Nýtt kvennablað - 01.02.1944, Side 14

10
NÝTT IÍVENNABLAÐ
Frúin, ásamt syni sínum og Frans-munkinum, er
i salnum, þegar Alexandro kemur aö heilsa. Hanu
gengur hratt og frjálslega og ber höfuöiö hátt.
Svipurinn, hreyfingarnar, hver vaxtarlína, vitnat
um heilbrigöan þrótt hins drengilega karlmennis.
Kveðjurnar eru alúðlegar. Frúin metur dugnaö hans
og þjónustu. Svo er tekið til starfa.
Þrjár vikur dvelja Indíánarnir í höllinni, svipað-
an tíma og undanfarin ár. — Vor eftir vor, þegar
hækkandi sól hefur kallað hverja frumu til vaknawdi
lifs, og öll náttúran ómar af ást, hafa þau Rarnóna
og Alexandró kynnzt, á tímamótum, þegar barniö
var að víkja fyrir viökvæmum, sálrænum draumum
ungmeyjarinnar, þá hefur Alexandró birzt Rarnónu,
sem irnynd mannlegrar fullkomnunar. Allt árið hefur
snúizt um þennan stutta vortíma. Vakandi og sof-
andi hefur ímyndunarafl hennar og tilfinningar ofiö
sál hans geislahjúp göfgi og gæöa. — Og nú er enn
þá vor og Alexandró dvelur í höllinni. Rarnóna
elskar Philip innilega sem góðan bróður, og henni
dettur ekki í hug að augljós aðdáun hennar á öðrum
sé honum kvöl. — Dvalartiminn líður í orðvana
unaði daglegra samvista og þögulum kvíða skiln-
aðarins. Milli Ramónu og Alexandró hafa aldrei
farið ástarorð né atlot, aðeins hlýjar blómkveðjur
og þagnarmál hreinnar ástar. En þegar þau hittast
af hendingu í garðinum, daginn sem hann ætlar að
íara, er þögnin rofin, og snati, tryggi hundurinn
hennar Ramónu, er vitni að trúlofunarkossinum,
sem er get'inn og þeginn af einlægri ást.
En vitnin eru fleiri. Nístingsköld skipunarrödd
frúarinnar rýfur ástarsæluna. Alexandro er skipaö
að hypja sig úr landareigninni fyrir kvöldið, en
Ramónu að skammast til herbergja sinna. Og þegar
frúin tekur í liandlegg Rarnónu og leiðir hana með
sér til hallarinnar, stendur Alexandró í ráðþrota
örvæntingu. — Hvað getur hann gert — hann er
aðeins Indíáni? —
Frúin fer með Ramónu inn, hún útmálar fyrir-
litningu sína á Indíánum með sterkum orðum, og
segist fyrr loka Ramónu í klaustri, en leyfa henni
að giítast sliku afhraki mannkynsins. — Svo tekur
hún skrín úr skáp og hellir glóandi gimsteinahrúgu
á borðið. Þessa dýrgripi segir hún að faðir Ramónu
hafi beðið sig fyrir, og ef hún giftist eftir vilja
sínum, þá fái hún þá alla í heimanmund, annars
verði þeir gefnir klaustrinu.
Gimsteinarnir glitra og gljóa í lokkandi litbrigða-
ljóma, en Ramóna kýs heldur ást sína og ham-
ingju, segir að klaustrið megi fá gimsteinana. —
En með tár í augum særir hún frúna að segja sér
frá foreldrum sínum, frá móður sinni, sem hún
hafi ekki einu sinni fengið að þekkja af frásögn.
Og í æsingu augnabliksins sleppir frúin leyndar-
málinu, sem hún hefur þagað yfir öll vaxtarár
Ramónu, að faðir hennar hafi verið ættgöfugur
spánskur aðalsmaður, en móðir hennar auðvirðileg
Indíánastúlka. Fyrirlitningin í rödd frúarinnar gefur
til kynna álit hennar á ættgöfginni, en áhrifin, sem
það hefur á Ramónu, eru önnur. Geislandi af gleði
snýr hún sér að fóstru sinni og segir: „Þú hefur
ætíð verið mér köld og vond, en nú hefur þú þó
fengið mér lykilinn að gæfu minni; þvi að fyrst að
ég er Indíáni eins og Alexandro, þá getur þú ekki
bannað mér að eiga hann.“ Og fyrr en frúin áttar
sig, hefur Ramóna þotið út að glugganum og hrópað
út til Alexandró að bíða, því að hún ætli með hon-
um. Svo þýtur hún út úr salnum og beint í fangið
á Mördu gömlu. „Ég er Indíáni eins og þú, og ég ætla
að giftast Alexandro“, hrópar hún um leið og hún
skýzt framhjá. Næst mætir hún Philip og hrópar
sömu fréttirnar i eyru hans, og í æsingunni tekur
hún alls ekki eftir áhrifum orða sinna, en flýtir sér
upp á herbergi sitt, og bindur í snatri nauðsynleg-
asta dót i böggul. — En þegar hún ætlar út, er
dyrunum læst að utan — hún er fangi. — Árang-
urslaust rykkir hún i hurðina, svo hnígur hún niður
á gólfábreiðuna og grætur heitum tárum. —• Þá
er lyklinum snúið, Philip stendur í dyrunum og
býður hjálp sína, leiðin sé opin, og hann skuli sjá
um að, hennar verði ekki saknað fyrst um sinn, né
veitt eftirför. — Tíminn er naumur. Ramóna leggur
hendur um háls hans og kveður „bezta og ástrikasta
bróðurinn“ heitum skilnaðarkossi. Svo hverfur hún,
með böggulinn í hendi og hundinn við hlið, en
Philip hallast upp að dyrastaínum og skelfur af
sárri kvöl. Á l^ádegi æfinnar hefur lifssól lians
gengið undir. Ramóna er farin, helsár söknuðurinn
fyllir autt sæti hennar, cn hennar hamingju skal
borgið.
Philip fer með gítarinn inn til móður sinnar og
býðst til að syngja fyrir hana. Sorg hans og ást
gefa tónunum fyllri fegurð, og frúin situr meö
hendur í skauti og horfir hugfangin á eftirlætið
sitt. — Gleymdir atburðir æsku hennar rifjast ósjalf-
rátt upp, og hún hvíslar í hrifni: „Aldrei liefur
þú sungið svona vel, drengurinn minn.“ — En yfir
sléttuna flýja þau, Alexandró og Ramóna á vængj-
um ástarinnar og komast heil í höfn. Nokkru síðar
krjúpa þau fyrir Frans-munkinum, sem leggur sam-
an hendur þeirra og lýsir þau hjón fyrir guði og
mönnum. (Framh.)
Lítil athugasemd.
Nýlega sá ég, í marzhefti Nýja kvennablaðsins
þ. á., sönglag: „Ég hélt ég hlegið gæti“. Er þess
getið í blaðinu, að það hafi víða verið sungið á
Norðurlandi, en höfundurinn veriö óþekktur, en nú
sé það kunnugt orðið, að lagið sé eftir Ósk Gisla-
dóttur, áður húsfreyju að Eyvindarstöðum i Blöndu-
dal en nú til heimilis á Sauðárkróki. llafi hún samið
lagíö, þegar hún var stúlka uni tvítugt.
Það mun rétt vera, að þetta lag hefir verið sungið
á Norðurlandi, því skömrnu fyrir 1890 lærði ég það
norður í Fnjóskadal. Fékk ég það þá skrifað —- að
mig minnir — frá Karli Jónassyni að Belgsá. Hann
var maður sönghneigður, lék á orgel og hafði ágæta
rithönd á nótur sem annað. Þetta nótnablað á ég enn.
Þar er fyrirsögn lagsins:: „I Nattens venlige
Drömme“, en undir nóturnar er skrifað þetta erindi.: