Nýtt kvennablað - 01.01.1948, Síða 9

gott að hún var komin, svo liann gæti losnað, komizt hurtu
úr þessu herbergi. Hann var búinn að tala helzt til mikið
af beiskiyrðum við móður sína í rúminu. En hann hafði
ekki getað stillt sig. Hann snaraðizt út, áður en hurðin
fél! aftur.
Sýslumaðurinn gat hugsað sér, að móðir hans mundi ekki
sjást mikið á ferli næstu daga, eða svo hafði það verið, að
minnsta kosti, meðan þau voru fyrir vestan í gamla sýslu-
mannshúsinu, eins og það var kallað. Ef eitthvað kom fyrir
innan fjölskyldunnar, sem særði um of stórlæti hennar, Já
hún í rúminu næsta dag, og presturinn, bróðir liennar (séra
frændi, eins og þau systkinin kölluðu hann sín á milli),
sat við stokkinn og talaði í sífcllu, og gaf orðunum áherzlu
með því að kinka sínum æruverða kolli með nokkurra min-
útna millibili. Slíkt var ekki óvanalegt, meðan faðir hans
lifði, því að lijónabandið hafði verið langt frá því að geta
heitið friðsamlegt. En nú voru breyttir tímar. Kominn stór
fjörður milli frænda' og enginn góður bróðir að leita til.
Hún varð því að berjast ein við þetta fyrsta áfall, sem yfir
hana dundi á þessu nýja heimili. Ilún gekk því ákaflega
háleit inn í borðstofuna daginn eftir og settist í sæti sitt.
án þess að líta á son sinn eða tengdadóttur. Lilja tiplaði
á eftir henni, og þegar tengdadóttirin bauð Iienni góðan dag-
inn og talaði um, hvað veðrið væri indælt, svaraði hún því
með talsverðum kulda, að hún væri nú sjálf búin að fá sér
morgungöngu og væri ekkert ókunnug veðrinu. Son sinn
virti hún ekki þess að taka undir morgunkveðju hans. —
Það var nú ekkcrt mjög lengi, sem ég svaf í nótt, bætti hún
við. Þá leit frú Guðbjörg framan í mann sinn, stórum spurn-
araugum, en hann aðgætti það svo vandlega, að engin bein
yrðu eftir i fiskinum, að hann leit ekki upp. — Jæja vin-
ur, sagði frúin. — Það er orðið æði langt síðan þú liefur
setið hérna hjá okkur, finnst mér. Nú geturðu víst sagt okk-
ur margt í fréttum úr þessu langa ferðalagi um bráðókunn-
ar sveitir. Einhverntíma, kannske næsta vor, ætla ég að ríða
með þér um alla sýsluna. Er hún ekki falleg? — Jú, það er
fallegt víða í henni, svaraði liann, og fór að reyna að halda
uppi samræðum með því að segja ferðasöguna, en hún var
langt frá því að vera neitt skemmtileg, fannst honum sjálf-
um, og liann var þeirri stundu fegnastur þegar hann komst
fram og út, til að vera laus við að sjá framan í móður sína,
því að með sjálfum sér var hann óánægður yfir að liafa
þurft að gera henni svona gramt í geöi.
Ifann var nýsetztur við skriftir inni á skrifstofunni, þegar
hann heyrði fótatak konu sinnar nálgast dyrnar, hratt og
létt, eins og krakka. Hún opnaði hurðina og læddist aftan
að stólnum hans, strauk höndunum mjúklega yfir hárið og
kyssti hann á gagnaugað um leið og hún spurði hvíslandi:
— Ifvað þykir mömmu þinni? lfeilsaðir þú henni aldrei, þegar
þú komst í gærkvöldi? llann svaraði, en án þess að líta
upp, eða hætta að skrifa: — Jú, ég heilsaði henni. Við
rifustum meira að segja, svo það er ég, sem er í sökinni núna.
Ég segi þér seinna deiluefnið. Ifún hvíldi höndurnar á öxl-
um hans. — Ég er svo eyðilögð, þegar hún er svona á svip-
inn. Nú cr ekki presturinn til að bliðka hana. — Nei, nú
er ekki séra frændi til að miðla málum, sagði hann dálítið
glettinn. — Reyndu að dekka fínt kaffiborð og bjóða gömlu
prófastsfrúnni, hún er eina manneskjan, sem henni finnst
Höfum miðdagsverðinn til á réttum tíma.
Hugsum okkur hann alltaf daginn áður.
Heimilishan dbóki 11.
„Ég ætla strax að
gefa þá lýsingu á
frú Eleanor Roose-
velt, að hún er frem-
ur ófríð, en mjög að-
laðandi, hefur fá-
gaðan framburð, og
tekur fast og þétt í
hendi.“ Þetta segir
Jónas Árnason blaöa-
maður, en hann er
sá hamingjusami
maður að hafa
drukkiö kaffi heima
hjá frú Roosewelt.
hægt að tala við hér í ósvíkinni. — Já, ég skal svei mér hafa
það fínt, skaltu sjá, sagði hún og kyssti hann á kinnina.
— Eg ætla ekki að sitja til borðs með ykkur í þetta sinn,
sagði hann. — En þú mátt til að sjá, hvað ég prýði vel borðið,
sagði hún og var horfin fram úr dyrunum, himinglöð yfir því
að framkvæma uppástungu hans. En liann stundi þreytulega
þegar hann var orðinn einn. Undarlegt að þessi kona skyldi
aldrei þreytast á að sýna honum blíðuatlot, þó að hann gæti
ekki einu sinni lagt svo lítið til endurgjalds, sem beygja
hálsinn ofurlítið í áttina til hennar, meðan hún stóð við stól-
inn. Vanalega iðraðist hann þegar hún var farin, sjálfsagt
vonsvikin yfir fálæti lians og hugsaði sér að verða hlýlegri
næst. En svo endurtók það sama sig aftur. Þegar hún koin
aftan að stólnum og strauk löngum, holdgrönnum fingrunum
gegnum hár hans, var eins og hver taug í hans likama
andmælti því að hann sýndi henni minnstu blíðu.
Kaffidrykkjan bar tilætlaðan árangur. Gamla frúin náði
sinni vanalegu köldu, en virðulegu framkomu. Hún talaði
að vísu fátt við son sinn, en var því hlýlegri við tengdadótt-
urina. Hanncs vonaði að hún tæki að sér að segja konu
sinni þær óviðkunnanlegu fréttir, sem hann kynokaði sér við
að færa í tal við hana, að hann hefði allt í einu frétt það,
að hann væri faðir, í fyrstu þingaferðinni sem liann fór um
sýsluna. En svo varð ekki. Gamla konan gat ekki fengið
af sér, að minnast á þann vanheiður, sem Hannes hafði gert
ættinni með því að láta sér detta í hug að flangra utan í
ómenntaða kotungsdóttur. Trúlofun gat hún ekki nefnt slíkt
samband. Aftur bjóst hún við að Guðbjörg mundi segja sér
þær fréttir á hverjum degi, en þegar l>að varð ekki, þóttist
hún fullviss þess, að Ilannes skammaðist sín fyrir atferli
sitt og ætlaði sér að halda því leyndu, og það fannst henni
ekki nema eðlilegt. Sizt ætlaði hún að segja frá því. Frú
Guðbjörg hafði líka annað að hugsa um en hvaða efni hefði
lagzt til deilunnar milli þeirra mæðginanna. Það liafði víst
ekki verið neitt sérlega merkilegt og var nú að gleymast og
gróa, eins og vant var. Kvenfélagið þarna í Ósvíkinni var
í megnustu óhirðu, ekkert nerna nafnið. Gamla prófastsfrú-
in var svo sem forstöðukonan, og varð nú svo óskaplega feg-
in að finna konu, sem hefði áhuga fyrir að taka við af henni
og koma lífi í félagið, sem mátti heita að væri alveg að logn-
ast útaf, og það sjálfa sýslumannsfrúna. Það mætti því heita
svo, að allar konur kaupstaðarins væru komnar í félagið.
Og frú Guðbjörg talaði sjaldan um annað við mann sinn
og tengdamóður, þegar hún var heima, en Kvenfélagið og
fyrirætlanir þess.
Svo var það einn morguninn yfir borðum að gamla frúin
7
NÝTT KVENNABLAÐ