Nýtt kvennablað - 01.01.1962, Blaðsíða 4

l cLngtcuióí
Veturinn 1945—46 dvaldi ég í Englandi við nám.
Stríðinu var lokið, en heimurinn enn flakandi í sár-
um. Um miðjan október lagði ég af stað með togara,
því að ekki var völ á öðrum farkosti. Ekki var laust
við, að vinum mínum þætti þetta flan, enda varð því
ekki neitað, að ég fór úr allsnægtum í skort. Ekki
bætti það úr skák, að ég hitti nokkra íslenzka náms-
menn, þegar ég kom til Manchester, og Iétu þeir hið
versta af vistinni, sögðu, að við sjálft hefði legið, að
þeir hefðu veslast upp af sulti og kulda. Æ-já, svona
hefur okkur brakað við velgengnina, hugsaði ég með
mér, en þó kenndi ég kvíða, þegar ég kvaddi þessa
Ianda mína á járnhrautarstöðinni og hélt af stað til
Nottingham.
Ég býst við, að flestum verði minnisstæð fyrsta
ferðin, sem þeir fara einir síns liðs í framandi landi
í farartæki, sem þeir hafa ekki kynnzt fyrr, eða svo
fór um mig. Ennþá man ég glöggt eftir tveim föru-
nautum mínum, miðaldra manni, sem sat andspænis
mér, hallaði höfðinu aftur á hak og mókti, og rosk-
til að drekka og njóta listisemda Bakkusar. Þessar
samkundur, sem eru fínar og eiga að vera menn-
ingarlegs eðlis leiða fólkið til óhófs í mat og drykk.
Hvort sem konan stundar sjálf skemmtanalífið eða
ekki, truflar j)etta jafnvægi hugans og alla geðprýði.
„Og hvað er menning manna, ef menntun vantar
snót?“ sagði Matthías.
ísland er að þokast inn í hóp menningarlandanna.
íslenzk snót hefur hlotið menntunina, hún situr á
skólabekk með drengjunum, en svo smitast hún líka
af fylgikvillum hennar, eins og þeir. Er þá ekkert
annað við því að segja, en „fátt er svo gott að galli
né fylgi“.
Við getum glaðzt yfir úrslitum handritamálsins, að
eiga nú að fá hinar miklu gersemar afhentar íslend-
ingum, og framgangi ýmsra góðra mála, það er gott
að taka þátt í sameiginlegri velferð sinnar þjóðar.
Og við erum ánægðar með frú Ragnhildi Helgadóttur
í forsetastóli á Aljnngi. Það var árið 1961, sem
fyrsta konan hlaut Jiað virðingarsæti. En jiað. sem
daglega ber fyrir augað vekur oft mest til umræðna.
Svo horfum við ekki aftur, heldur fram, á árinu
1962, með hækkandi blessaðri sól.
inni konu, sem sat við hliðina á mér. Hún tók stórt
súkkulaðistykki upp úr tösku sinni og bauð mér. Mér
þótti vandi að neita svo góðu boði og braut mola af
súkkulaðinu. Konan bauð hinu samferðafólkinu, en
allir afþökkuðu kurteislega. Mér þótti þetta skrítið,
og þegar konan bauð mér meira afþakkaði ég líka.
Hún lagði fast að mér, að þiggja annan mola, en ég
aftók það með öllu, en í jrví stanzaði lestin og konan
snaraðist út, en skildi eftir súkkulaðið, með J)eim
ummælum, að ég ætti að gæða mér á því á leiðinni.
Þegar ég kom i skólann, sá ég, að flestir þáðu ekki
sælgæti. Eg spurði skólasystur mína, sem hét
Catherine, hvernig á þessu stæði. Hún sagði, að sæl-
gæti væri skammtað, og þar eð skammturinn væri mjög
lítill, hefði þessi siður komizt á. Mér varð hugsað til
samferðakonu minnar, sem hafði að líkindum gefið mér
margra vikna skammt.
Dag nokkurn í desember fékk ég bréf frá móður
Catherines. Hún bauð mér að dvelja hjá sér í jóla-
leyfinu, og þáði ég það með þökkum. Fjölskyldan bjó
í East-Kirkby, sem er námubær í grennd við Notting-
ham með um það bil 17 jmsund íbúum. Við Catherine
komum þangað nokkrum dögum fyrir jól. Dimmt var
úti, því að götuljósin máttu sín lítils gegn þokusudda
og kolareyk, sem hlandaðist skammdegismyrkrinu. Eg
var alltaf að reka mig á, þó að Catherine leiddi mig-
Að lokum kvaðst hún vera komin að húsinu og sagði
mér að ganga á eftir sér, halda fast í sig, beygja mig
til þess, að ég ra;ki mig ekki upp undir og lyfta fót-
unum nokkuð hátt, svo að ég hnyti ekki um ójöfnur,
J)ví að við þyrftum að fara gegnum undirgang. Eftir
nokkur skref opnaði hún útihurð, og við stóðum í
þvottahúsi, og sauð þar Jrvottur í potti. Þarna var engin
forstofa, og er þannig háttað í mörgum gömlum hús-
um í enskum smábæjum. Sums staðar er jafnvel gengið
beint af götunni inn í eldhús eða stofu fjölskyldunn-
ar. Catherine opnaði aðra hurð1 og ýtli mér á undan
sér inn í stofu. Eldur logaði glatt á arni, og i hæg-
indastól fyrir framan hann sat heimilisfaðirinn, sem
var verkstjóri í kolanámu, en konan hans og þrjár
dætur, tengdasonur og tengdadóttir sátu umhverfis
stórt borð á miðiu gólfi. Fjölskyldan var að enda við
að drekka síðdegisteið. Húsbóndinn spurði hvort okk-
ur væri kalt og bauð mér sæti sitt, svo að ég gæti vermt
2
NÝTT KVENNABLAÐ