Nýtt kvennablað - 01.01.1949, Síða 13

Sumar stelpurnar, sem voru á liku reki og hún langaöi of-
boðslega mikið til að eignast kápurnar hennar og kjólana.
Gamla frúin fór ekki úr rúminu næstu daga á eftir. Sam-
vizkan ásakaði hana sifellt fyrir ónærgætni við þetta dána
harn, sem henni hafði þó í raun og veru þótt vænt um. Hún
sá hana í huganum, þegar hún var að kalla til hennar á nótt-
unni, til þess að ná vatni i glas handa sér, þótt full vatnsflaska
væri uppi. Það var svo velgt á bragðið. Lilja fór möglunar-
laust ofan í kalt eldhúsið að vetrinum til, hún heyrði hana
berjast við skjálftann, þá hafði hún líklega verið sárlasin,
blessað harnið, en hún sjálf heilhrigð að öðru leyti en þessu
vanalega, að láta stjana við sig, þegar hún átti bágt með svefn-
inn. Alltaf hafði hún spurt, áður en hún fór upp í volgt rúmið
aftur, hvort það væri ekki eitthvað meira, sem hún þyrfti að
gera. Nú óskaði hún þess að hún hefði lofað henni að sofa í
friði. Hver skyldi nú verða til þess að snúast kringum liana.
Elísahet minntist þess iíka, að hún hafði stundum verið að
kvarta um máttleysi í fótunum á morgnana. — Þú þarft að
vera meira úti. Þetta er óholt að sitja svona mikið inni, hafði
Elísabet sagt. Hún var sjálf hraust kona, sem þekkti lítið til
þreytu, nema eftir að hafa þvegið stórþvott og þreytan var
svo horfin eftir nokkurra klukkutíma svefn. Ef það kom fyrir
að frú Guðbjörg heyrði Liljti kvarta, hafði hún lagt það til
málanna, að hún færi til læknis og fengi blóðmeð'öl. Hún væri
náttúrlega ldóðlaus. En samtímis gat það átt sér stað, að hún
bæði hana að skreppa út i húð fyrir sig, og vera nú einu
sinni fljóta. Og Lilja hafði tölt af stað á máttlausum fót-
unum og komið aftur spreng móð með það, sem æskt var
eftir. Þá sagði Elisabet henni að fóstra hennar væri húin að
hringja tvisvar á hana. Kom þá ný sendiferð. Og þannig hafði
það gengið flesta dagana. En ein sendiferðin var þó alltaf
vanrækt, sú, að finna læknirinn. Og nú, þegar hún var horfin
svona skyndilega, fundu þær allar, að þær höfðu verið skeyt-
ingarlausar við þennan smælingja, sem þær hefðtt umgengizt
dagsdaglega. Frú Guðbjörgu, sem ekkert mátti aumt sjá, og
lór heim til fátæklinganna, þegar eitthvað var að, til að vita,
hvort hún gæti ekki orðið þeim eitthvað að liði, henni hafði
yfirsézt algjörlega innan sinna eigin veggja. Nú var ekki
hægt að gera neitt framar annað en að búa hana vel í kistuna,
og það var líka gert. Litli líkaminn, í fína nákyrtlinum var
þakin fegurstu blómum, sem hægt var að fá. Og kistan var
snjóhvít með logagylltu útflúri. Svo skrautleg kista hafði ekki
sézt í Ósvik. Allt heimilisfólkið fylgdi kistunni frarn á bryggju,
þvi móðir Lilju vildi flytja hana með sér vestur. Gamla frúin
studdist við handlegg sonar sína og mátti taka á öllu sínu
þreki til að halda inni tárum sínum. Hún vildi horfa sem
lengst á kistuna, og óskaði í angurværð sinni, að það væri hún
sjalf, sem væri búin að stíga þetta geigvænlega spor, og stóra
flaggið á sýslumannshúsinu, sem blakti í hægri sunnan gol-
unni væri kveðja til sín, en ekki Lilju litlu. Framli.
Endir framhaldssögunnar kemur í næstu 2—3 blöðum.
KVEIKJUM LJÓS. Þau eru svo mörg ljósin, sem slokkna
1 Hfi okkar mannanna. Ljós vonarinnar með sínum dýrðlega
Ijóma getur á stuttum tíma slokknað við hið minnsta vindkul.
Ljós kærleikans getur slokknað og allt verður dimmt og kalt,
sem áður var hlýtt og hjart. Og Ijós trúarinnar getur orðið
flöktandi og dapurt. En er það ekki einmitt þá, í myrkrinu,
sem við eigum að tendra ljós? Hætta að hugsa um okkur sjálf,
en reyna að skapa, í því smáa, hetri heim fyrir aðra; og guð
mun verða hjá okkur og segja hið skapandi orð: Verði ljós!
Ljós í sál og sinni. G.
NÝTT KVENNABLAÐ
SIGURÐUR DRAUMLAND.
( Ðýjakrók Skammarinnar
Þótt eftirfarandi grein virðist frekar eiga heima í
dagblaði, þar eð eins má búast við að orðastrið af
henni hljótist, viljum við verða við bón greinarhöf-
undar um að birta hana í okkar litla mánaðarriti, ef gott
mætti af henni upp spretta. Vínið er ekki Rangæing-
um einum til óþurftar.
Einu sinni var kveðin vlsa í tilefni a£ manni,
sem átti ekki bót á buxurnar sínar, kveikti í
íbúðarhúsinu sínu og fékk vátryggingarféð í vas-
ann. Vísan er svona:
Áfrant líður ævibraut
eftir vegum duldum.
Leggur drottinn líkn með þraut
og líka eld með skuklum.
Mér kemur þessi vísa oft í hug er ég minnist
áfengiseldsins, sem kveikt hefur í mörgum mann-
inum, að sjálfra mannanna vilja og brennt þá
til ösku. Vátryggingarféð liafa svo þessir ösku-
menn fengið borgað. Falsað stolt hruninnar sál-
ar, gleymsku um stundarbil á flótta frá lífinu.
En allt um það sátu þeir fastir í Dýjakrók
Skammarinnar, fenjamýrinni, sem engurh slepp-
ir, er hún nær í; hvort sem hann hefur brennt
sjálfan sig eða hús sitt.
Ein fenjamýrin slík, er nú árlega þéttskipuð
sundgörpum, þar sem heitir í Þjórsártúni á Suð-
urlandsundirlendinu. Staðurinn tilheyrir Rang-
árvallasýslu og þó að þar sé jrjóðleið framhjá,
varla samt til hamingju og heilla, og margra
landsbyggða lýður fljóti ]oar í áfengisbleytunni
á fjölmennum samkomum sumar hvert, virðist
rétt að kenna sýslu staðarins, yfirvöldum hennar
og íbúum, um allverulegan þátt í niðurlæging-
unni. Það er svo um hvert það atriði mannfélag-
anna, sem til skammar heyrir, að illt er á því að
grípa, nema með ákveðnum aðgerðum, ein-
hverju fyrirfram vissu og fastsettu, svo að ekki
sé fálmað út i loftið. Hver staður í löndum
jyjóðanna er háður sérstakri yfirstjórn. Og sú
yfirstjórn verður að vera hinn rétti aðili til að
skakka jrá leiki, sem fram fara. Því ber Rangár-
vallasýsla ábyrgð á Þjórsártúni og áfengisbleyt-
unni, sem viðgengst þar, jnó að margra byggða
fólk korni þangað í leikina.
Svo virðist sem joau álög hvíli einkum á sam-
komum ungmennasambandsins Skarphéðins, að
brennivíns-sukkfólk heimsæki jyær. Oftsinnis
11