aldrei gleymi ég þvi, hvernig Guð svaraði
bæn minni einu sinni miklu fljótar en mig hafði
nokkurn tíma dreymt um, þegar ég sem ungur
stúdent við framhaldsnám mitt kom í sjúkra-
tiús eitt, sem ég átti að starfa i.
Þá voru mjög fáir trúaðir meðal læknanem-
anna.
Fyrsla daginn hitti ég' einkar vingjarnlegan
mann, sem sagði við mig: „Þér eruð nýsveinn
])ér, eða er ekki svo? Viljið þér ekki koma í
félagsskap okkar hér, sem við nefnum „Skurð-
læknafélagið“?“
„Hvenær kemur það saman?“
Það keinur saman í kvöld og okkur langar
til að ná í nýja menn. Þér getið verið alveg
óhræddur, það er ekki trúarlegs cðIis að neinu
leyti.“
Það virlist svo sem hann liéldi, að allt trú-
arlegs eðlis væri mér fullkomið kvalræði, og
hann líætli við:
„Ein af reglum okkar er sú, að enginn má
svo mikið sem víkja að trúarlegum efnum.“
Ég var Iivergi smeykur og fór þangað um
kvöldið.
Einn nafnkunnustu vísindamanna okkar
stjórnaði samkomunni og þar var rælt uin ýms
atriði læknisfræðinnar, sem ég botnaði ekki
minnstu vitund i. En einn þeirra, scm tók þar
til máls, leyfði sér að fara háðuglegum orð-
um um Jesúm Krist.
Ég varð hæði skelfdur og undrandi. — Loks-
ins lauk hann máli sínu og tók sér sæti.
Eg braut heilann um livað gera skyldi, og
skynsemin gat ekki komizt að neinni niðurstöðu
um það, en það gátu fætur mínir, því að ég
stóð upp eins og vélknúður, og áður en mig
varði stóð ég frammi fyrir öllum fundarmönn-
um. Eilthvað varð ég að segja, úr þvi sem kom-
ið var, og ég ávarpaði formanninn og mælti:
„Eg veit ekki hvort nýjum stúdent er leyfi-
legt að taka hér til máls?“
„Jú, jú!“ kölluðu einhverjir, „oss er ánægja
að hlýða á mál yðar.“
„Það cr golt,“ svaraði ég. „Mér var sagl, að
Jjað hryti í hága við gildandi reglur hér, ef það
væri svo mikið sem vikið að trúarlegum efn-
um í umræðunuin. Er það rétt?“
„Það er alveg rétt.“
„Fyrst svo er, þá leyl’i eg mér, formaður, að
mólmæla því, er síðasli ræðumaður sagði. Hann
réðist á þann, sem er Drottinn minn og l'rels-
ari, já og konungur minn, og það á þann liáll,
að mér varð til sárrar sorgar, og ég mótmæli
])ví alvarlega!“
Eg setlist niður og mér fannst eins og ég mundi
hverfa niður úr gólfinu. Hvað skyldi nú taka
við? Skyldi það verða óp og liáð eða því um
líkt? Nei, það varð dauðaþögn, og í fundar-
lokin kom formaðurinn lil mín og spurði mig
að heiti.
„Mér er sönn ánægja að hafa kynnst yður,
ungi maður,“ sagði hann. „Þér verðið að koma
á samkomur okkar, og leyfi nokkur sér slíkt
Iiið sama og gert var hér í kvöld, þá skuluð
þér haga yður alveg eins og þér gerðuð nú.“
Um þetta get ég ckki annað sagt cn það, að
vegna bænheyrslu varð ég að draga hreinl nierlc-
ið að hún í þetta skipti, og það hefir aldrei fall-
ið þaðan síðan, og ég held, að það hafi aldrei
valdið mér neinum erfiðleikum að halda því
uppi frá þessum degi. Og ég vil livetja yður alla,
sem viljið gjöra Jesúm Krist að konungi yðar:
Dragið merkið að hún!
Gal. 1, //,
-----Það er spurt, hvernig vér getum hlotið fyr-
irgefning syndanna, annarra og vorra? Páll svar-
ar, að maður, sem nefnist Jesús Kristur, sonur
Guðs, liafi gefið sjálfan sig fyrir þær. Þetla eru
stórfengleg orð og rík huggunar og fyrirheit hins
forna lögmáls, að syndir vorar verði ekki burtu
teknar með neinum öðrum hætti en þejm, að
sonur Guðs sé framseldur til dauða.
Lúther.
16