Nýtt kvennablað - 01.05.1959, Page 12

bekknum og kemur að sjúkrabeði frænda síns. — Hvað get
ég gert fyrir þig, Björn minn? spyr hún þýðlega. — Hringdu
fyrir mig til Braga iæknis og biddu hann að koma til min
strax. ■— Líður þér ósköp illa? — Nei, en ég þarf að tala við
Braga lækni strax, þú lofar okkur svo að vera tveim einum,
ef hann kemur. — Já, það er sjálfsagt, ég skal gera eins og
þú biður mig um. Gamla konan gengur að símanum og fram-
kvæmir beiðni frænda síns....
Enn á ný nemur Bragi staðar við sjúkrabeð Björns bæjar-
stjóra, og nú eftir beiðni hans sjálfs. Bæjarstjórinn er fyrri
til að rjúfa þögnina og segir lágri, raunalegri röddu — Nú
fer ég víst að deyja. — Það getur enginn sagt neitt ákveðið
fyrir um þuð, Björn bæjarstjóri. Líður yður mjög illa? — Nei,
ég hef engar líkamlegar þjáningar, ég er bara máttlaus. — Það
getur smálagast með tímanum, slíkt er ekki óvanalegt undir
svona kringumstæðum. — Nei, ég kemst ekki til heilsu aftur,
skeið mitt er senn á enda runnið, ég finn nálægð dauðans —
augu bæjarstjórans fyllast tárum. Lækninum er )>að ljóst, að
hann á í miklu sálarstríði og segir þýðlega. — Dauðinn er
óumflýjanlegur, örlög okkar allra, en við kristnir menn eygjum
í ljósi trúar og vonar nýtt líf að baki hans. — En því lífi get ég
ekki mætt, fyrr en ég bef játað sekt mína fyrir þér og beðið
þig um fyrirgefningu. — Enginn dómari er ég, Björn bæjar-
stjóri. — Nei, en þú ert sonur minn. — Skiptir það nokkru
máli nú fremur en hingað til? — Já, í návist dauðans finn ég
loks sekt mína gagnvart þér, fyrirgefðu mér í guðsnafni sonur
minn, svo að sál mín fái frið. Bæjarstjórinn réttir fram mátt-
litla hönd sína, og tárin streyma niður vanga hans. Læknirinn
tekur um hönd bæjarstjórans og segir rólega. •— Ég hef mjög
lítið að fyrirgefa þér, ég hef sjálfsagt ekkert liöið fyrir yfir-
sjónir þínar. Ég ólst upp í skjóli minnar góðu og kærleiks-
ríku móður, sem öllu fórnaði fyrir mig, ég eignnðist ágætan
stjúpa, sem reyndist mér eins og bezti faðir, mér var hjálpað
til að ganga menntaveginn, eins og hugur minn stefndi til, ég
náði þvi marki, sem ég setti mér að keppa að, og allt hefur
gengið mér að óskum. Föðurleysið hefur því ekkert komið við
mig í lífinu. Þurfir þú uð fá fyrirgefningu frá nokkurri mann-
eskju, þá er það hjá móður minni, því að gagnvart henni
er sök þín stór. — Ég er vonlaus um fyrirgefningu hennar.
Idvar er Sigríður? — Hún er hér á Djúpafirði. — Hér á
Djúpafirði? — Já, móðir mín varð ekkja nú í vor, og þá flutti
hún alkomin hingað á heimili rriitt. — Sonur minn, liefur þú
nokkra von um, að hún fyrirgefi mér? — Móðir min er göfug
kona. En þú verður sjálfur að bera fram hæn þína um fyrir-
gefningu við hana. — Heldur þú, að hún vilji koma hingað
til mín? — Þvi get ég ekki svarað nú. — En viltu skila því
til hennar frá mér í guðs nafni? — Já, það skal ég gera.
Bæjarstjorinn reynir af öllu mætti að þrýsta hönd læknisins
og veik rödd hans er þrungin djúpri bæn. Hann segir: — Son-
ur minn, viltu kannast við mig sem föður þinn héðan í frá,
þó að ég veröskuldi það ekki? — Já, faðir minn. Hinn van-
rækti sonur þrýstir hönd iðrandi föður í innilegri fyrirgefningu.
— Guð blessi þig, sonur minn. Nú híð ég eftir Sigríði. — Ég
skal ganga a fund móður minnar og tala máli þinu, vertu
alveg rólegur. Læknirinn sleppir hönd föður síns og gengur
fram úr stofunni. Hér geta eins vel orðið snögg umskipti, og
hann ætlar ekki að draga það neitt að hafa tal af móður
sinni.
Sigríður situr í yistlegu einkaherbergi á hinu glæsilega
heimili sonar síns og tengdadóttur og starfar að handavinnu.
Hugur hennar reikar um fornar slóðir. Hún unir hag sínum
vel á æskustöðvunum, þrátt fyrir hinar sársaukafullu etidur-
minningar, sem við þær eru tengdar. Hún hefur ekkert farið
að heiman síðan hún kom til Djúpafjarðar og engan liitt af
gömlum kunningjuin þar. Ifún gerir ráð fyrir því, að þeir séu
orðnir fáir eftir og ef til vill kannast þar enginn við hana
lengur. Björn Þorsteinsson hefur hún engan heyrt nefna síðan
hún kom til Djúpafjarðar, og nafn hans nefnir hún aldrei
heldur. Gamla konan gerir ráð fyrir því, að hún fari ekki
langt hér eftir, hún þráir að mega eyða ævikvöldinu í kyrrð
og rósemi á liinu yndislega heimili sonar síns og tengdadóttur,
og hugur gömlu konunnar dvelur enn um stund við fornar
endiirminningar. En skyndilega hrekkur Sigríöur upp af hug-
leiðingum sínum, höggi er drepið á dyrnar hjá henni og hoð-
ar gestakomu. Hún rís á fætur og opnar hurðina. Bragi sonur
hennar stendur við dyrnar. — Því ert þú að hanka, góði minn
— segir hún brosandi — Eg hélt, að það væri einhver ókunn-
ugur. Ég er þessu vanur, mamma min. — Ætlar þú ekki aö
koma inn til mín, góði? — Jú, ég hef mikilsvarðandi erindi
við þig nú, móðir mín. — Jæja. Gamla konan lítur á son sinn
og sér, að hann er venju fremur alvarlegur á svipinn. Ifún
leiðir hann að stól við hliðina á sínu sæti og þau setjast hæði.-
Bragi læknir tekur hönd móður sinnar milli heggja handa
sinna og segir alvarlegur. — Eg var eiginlega að koma úr
sjúkravitjun frá manni, sem við könnumst hæði við. — Jæja,
og hver var það, góði minn? — Rennir þú engan grun í við
hvern ég muni eiga? — Föður þinn kannski? — Já. — Er
hann sjúkur? — Já, hann fékk slag í gærmorgun og á varla
langt eftir ólifað, oftir því sem liann álítru sjálfur. — Hann
hefur látið sækja þig? — Já, en ekki til að rannsaka hið
líkamlega ástand sitt nú, heldur gerði hann í dag játningu
sína fyrir mér, hað mig að kannast við sig sem föður minn
og fyrirgefa sér það liðna. Hann er iðrandi sál, sem þráir frið
við guð og menn. — Jæja, vinur minn, það gleður mig, að
þið skuluð hafa átt slíkt samtal. — En hann þráir meiri frið
en mín fyrirgefning getur veitt honum, og það er ekkert nema'
þín fyrirgefning, sem getur veitt honum þann frið, sem hann
þráir, móðir min. — Jæja, þráir Björn Þorsteinsson nú fyrir-
gefningu mína. — Já, hann hiður þig að koma til sín í guðs
nafni. Gamla konan situr þögul um stund og mildur rauna-
hlær líður yfir svip hennar. lijörn er orðirin herfang dauðans
og þráir fyrirgefningu hennar. Enginn mundi geta neitað um
fyrirgefningu á slíkri stundu. Hún segir: — Ég er tilbúin að
fylgja þér á fund föður þíns, sonur minn. — Ég vissi, að þú
myndir svara á þessa leið, ég þekkti þitt göfuga hjarta. Bragi
læknir leggur arminn yfir herðar móður sinnar og þrýstir
henni innilega að sér. Svo fylgjast þau að fram úr herberginu.
Læknirinn leiðir móður sina út í bifreiðina, sem hiður þeirra,
og ekur með hana heim að liúsi Björns hæjarstjóra. Mörg ár
eru liðin siðan Sigriður gekk burtrekin frá Jiessu húsi og har
harn sitt undir hrjóstum, þá voru spor liennar þung, kvöl
hennar og niðurlæging næstuin óhærileg, og Björn átti sök-
ina. En nú liggja spor hennar þangað aftur með hinn glæsi-
lega son sinn við Jdið, og för hennar er heitið til að fyrir-
gefa Birni. Sagan milli þessara tveggja áfanga í lífi hennar er
margþætt fórna- og raunasaga, en ávöxtur hennar er sigur
hins góða. Bragi læknir leiðir móður sína að sjúkrabeði
Björns bæjarstjóra, og þar nema þau hæði staðar. Björn
hefur beðið með óþreyju þessarar stundar, og nú loks stendur
Sigriður við hliö hans. Fyrst er algjör þögn. Bæjarstjórinn
virðir fyrir sér hina aldurhnignu konu, sem eitt sinn var svo
æskubjört og falleg, að hún heillaði hann, og enn er hún
10
NÝTT KVENNABLAÐ