Nýtt kvennablað - 01.04.1945, Side 12

8
Sýnist glaður svipur á
Silfrastaðafj alli.
Við gamlan kunningja.
Ýmsir finna að því stoð,
okkar kynni sanna,
að það má tvinna í þykka voð
þræði minninganna.
Skammdegi.
Strönd við ómar bára blá,
bak við ómar kvíðinn,
fellur Ijómi lífs í dá,
liðin blómatíðin.
Dynur ós i dimmri hríð,
degi ljósum hallar,
visna og frjósa i vetrartið
vonarrósir allar.
Berjamórinn
(Niðurl.)
Átta ár liðu samfunda á milli, já, liðug átta
ár voru síðan við skildum fyrir ofan túngarðinn.
Rannveig ílengdist vestra, og Steini fór um þær
mundir eitthvað í aðra sókn, en ég var heima
fyrst um sinn. Fiinm seinustu árin hafði ég þó
verið stýrimaður á hákarlaskipi sunnanlands,
var orðinn stór og sterkur, og ólíkur að öllu
vaxtarlagi hnútnum honum Eyfa á berjamónum.
En þrátt fyrir það hafði ég þó ekki gleymt
berjamónum á hálsinum, Hvammsbrekku eða
fossinum háa niður í gljúfrinu djúpa, og þá ekki
heldur leiksystkinum mínum, og verð ég að játa,
að þau koma jafnan saman í huga mínum,
Steinn og Rannveig, þó ólík þau væru, og ég
minnist þeirra með ólíkum hug.
Þetta allt lék oft og tíðum í huga mínum, þó
það kæmi ekki í bága við störf mín. Ég fékk
orð á mig fyrir að vera ötulasti sjómaður, og
hinn hugdjarfasti ef í nauðir rak.
Heim í föðurgarð hafði ég ekki komið þessi 5
ár, og er því ekki að furða, þó að ég vitjaði hans
með glöðum og eftirvæntingarfullum huga.
Þar var flest óumbreytt, faðir minn og móðir
sýndust ekki vitund eldri en þegar ég skildi við
þau, og þau horfðu undur hýrt og ánægjulega
á hann Eyjólf sinn.
Ég hafði aðeins dvalið einn dag heima, þegar
NÝTT KVENNABLAÐ
ég spurði föður minn, hvort krækiberin mundu
ekki vera orðin stór núna uppi á hálsinum.
„Jú, það tel ég víst, en þér mun þó ekki detta
í hug að fara að ríða upp á háls núna í berjaleit,“
spurði hann.
„Nei, ég ætla að ganga eins og ég var oftast
nær vanur,“ sagði ég. „Ég býst við að ég hitti
máski einhverja forna kunningja mína af því
það er sunnudagskvöld. Heldur ekki unga fólkið
áfram að fara til berja?“
„Mikil ósköp, jú. En ég vil helzt að þú ríðir.
Ef þú kæmir við í Nesi og tækir hana Hallgerði
með þér, þá veit ég að þú hefðir miklu meiri
skemmtun af ferðinni. Hún hefur stundum ver-
ið að tala um, hve hún hefði gaman af að sjá
þig aftur. Ef þú ert ríðandi þá er það ekki næsta
mikill krókur fyrir þig.“
„Nei! En nú er ég gangandi og til allrar ólukku
langar mig ekkert til að sjá Gerðu, hún er víst
ekkert fríðari en til forna.“
„Ekki veit ég, hvort hún má fríð heita, en
hún er allra myndarlegasta stúlka, og búkonu-
efni hið bezta að sagt er.“
„Hvar er Rannveig Erlendsdóttir nú? Hún er
víst orðin falleg stúlka?"
„Þú munt líklega hitta hana í dag, ef þú ferð
á berjamóinn. Ég sá ekki betur en það væri hún,
sem gekk með Steini Jónssyni þar uppeftir áðan.
Fólk er að jafna þeim saman, heyri ég sagt.“
„Svo, er það,“ sagði ég og beit ofur hægt á
vörina. ,Er Steini hér í nágrenninu?“
„Já, hann er fyrirvinna hjá föður sínum á
Lundi, Jón karlinn er orðinn alveg ónýtur til
alls, útslitinn og gigtveikur.“
„Svo, er það,“ sagði ég aftur, „en ég má ekki
tefja, ef ég ætla að heilsa upp á gömlu berja-
brekkurnar mínar og sjá, hvernig Brúarfossi
líður,“ og um leið þreif ég húfuna mína og fór
af stað.
Ég labbaði í hægðum mínum upp götu með
hendurnar fyrir aftan bak, og athugaði hvern
stein í götu minni, sem ég þekkti frá fornu fari,
hvern skúta kannaöi ég, já, jafnvel hvert strá,
fannst mér sem ég kannaðist við. Og hérna er
einstígið, sem liggur ofan í Hvammsbrekku, og
hérna er fossinn sjálfur, gamli Brúsandi — köll-
uðum við hann stundum. — Að sjá meitilbergið
uppi yfir, hvað það er gljáandi og fágað af sól-
skininu. Þar höfðu ernir og fálkar hreiður sín,
og neðanundir var hamragilið, sem Brúsandi
steypti sér ofan í með háum jötnasöng, alveg
eins og áður.