Morgunblaðið - 19.08.2009, Side 23

við hittumst, en í hvert skipti sem
það gerðist urðu fagnaðarfundir.
Var ávallt jafnskemmtilegt að koma
til hans og Dobbu í endurskoðun,
eins og það hét. Mörg undanfarin
ár hefur netið hjálpað til við að
halda samskiptunum þótt stundum
hafi verið langt á milli landfræði-
lega. Stutt er síðan við áætluðum
að hittast í golfi á Flórída.
Fráfall Dobbu var Herði ofur
þungbært og stutt var á milli þess
að þau kvöddu þessa tilveru, bæði
eftir glímu við illvíg mein. Við sem
eftir stöndum þökkum góðu sam-
verustundirnar. Lífsstarfið var þjóð
okkar til heilla.
Við Anna vottum aldraðri móður
Harðar, dætrunum þremur, stjúp-
syni og öðrum ættingjum okkar
dýpstu samúð er við nú kveðjum
vin að leiðarlokum.
Blessuð sé minning Harðar Barð-
dal.
Hjálmar W. Hannesson.
Trygglyndi, æðruleysi og húmor
eru ekki ónýtir mannkostir. Þegar
þeir fara saman í samhentum hjón-
um er von á góðu. Þannig fór um
Dobbu og Hörð, en erfitt er að
hugsa til annars án þess að hug-
renning hins fylgi fast á eftir.
Trygglyndið birtist ekki síst í því
hvernig þau ræktuðu sambandið við
frændfólk sitt af alúð. Jafnan bár-
ust frá þeim hlýjar kveðjur og gjaf-
ir á afmælum og jólum, þótt mót-
takandinn væri stundum í
fjarlægum löndum. Jólakortið frá
Dobbu og Herði var ævinlega á sín-
um stað. Síðustu jólin var undir-
skriftin raunar aðeins ein og fyllti
það hugann undarlegri blöndu af
gleði og raun að lesa eyðuna þar
sem áður áður stóð nafn Dobbu.
Hörður tók fötlun sinni af stöku
æðruleysi og raunar fannst manni
hún gefa honum sérstakt tækifæri
til að fá útrás áhuga sínum á íþrótt-
um fatlaðra. Aðdáunarvert var
æðruleysi beggja þegar ljóst var í
hvað stefndi með svo stuttu milli-
bili. Húmorinn samhljómaði á milli
þeirra og hjálpaði þeim í meðbyr og
mótlæti. Okkur öllum verður hollt
að hugsa til þeirra á léttum og
þungum stundum. Nú eru Dobba
og Hörður saman á ný eftir stuttan
aðskilnað. Þau arka nú golfvellina
saman í sólinni, en á kvöldin syngur
Hörður með sinni kröftugu og fal-
legu söngrödd við eigin undirleik.
Þótt ekki komi frá þeim kort um
næstu jól er víst að þeirra verður
sárt saknað á Reynistað, þá sem
aðra daga. Ástvinum öllum votta ég
mína dýpstu samúð.
Eggert Benedikt Guðmundsson.
Mörgum þykir það einkennilegt
fólk, sem rífur sig upp um miðjar
nætur og fer í ræktina. Hörður
Barðdal kallaði þetta að heilsa deg-
inum og bjóða hann velkominn.
Hann hafði í langa tíð verið einn af
morgunmönnunum í Hreyfingu.
Morgun eftir morgun var komið
saman og svitnað ofurlítið og síðan
sest við að leysa lífsgátuna og fá
nesti út í daginn. Í þessum góða
hópi var Hörður vinur okkar allra.
Hann var glaðlegur og notalegur í
allri viðkynningu. Hann deildi með
okkur gleði og sorgum lífsins og lét
ekkert buga sig þótt fast væri sótt
að.
Hörður var mikill íþróttamaður
og hafði verið í fylkingarbrjósti hjá
Íþróttafélagi fatlaðra. Firnasterkur
og fylginn sér. Hann var okkur,
sem töldum okkur fullfríska, fremri
í mörgu. Engin brekka var of brött
til að ekki mætti sigra hana. Hann
notaði stigann en aldrei lyftuna
milli hæða, þótt oft væri hált eða
blautt. Í hans huga var þetta aðeins
spurning um hugarfar. Og við gát-
um margt lært af honum og hætt
að kvarta yfir einhverju sem ekkert
var. Hann hoppaði á öðrum fæti
meðan við mæddumst á báðum.
Mörgum í hópnum reyndist
Hörður ráðhollur og sannur vinur,
sem lagði sig fram um það að lið-
sinna og hjálpa væri þess kostur.
Hann var ærðulaus þegar hann
greindi okkur frá meini sem þyrfti
að fjarlægja og sagði okkur að hafa
ekki áhyggjur, hann myndi mæta í
ræktina innan tíðar. Og hann kom
aftur eftir uppskurðinn og dró ekki
af sér við æfingar. Okkur var því
öllum brugðið þegar hann sagði
okkur að meinið hefði tekið sig upp
að nýju. Enn sem fyrr var hann
ærðulaus og sagði okkur að hafa
ekki áhyggjur, allt hefði sinn tíma.
Góðar hugsanir hjálpa, sagði vin-
urinn og við sendum honum sann-
arlega allar góðar hugsanir.
Það hefur verið tómlegt við horn-
borðið meðan Hörður var fjarri. Og
nú vitum við að hans skarð verður
ekki fyllt. Við þurfum að læra að
búa við það að góðan vin vanti í
hópinn. Við söknum hans en ætlum
um leið að láta minningu hans lifa
með okkur.
Ástvinum hans sendum við góðar
kveðjur og biðjum þeim öllum
blessunar Guðs.
F.h. Morgunhananna í Hreyf-
ingu,
Pálmi M.
Vitur maður sagði einhvern tím-
ann: „Í lífinu er maður alltaf að
heilsast og kveðjast.“ Nú kveð ég
góðan vin, Hörð, sem haldinn er á
vit annars lífs þar sem hann mun
örugglega njóta sín enn betur og
láta að sér kveða eins og hann
gerði í þessu lífi. Þegar stofnun
Íþróttafélags fatlaðra í Reykjavík
var í undirbúningi kom nafn Harð-
ar fljótlega upp í hugann. Hann var
einn af fyrstu mönnum sem hófu
æfingar hjá félaginu og var fyrsti
þátttakandi félagsins á móti erlend-
is. Þrátt fyrir stuttan undirbúning
náði hann frábærum árangri á NM
í sundi. Það varð til þess að fólk
fékk fulla trú á að það gæti náð ár-
angri og ætti fullt erindi í að stunda
íþróttir þrátt fyrir fötlun. Hörður
tók svo þátt í Norðurlandamótum,
Stoke Mandevilleleikunum og Ól-
ympíuleikum þar sem hann stóð sig
með einstakri prýði og vann til
bæði brons- og silfurverðlauna. Við
stofnun Íþróttasambands fatlaðra
gaf augaleið að þar yrði hans þekk-
ing og reynsla nauðsynleg. Hann
sat svo um árabil sem gjaldkeri
sambandsins. Allt sem hann tók sér
fyrir hendur gerði hann af ákafa og
dugnaði, má þar m.a. nefna vetr-
aríþróttir og golf fatlaðra. Hörður
var einstaklega hress, skemmtileg-
ur og ávallt stutt í bros og hlátur
sem smitaði allt í kringum hann.
Hann var fylginn sér og ákveðinn
ef um réttindi fatlaðra var að ræða.
Í reglum TR var m.a. að fólk fékk
úthlutað spelkum og skóm eftir
ákveðinn tíma. Eitt sinn var Hörð-
ur búinn að slíta sínum upp til agna
og sótti um. Hann fékk synjun þar
sem tími væri ekki kominn. Hann
pantaði þá tíma hjá tryggingalækni.
Þegar honum var boðið sæti sagði
hann „nei takk“. Skellti fætinum
upp á skrifborð læknisins og sagði:
„Mundir þú fara á ball og dansa á
þessu?“ Hann fékk strax samþykki
fyrir nýjum skóm og í kjölfarið
voru reglur rýmkaðar. Mörgum ör-
yrkjum sem lentu í vandamálum
með skattamál vísaði ég til hans.
Hann greiddi götu þeirra og leið-
beindi oftast endurgjaldslaust.
Stjórn Íþróttafélags fatlaðra í
Reykjavík þakkar samstarfið og
vottar afkomendum, ættingjum og
vinum dýpstu samúð. Kæri vinur,
hvíl í friði. Kær keðja til Dobbu.
Arnór Pétursson.
Þegar minnast skal Harðar Barð-
dal er úr vöndu að ráða. Hörður
var í mörgum félögum og hafði
mörg áhugamál, sem ekki verða
gerð skil hér, en okkur bræður
langar að þakka fyrir þær sam-
verustundir sem við áttum saman
með Herði bæði sem endurskoð-
anda fyrir okkur og ekki hvað síst
fyrir okkar góðu samverustundir í
stúkunni Gimli, enda var Hörður
mjög virkur félagi þar.
Það sem kemur helst upp í hug-
ann, var hið þétta handtak og
breiða bros. Hörður söng gjarnan
fyrir okkur í stúkunni Gimli á góðri
stundu með sinni djúpu bassarödd.
Fleiri góðar minningar eigum við
bræður, t.d. á föstudagsmorgnum
sendi hann okkur sms skeyti: kaffi í
dag og broskarl! Í kaffiklúbb hans
voru málefni líðandi stundar krufin
til mergjar og ýmis áhugamál
rædd, vildu margir tala í einu og
stundum kominn hiti í mannskap-
inn og mátti þá sjá Hörð brosa sínu
breiðasta brosi, bað hann þá Sigurð
Örn að taka við fundarstjórn. Hafði
hann til þess sérstakan hamar og
tóku menn fullt tillit til þess og
fékk bara einn að tala í einu.
Þessar góðu minningar eigum
við um Hörð ásamt mörgum fleiri
minningum.
Ein er sú minning um Hörð sem
við verðum að koma á framfæri,
hvað honum var annt um aðra. Oft
bað hann okkur bræður að biðja
fyrir fólki sem var veikt eða þurfti
á andlegum styrk að halda. Hörður
trúði á mátt bænarinnar og sagðist
sjálfur hafa fundið fyrir krafti
hennar í þeim erfiðleikum og veik-
indum sem Soffía kona hans og
hann áttu við að stríða.
Með von og trú biðjum við hinn
hæsta þess að Hörður megi vera í
ljósi hans og farnast vel á þeirri
ferð sem hann er nú lagður af stað
í.
Vottum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Hafsteinn Guðbjörnsson
og Hilmar Guðbjörnsson.
„Sæl stelpa“, ávarpsorðin hans
Harðar fengu mann til að lyftast
upp og finnast maður enn vera
stelpa á sólgulum kjól. Ég sit við
gluggann og horfi á síðsumarsólina
verma hafflötinn þar sem himinn-
inn er roðagylltur, íslensk kvöld-
fegurð sem á fáa sína líka. En
strákurinn sem kallaði mig stelpu
er horfinn í ljósið, LJÓSIÐ, þetta
himneska ljós sem við öll síðar
hverfum í hefur nú tekið til sín
einn af Íslands góðu sonum.
Hörður var maðurinn hennar
Dobbu vinkonu okkar úr Reykholti
og þannig kom hann inn í lífið okk-
ar sem myndum Vináttulundinn.
Glaður, skemmtilegur, hress með
húmor og hlátur sem kom öllum til
að þykja vænt um hann. En einnig
traustur, alvörugefinn og hlýr vin-
ur sem alltaf var hægt að leita til.
Þetta voru góð og skemmtileg
hjón, traustir vinir vina sinna og
alltaf til taks. Hörðu bar mikla um-
hyggju fyrir konu sinni og þegar
Dobba veiktist var hann vakandi og
sofandi yfir velferð hennar. Allir
glöddust þegar hann sagði okkur
að vinkonu væri hann búinn að
eignast. En sú gæfa reyndist
skammvinn því Hörður veiktist og
vágesturinn reyndist illvígur.
Svörðurinn í Vináttulundinum okk-
ar er þakinn sorg því hann hefur
grisjast svo undanfarið. Minningin
mun smám saman breiða sig yfir
og eftir stendur minningin um góð-
an dreng og vin. Hver morgunn
nýr, hugvekjur Jónasar heitins
Gíslasonar vígslubiskups í Skálholti
er einstök bók. Þar tekur hann fyr-
ir alla helgidaga ársins með skír-
skotun kristinnar trúar til nú-
tímans. Ein fjallar um hvort nafn
þitt sé skráð í Lífsins bók.
Mikið held ég
vér yrðum undrandi,
ef vér flettum
Lífsins bók,
er geymir nöfn þeirra,
sem lofsyngja lambinu
í hvítklæddum skaranum
á himnum.
Þar ber lítið á
mörgum þeim
valdsmönnum veraldar
er skreyta
spjöld sögunnar.
Meir á nöfnum þeirra,
er fáir tóku eftir
hversdagslega.
Þeir þjónuðu Guði
í kyrrþey
og vöktu sjaldan
athygli fjöldans.
Hörður hefur fengið nafn sitt
skráð í Lífsins bók; hann er farinn
til Guðs og hefur með sinni al-
kunnu röggsemi sagt við Lykla-
Pétur, „Ljúktu upp fyrir mér. Mér
er boðið í himin Guðs“. Og Pétur
hefur lokið upp, því himnaríki er
fyrir boðsgesti Jesú Krists og
Hörður var einn af þeim. Vottum
ættingjum öllum samúð, blessuð
veri minningin um Hörð Barðdal.
Fyrir hönd vina hans úr Reykholts-
hópnum,
Sigþrúður Ingimundardóttir.
Kynni okkar Harðar hófust þeg-
ar við vorum10 ára gamlir. Við vor-
um þá báðir nýlega fluttir inn á
Rauðalæk, sem þá var í einu af
nýju hverfum borgarinnar. Ég kom
hjólandi niður götuna og sá þá út-
undan mér strák á sama reki
standa í vegkantinum, hallandi sér
fram á tvo stafi. Hann benti mér að
koma og ég hlýddi því kalli. Þegar
ég nálgaðist stakk hann öðrum
stafnum inn á milli teinanna á hjól-
inu mínu svo ég féll af baki. Ég
spratt á fætur og rauk á hann en
hann tók hraustlega á móti og upp-
hófust þá þau slagsmál sem gerðu
okkur að þeim miklu vinum sem við
vorum alla tíð. Við rifjuðum einmitt
upp þennan atburð, þegar ég heim-
sótti hann nú skömmu fyrir andlát
hans, og hlógum báðir. Ég skildi
það seinna, að þarna var hann að
sanna fyrir okkur báðum að hann
væri jafningi minn og okkar hinna
strákanna, en það var hann svo
sannarlega og að mörgu leyti okkur
fremri. Ég leit aldrei á hann Hörð
sem fatlaðan, hann sýndi það marg-
oft og sannaði um ævina að hann
gat flest það sem hann vildi og ætl-
aði sér og þar hjálpaði mikið gott
skopskyn hans. Við strákarnir í
hverfinu spiluðum auðvitað fótbolta
og Hörður tók þátt í honum af
kappi. Það kom fyrir í hita leiksins
að hann henti frá sér hækjunum, ef
honum fannst þær flækjast fyrir.
„Ég get ekki“ kom aldrei til greina.
Við brölluðum margt, eins og
stráka er siður, stofnuðum m.a.
leynifélag og á unglingsárunum
unnum við saman hjá símanum út
um allt land. Seinna tóku við úti-
legur, veiðiferðir og áhugi á hinu
kyninu. Hörður átti bíl löngu á und-
an okkur hinum og varð því sjálf-
sagður foringi hópsins.
Þegar fullorðinsárin fóru í hönd
urðu samskiptin minni eins og
gengur og gerist, við vorum báðir
komnir með fjölskyldur og störf,
sem tóku tíma og orku, en við vor-
um samt alltaf í góðu sambandi og
fylgdumst vel hvor með öðrum,
Hörður var mikið tryggðatröll sem
m.a. má sjá af því að hann mundi
alltaf eftir afmælinu mínu og ekki
nóg með það, heldur líka afmæl-
isdegi móður minnar og hringdi þá
alltaf.
Hörður tók þátt í félagsstarfi,
sem honum var mikils virði og vildi
hann deila þeirri ánægju og reynslu
með mér og sá til þess að ég fylgdi
honum þangað. Fyrir mörgum ár-
um hringdi Hörður í mig sem oftar
og sagðist vilja kynna mig fyrir
manneskju, sem hann hefði kynnst.
Hann var þá fráskilinn, en sú
manneskja reyndist vera Soffía
Hjartardóttir, seinni kona hans. Ég
varð glaður fyrir hans hönd og það
sýndi sig að þeirra hjónaband varð
gott og farsælt. Þau bjuggu sér fal-
legt heimili og áttu sameiginleg
áhugamál. Það var því mikill missir
fyrir Hörð þegar Soffía féll frá í
nóvember fyrir tæpum tveimur ár-
um. Það er sárt að missa góðan og
tryggan vin fyrir aldur fram. Hann
var stór partur af æsku minni og
uppvexti og hefur því myndast mik-
ið tómarúm þegar hann nú kveður.
Við hjónin sendum móður Harðar,
dætrum hans, stjúpsyni og þeirra
fjölskyldum sem og öðrum aðstand-
endum innilegustu samúðarkveðjur.
Hákon J. Waage.
Það var fyrir rúmum 10 árum
þegar við fluttum á Brúnastaði að
við kynntumst okkar yndislegu ná-
grönnum, þeim Herði og Soffíu sem
nú hafa bæði kvatt okkur með svo
stuttu millibili. Eins og þeim lægi
eitthvað á að vera fyrst, eins og þau
voru fyrst að klára allt hjá sér, lóð-
ina hellulögnina og garðinn.
Þau tóku okkur nánast inn í fjöl-
skyldu sína, þegar þau buðu okkur
á sitthvorum endanum í kaffi og
konfekt á jóladag, okkar fyrstu jól,
þrátt fyrir að vera sjálf með fullt
hús af börnum og barnabörnum.
Auðvitað fengu börnin okkar pakka
frá þeim rauðklædda sem kíkti í
heimsókn. Ekki voru verri veigarn-
ar sem við kallarnir á 15 og 19 feng-
um hjá Herði eftir að hafa gert eitt-
hvað af okkar mörgu og
sameiginlegu viðvikum á húsinu.
Söngæfinga Harðar á laugar-
dagsmorgnum verður líka mikið
saknað, því þegar við vorum að
opna augun heyrðum við óminn yfir
til okkar og ekki er hægt að hugsa
sér betri byrjun á deginum.
Það var eins og við hefðum unnið
í lottóinu, betri og yndislegri ná-
granna var ekki hægt að hugsa sér.
Shakespeare sagði að dauðinn
væri ókannað land þaðan sem eng-
inn mundi snúa aftur. Nú ferðast
Hörður og Soffía saman um það
land, á undan okkur, eins og þeirra
er von og vísa.
Við vottum ættingjum Harðar
okkar dýpstu samúð.
Kveðja frá nágrönnunum á
Brúnastöðum,
Margrét og Ólafur,
Snjólaug og Halldór,
Guðrún og Sigurbjörn.
Það hvein og söng í stögunum á
skíðastöfunum þegar þú komst á
fullri ferð niður brekkurnar í Aust-
urríki hér um árið, þannig voru mín
fyrstu kynni af þessu hörkutóli með
gullna hjartað. Það mátti enginn
hjálpa þér ef þú dast, þú vildir
klára allt sjálfur og þannig sýna
öðrum að hér færi enginn með-
almaður þótt um smá fötlun væri að
ræða. Það sama gilti um annað sem
þú tókst þér fyrir hendur í lífinu.
Þú heilsaðir alltaf með handabandi
sem var þétt og traust, mín hönd
hvarf alveg inn í þína, sem er þó
engin smásmíði. Þannig varstu í
allri þinni framkomu, traustur,
hreinn og beinn.
Seinna meir lágu leiðir okkar
saman á allt öðrum vettvangi. Á
golfvöllum landsins þeyttist þú um
á þínum golfbíl og spilaðir golf með
tilþrifum. En það var eins með golf-
ið og annað, þú kærðir þig ekki um
neinar sérmeðferðir og ekki mátti
leita að boltanum þínum meira en
annarra. Þú tókst alltaf þátt í
meistaramótinu (þar til í sumar), en
það er fjögurra daga mót og ekki
fyrir neinar kveifar. Þið hjónin tók-
uð saman mikinn þátt í golfinu í GR
og bjugguð ykkur heimili rétt við
Korpuvöllinn, síðar kom sumarbú-
staðurinn við Kiðjaberg. Alltaf var
hressandi að hitta ykkur hjónin,
vanalega sitjandi úti á svölum í
góðra vina hópi. Fljótlega fór svo að
bera á afskiptasemi af þinni hálfu,
þú vildir hjálpa til og taka þátt, það
var þinn háttur.
Áhugi þinn og metnaður lá allur
hjá málefnum fatlaðra. Stofnaðir
Golfklúbb fatlaðra og fékkst kenn-
ara til að leiðbeina þeim sem minna
máttu sín. Mikill árangur náðist og
þú sendir keppendur til útlanda til
að keppa á jafnréttisgrundvelli. Þú
tókst allur á loft þegar þetta mál-
efni bar á góma, talaðir af ástríðu
og varst afskaplega stoltur af þessu
starfi, enda máttir þú vera það því
allt íþróttastarf fatlaðra er unnið af
hugsjónamönnum eins og þér. Þú
skildir þarfirnar en fötlun þín sem
þú vildir aldrei ræða neitt sérstak-
lega virtist aldrei vera þér til traf-
ala. Við æfðum saman í Hreyfingu í
nokkur ár. Þar kom enn og aftur
fram hversu mikill íþróttamaður þú
varst. Fórst með okkur í járnin og
við máttum hafa okkur alla við því
handsterkari mann hef ég aldrei
hitt á minni ævi.
Þú misstir mikið þegar Soffía
kvaddi haustið 2007. Ég fann að
eitthvað vantaði hjá þér, ekki sami
neistinn og var. Maðurinn með ljá-
inn kom alltof snemma, þú áttir
margt eftir ógert. En eins og þú
sagðir oft þá er lífið rétt að byrja
og við eigum að njóta þess út í ystu
æsar. Tek ég það veganesti með
mér og ætla ég að lifa lífinu til fulls
á meðan ég get. Ég veit að þið eruð
núna á himnateig, glöð yfir því að
vera saman aftur.
Kæri vinur, ég vil þakka þér fyrir
allar góðu samverustundirnar síð-
ustu 30 árin. Maður metur lífið á
SJÁ SÍÐU 24
Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. ÁGÚST 2009