Nýtt kvennablað - 01.01.1949, Síða 12

upp að nýju. Hún settist niður og stundi þungan. — Ég hélt,
að það yrði átakanlegra en það er að sjá aumingja Lilju, sagði
hún, Anna er víst að hugsa um að flytja hana vestur á sjúkra-
liúsið þar, svo að hún geti séð hana dagsdaglega. Hvað finnst
þér um það Hannes minn? — Mér finnst skynsamlegra, að
hún fari suður ú hælið. Helzt er þaðan hjúlpar að vænta.
Annars er þetta eitthvað, sem mér kemur ekki við, hara að
hún komist burtu af heimilinu. Ég er eins og á glóðum í hús-
inu, síðan hún veiktist. Það var hryllilegt uð koma inn til
hennar fyrsta morguninn. Ég get aldrei gleymt því. Mig
dreymir það ú nóttunni. — Guð komi til, þú ert þó vonandi
ekki hræddur um sjálfan þig? sagði hún, hrygg. — Hræddur?
Jú, það hef ég alltaf verið síðan Karólína veiktist. Ég er ekki
hraustlegri en þær. Og þetta aumingja barn hefur haldið í
tnér hitanum. Ég hef alltaf verið hræddur við hana. Það hef
ég látið í ljósi við þig, oftar en einu sinni. — Ég hjóst við
að hún væri liraust. Hver getur ímyndað sér að svona
lagað komi fyrir hvað eftir annað. En nú býst ég ekki við,
uð meira verði á mig lagt. Þú hefur nú umgengizt þessa
manneskju svo lítið. — Þetta er kannski ímyndun og óstilling
úr mér, sagði hann, og iðraði, að hann hefði látið þetta í
Ijósi við liana, þegar hann sá hvað það hryggði hana, svo
að hann braut upp á öðru umtalsefni. Mér þykir vænt um,
að þið hafið skemmt ykkur vel fyrir vestan hjá kunnugjunum.
Já, ég skemmti mér vel, en unt Guðhjörgu er víst ekki hægt
að scgja það sama, hún var eins og út á þekju. Líklega alltaf
með hugann heima hjá þér. — Hjá mér, sagði hann, og glotti
kuldalega, sem hún var víst að hugsa um að yfirgefa fyrir
fullt og allt. Hvernig stóð á að hún kom heim aftur svona
fljótt? — Ilún getur ekki annars staðar verið en hjá þér. Þú
hlýtur að vita það, hvað hún elskar þig heitt. Þú verður að
reyna að verða alúðlegri við hana. Alltaf var hún að síma
til Elísabetar til þess að vita hvernig liði. En það tókst nú
ekki, nema eitthvað tvisvar. — Ég ætti nú að þekkja þær,
símastelpurnar hérna, skaut hann inn í. — En hvernig var
það? Guðbjörg tók svo eftir, í símanum, að hingað væri kom-
inn nýr heimilismaður. En ég sé hann hvergi. — Hvað var
það nú? spurði hann hissa. — Var ekki sonur þinn hér? spurði
hún, og roðnaði. — Jú, hann var hér sem gestur en ekki
heimilismaður. Ég sagði þér að mér dytti ekki í hug að taka
hann af gömlu hjónunum, en ég ætlaði samt að hafa hann
lengur hjá mér. — Leiddist honum? — Nei, langt frá því.
En þegar þessi ósköp komu fyrir með Lilju, sendi ég hann
strax heim, því að ekki hefði ég kosið að hann smitaðist
af tæringu. Hún var líka oft að tala við hann aumingja stúlk-
an. — Ég trúi þér, sagði hún, en hætti svo við hálfvandræða-
lega: — En mig var nú bara farið að langa til að sjá hann.
Hann brosti ánægjulega og klappaði henni á hendina, sem hún
hafði lagt upp á borðið, — það vona ég, að þú getir fengið
seinna. Annars voru nú drengirnir frá Bakka að taka af honum
smámyndir. Hvernig þær líta út, er ekki gott að segja. Hann
er laglegur drengur og framúrskarandi stilltur, og vel upp-
alinn. Og honum var áreiðanlega farið að þykja vænt um
mig þessa fáu daga. Kannski verður framtíðin svo ákjósanleg
að við fáum að vera lengur saman sfðar. Það var bankað,
stórkarlalega, á hurðina. Sjálfsagt einhver sveitamaður, sagði
frúin, og flýtti í sér burtu, um aðrar dyr.
í borðstofunni hittust þær aftur tengdamæðgurnar, Guð-
hjörg var ánægjuleg*á svipinn. — Hann lét hann fara strax
sama daginn og Lilja veiktist, sagði hún. Elísabet segir að
liann hafi verið eins og brjálaður maður þann dag. — Hann
er víst ákaflega hræddur við veikina, sagði gamla frúin. —
Heldurðu það? spurði Guðbjörg. — Ég held, að Elísabet haldi,
að hann hafi verið svona æstur yfir því að missa drenginn.
Hún sagði að hann hefði verið svo ósköp góður við hann,
enda hefði hann vérið svo ákaflega fallegur og líkur honum.
Eg hefði haft gaman af að sjá hann, sagði hún, en var þó
innilega glöð yfir því, að hann var ekki lengur í rúminu
liennar. Hvar skyldi henni hafa verið ætlaður náttstaður, ef
liann hefði verið á heimilinu. — Ég held Hannes hafi haft
gott af því að hafa hann hjá sér. Hann er svo glaðlegur á
svipinn, sagði gamla frúin, og kom sér þægilega fyrir í sóf-
anum. — Já, það er svo skemmtilegt að vera komin, og finna
að maður er velkominn, sagði frú Guðhjörg, og mér sýnast
góðar batahorfur með Lilju. — Guð komi til, andvarpaði frúin.
Sérðu ekki dauðafölvan á andliti hennar. Ég efast um, að hún
verði flutt héðan lifandi. Það tekur mig sárast að hugsa til
þess, að hún hafi lengi verið lasin, en aldrei skyldi hún nefna
það með einu orði, blessaður auminginn litli. Frú Guðbjörg var
bjartsýnni og vonaði allt hið bezta. Sál hennar var svo rík
af sól og blíðu, að þar komst enginn skuggi að. Og gamla
konan hresstist við samræðuna og sofnaði fljótlega, því að
hún var þreytt eftir sjóferðina. Frú Guðbjörg gekk um stofuna
athugandi hverja mynd og hvert smáglingur, hvort ekki væri
ryk á því. Það var svo gaman að vera komin heim í blessaða
stofuna sína aftur, og allt virtist vera eins og það var áður.
Ifún var búin að iðrast eftir fljótfærni sinni. Það var vist
ekki til þess að verða hálf brjáluð yfir því, þótt maður eign-
aðist stjúpbarn, svona allt í einu, þegar það var ekkert í
meinum við hjónabandið. En þetta hafði gripið hana svona.
En Hannes liafði víst fyrirgefið henni það allt, svo ástúðlega
hafði hann tekið á móti henni. Oh, hún þekkti hann svo vel,
að hún var viss um, að hann minntist aldrei á það, sem í bréf-
inu stóð. Hitt datt henni ekki í hug, að hann hefði aldrei
lesið, nema tvær fyrstu arkirnar. Allt í einu reis tengdamóðir
hennar upp glaðvakandi, eins og hún hefði verið vakin skyndi-
lega. — Hvað er að uppi á loftinu? spurði hún, og skelfingin
var eins og máluð á andlit hennar. — Uppi á loftinu? sagði
frú Guðbjörg. — Ég fann stúlkuna mína áðan frammi í eld-
húsinu. Hún sagði að Lilja svæfi. Frúin bandaði frá sér. —
Það er eitthvað að. Ég heyri þetta hraða fótatak, og núna.
Það var kallað á Elísahetu, ekki hátt, en það var eitthvað
óvanalegt í röddinni. Elísabet hljóp upp og kom jafnharðan
ofan aftur. Frú Guðbjörg opnaði stofuna og spurði, hvað
væri um að vera. — Anna bað mig að reyna að ná í lækni,
en það þýðir auðvitað ekkert, hún er alveg að skiljast við,
svaraði Elísabet og þaut út, án þess að fara í kápuna. Gamla
frúin seig útaf aftur. — Drottinn minn, hvenær tekur þetta
enda? andvarpaði hún. Ég heyrði, að þetta var vængjaþytur
dauðans. Þessi dagur, sem mér fannst byrja svo mikið betur
en ég gat ímyndað mér, endar þá svona.
Það kom öllum ú óvart, þegar stóra flaggið á sýslumanns-
húsinu var dregið upp í hálfa stöng. — Auðvitað einhver
höfðinginn hrokkinn uppaf, sögðu verkamennirnir. En kon-
urnar stungu saman nefjum um, að það mundi vera gert af
því að frúin væri komin heim. — Nú, sjáið þið ekki að það
er í hálfa stöng. Eftir því höfðu þær nú ekki tekið. Það varð
einhver að gera sér eitthvað til erindis heim í húsið, og hann
kom aftur og sagði, að hún væri dáin, fósturdóttir ekkjufrú-
arinnar. Hvað er þetta, það er ekki óálitlegt, ef þetta sýslu-
mannspakk kemur með tæringuna með sér hingað. Flestir þótt-
ust hafa verið búnir að sjá það fyrir löngti, að hún væri með
tæringu, og mikið mætti það fólk skammast sín, sem hefði
látið sér það um munn fara, að hún væri stolt, af því hún hefði
ekki staðið masandi framan í hverjum manni, eins og hinar
stelpurnnr bérna. Vanalega hafði hún verið kölluð, stelpurolan,
sem er hjá ekkjufrúnni, en nú nefndi hana enginn öðru
nafni en fósturdóttur hennar, eða fóslursystir sýslumannsins.
10
NÝTT KVENNABLAÐ