Kristilegt stúdentablað - 01.12.1943, Síða 18

KRISTILEGT STÚDENTABLAÐ
indamann, lækni nokkurn, sem sagt var um:
„Þrátt fyrir mikla hæfileika sína og afrek, l>æði
sem rithöfundur og vísindamaður, tók hann við
Kristi sem frelsara sinum.“ Brewster greip fram
í fyrir þeim, sem var að lesa, með hinni dýpstu
vanþóknun. „Þrátt fijrir hæfileikasína! Þetla er
l.jótt að lieyra!“ sagði hann. „Það ætti að telja
hverjum manni til gildis, að beygja skynsemi
sína fyrir krossinum! Auðvitað! Því livað geta
hinar háleitustu gáfur á jörðunni gert annað
en að beygja sig þakksamlega fyrir orði Guðs
og hugsun.“ í annað skipti talaði hann um sam-
ræður, sem liann hafði átt við mann, er var það,
sem kallað er víðsýnn í kirkjumálum. Augu hans
voru társtokkin, er hann sagði: „Ó, er það ekki
raunalegt, að allir skuli ekki vera ánægðir með
hinn yndislega og einfalda hjálpræðisveg Guðs,
— Jesúm Krist einan, sem hefur allt fyrir okk-
ur gert.“
Um friðþæginguna sagði liann við vin sinn:
„Hún er mér allt. Hún fellur saman við skyn-
semi mína og fullnægir samvizku minni, hún
fyllir hjarta mitt.“ Hann fullnaði skeið sitl 1868,
87 ára að aldri.
Sir James Y. Simpson.
Hann var læknir í Edinhorg og var sá, er fann
upp cliloroform sem svæfingarlyf og var einn
færasti læknir, sem uppi hefur verið. Hann skrif-
ar á þessa leið: Þegar cg var drengur í skóla,
sá ég sjón, sem ég get ekki gleymt, — það var
maður, sem bundinn var aftan í lieslvagn og
dreginn um göturnar í fæðingarhæ mínum fyrir
augum almennings með bakið sundurflakandi
eftir svipuna. Það var svívirðileg og ómannúð-
leg refsing. Fyrir mörg afhrot? Nei, fyrir eitt.
Bauðst nokkur horgara hans lil að taka á sig
nokkuð af svipuhöggunum? Nei, hann, sem
framdi afbrotið har refsinguna einn. Það var
refsing samkvæmt hverfandi mannlegum lögum,
jiví að jiað var i síðasta skiptið, sem þcssari refs-
ingu var beitt. Þegar ég var stúdent við liáskól-
ann, sá ég aðra sjón, sem ég aldrei gleymi, —
mann, sem leiddur var til aftöku. Hendur hans
voru hlekkjaðar og andlit hans var þegar orðið
náfölt. Þúsundir af ákefðarlegum augum störðu
á hann, þegar hann var leiddur út úr fangels-
inu. Bað nokkur um að fá að deyja í hans stað?
Kom nokkur vinur lians til að losa reypið af
liálsi haris og segja: „Setjið það um háls mér,
ég ætla að deyja fyrir hann. Nei, hann gekk
undir dóm laganna. Fyrir mörg afhrot? Nei, fyr-
ir eitt afbrot. Hann hal'ði stolið peningaböggli
úr póstvagni. Hann hraut lögin í einu atriði og
lét lifið fyrir. Það var líka í þetta skipti refs-
ing samkvæmt hverfandi mannlegum lögum. Það
var í síðasta skiptið, sem dauðarefsing var látin
koma fyrir jiess konar afhort. Ég sá aðra sjón,
— það gildir einu hvenær, — ég sá sjálfan mig
sem syndara standa á barmi glötunar og verð-
skulda ekkerl, nema Helvíti. Fyrir eina synd?
Nei, fyrir margar syndir, sem ég liafði drýgt gegn
óumhreytanlegu lögmáli Guðs. En ég leit á ný
og sá Jesúm, staðgengil minn, kraminn vegna
mín og deyjandi á krossi fyrir mig. Ég leit og
grét og hlaut fyrirgefningu. Og mér fannsl það
skylda mín að segja þér af þeim frelsara til þess
að vila, hvort þú vildir ekki líka „líta og lialda
lífi“.
Gal. 2,15.
— En Kristur er ákveðið enginn löggjafi, lield-
ur friðþægjari og frelsari.---------Eftir að vér
höfum kennt þannig trúna á Krist, kennum vér
einnig um góð verk. Þar eð þú hefur tekið við
Kristi í trú og ert réttlátur fyrir hann, skallu
nú fara að gjöra gott, elska Guð og náungann,
ákalla, þakka, prédika, lofa, játa Guð, gera ná-
unganum gott og þjóna lionum, gjöra skyldu
þina. Þetla eru sannarlega góð verk, sem koma
af þessari trú og gleði hjartans, sem fengin cr,
að vér höfum fyrirgefning syndanna fyrir Krist
ókeypis.
Lúther.
I.cstu Biblíuna! Þar fyrirhittirðu bezlu menn, seni lif-
að hafa. Þú kynnist niildi Móse, sérð þolinmæði Jobs,
trú Abrahams og djörfung Daníels lil að breyta rétt.
Þar kynnlistu brennandi vandlætingu Jesaja spámanns
gegn þeim, er illl gera. Þú stendur við hlið Páls og hrifsl
með af ákafa lians, — og þú stendur frammi fyrir Kristi
og finnur kærleika hans.
Þekking Biblíunnar án liáskólanáms er dýrmætari en
háskólanám án Biblíunnar.
18