Nýtt kvennablað - 01.12.1944, Page 18

14
NÝTT KVENNABLAÍ)
2póa;
N ý j a h ú s i ð.
Gamla ljósmóðirin leil undir hattbarðið, í
aiullit slúlkunnar, sem hún mætti: „Er það hún
Jórunn, sem ég var lijá í fyrrasumar?“
En er stúlkan svaraði ekki strax, tók hún
roku aftur á bak og svaraði sér sjálf: „Jú, það
er hún Jórunn. Gekkst hann við barninu? „Nei,“
sagði stúlkan. „Gekkst aldrei við því, sór fyrir
það?“ „Já,“ sagði stúlkan. Gainla konan tók
aðra roku aftur á l>ak: „Já, sór fyrir það, hund-
heiðinginn.“ Svo gekk liver sína leið.
Jórunn Iiafði farið niður í kauptúnið
að kaupa smávegis sem hana vanhagaði um.
Ilún var ekki lengur bundin yfir lilla drengn-
um sínum, hann var dáinn. -
Hún kom innan fárra stunda heim aftur. Á
hcimleiðinni hafði hún, án þess að kæra sig um
eins og rifjað upp alla ævidagana, ekki
drengsins, heldur sína eigin. Hún var tuttugu
og sex ára gömul og enn í foreldrahúsum. Hún
vissi að það voru talin góð hús, en þó var hún
búin að gleyma' þvi góða — mundi aðeins
glappaskotin og raunirnar. — Allt í einu skellti
Jiún þó upp úr. Hún sá i anda Jóel koma þejrs-
andi á Skjóna, lil að fá svarið við hiðilsbréfinu.
Hún sá í anda þegar hann stökk af haki, gleið-
gosalegur og sjálfsvitandi. Pahbi hcnnar bauð
lionum inn. Þegar hann fór kallaði hann á hana
inn í trjágarðinn. En ánægjusvipurinn var sá
sami bó hún neitaði lionum. „Ég ætlaði bara
að vita annað hvort,“ sagði hann, svo stökk
liann á hak, og Skjóni hvarf með liann úr aug-
sýn sem örskot.
Síðan hafði Jóel gengið allt í vil, en henni
allt til mæðu. Bréfið iiafði hún fengið frá hon-
um á afmælisdaginn sinn. Og þar liafði staðið:
að ef hún vildi mætti hún hla á bónorðið sem
afmælisgjöf. Afmælisgjöf! var betra. Hún
skellti. upp úr aftur.
Mamma hennar slóð i dyrunum. Hún var
fegin að sjá Jórunni svona hressa. „Þú liefir
hilt einhvern góðkunningja,“ sagði hún. „Ónei,
ekki var það nú,“ sagði Jórunn, „en útiloftið
er hressandi.“ Móðir hennar sagði að það væri
gestur inni sem biði liennar. Jórunn varð hrædd.
Hún liéll það væri faðir barnsins hennar, sem
nú vildi kannske ekki er svona var komið,
sverja lengur rangan eið, og væri nú kominn
bljúgur og knéfallandi. Móðir hennar sá svip-
breylinguna, sem á lienni varð, og sagði að það
vaeri presturinn. — „Presturinn!“ endurtók
stúlkan. Hún fór inn.
„Þér Ijerið ok sorgarinnar,“ sagði presturinn,
um leið og hann tók í hönd Jórunnar. Stúlkan
leil uiður fyrir sig, þögul og alvarleg. —- „En
nú er það alll liðið hjá,“ Iiélt preslurinn áfram.
„Já,“ sagði slúlkan. Presturimi sagðist hafa lal-
ið það skyldu síua að líta heim lil hennar, og
sér jjælti vænl um að sjá liana og foreldra henn-
ar liress i hragði. „Já,“ sagði stúlkan. „Það
fylgir skiluaðinum mikill sársauki,“ sagði ])rest-
urinn, „ég hef aldrei saknað meira sóknarbarns
mins. Eg er eins og foreldrarnir; mínar dýpstu
vonir eru bundnar börnunum yngstu börn-
unum. „Já,“ sagði stúlkan. Svo varð nokkur
þögn. „En ykkur líður bærilega, og þér eigið
minningarnar. Og þér hafið mikið að þakka.“
„Já,“ sagði slúlkan. Svo stóð presturinn upp og
kvaddi. Jórunn lbr að sinna vcrkum sinum.
Um kveldið kom bréf frá Jóel. Hann sam-
hryggðist henni, þótt hún neilaði honum forð-
um. Nú vildi liaun vila livort það væri ekki holl
hreyting fyrir hana að flytja til sin á næstu far-
dögum. Hann var búinn að byggja upp öll úti-
hús jarðarinnar.
Jórunn bar saman orð prestsins og Jóels.
Sjálfsagt vildu báðir henni vel annár sem
sálusorgari, og hinn sem.......Af hverju var
hún þá svona einmana? Svo gleymdi liún öllu
nema sinni eigin sorg. Hún hafði verið ung,
og var orðin gömul, hún hafði átt átthaga og
föðurhús, en nú átti hún hvergi heima, nema
í litlu gröfinni sinni. Auðn og tóm var hvar sem
hún gekk. Og minningarnar hennar, sem prest-
urinn var að tala um prestarnir átlu alltaf
svo mikið af fögrum minningum. Þær voru
iika lóm, eða þær voru svíðandi, nagandi sjálfs-
ásakanir.
Gamla Ijósmóðirin kom einn daginn og ætl-
aði ekki að þekkja Jórunni. „Er þctla hún Jór-
unn?“ sagði hún, en hélt svo áfram með bak-
fölluin: „Já, þetla er hún Jórunn mín, ósköp er
hún tekin.“ „Nú þarflu hara að fara að gifta
þig,“ sagoi hún þegar hún lcvaddi, tók dálitla
roku aftíir á hak. „Já, gifla j)ig.“
Svo leið að fardögum, þá kom Jóel á Skjóna.
Jórunn vildi hel/J ekki láta liann sjá sig. —
Ilann væri óþolandi. En .Tóel heið til kveld-
matar, og Jórunn har á borð eins og vant var.
„Jórunn,“ sagði Jóel, „fékkstu ekki bréf frá
mér?“ Jórunn sagðist þakka honum fyrir það.