Þættir úr dagbók lífsins - 25.01.1931, Blaðsíða 6
6
ÞÆTTIR ÚR DAGRÓK LÍFSINS
þessum lijartabilaða sjúkling dr. H. T.
a mæniuum, við fyrsta liöggio, er sjúld.
myndi gel'a honum. Við buðum nú
hverir öðrum góðan daginn. Kjartan
lánaði mér vetlinga, samkv. beiðni
minni. Einnig lánaöi liann mér lijálm-
inn — og kvaðst eg jþá vera orðinn
sannur stökkviliðsmaður. Fórum við
þá báðir niður um þakgluggann, svo
að livorugur okkar týndi liii á þakinu.
Dr. Helgi kom kl. 9%, eins og hyssu-
Jjrendur, greip nxig i faðm sér, kastaði
mér inn i lierljcrgið, reif og sleit al
mér fötin, svo Imapparnir iirukku i
allar áttir, og tætti i sundur vetling-
ana er Iíjartan lánaði mér. En eg liélt
fast; fingurnir sátu eftir á hönduiium,
en fitjarnar fóru. Síðan reif hann mig
úr sokkunum, þi'átt fyrir mótmæix
mín, því að eg væri húinn að vera 3
liortér á þaldnu og væri kalt. Sagði
liann þá: „Iialtu kjafti.“ Bað eg liann
þá um skýringu á þvi, livei's vegna
eg fengi ekki að lialda sokkuni min-
um, þar sem mér væri orðið nijög
kalt. Tólc eg þá til vilnis mennina, er
i lierberginu voru, hvernig þessi liá-
göfugi doktor færi með mig, sem
lijartabilaðan sjúkling. Ii. T. spraut-
aði og gaf töflur, en töflunum safnaði
eg upp fyrir fletið al’ gömlum vana.
Dr. Helgi tók liatt sinn og fór. Þennan
dag völetu yfir mér 2 danskir menn,
og spurði eg þá, hvort þeir væru at-
vinnulausir og livort þeir vildu gera
mér þann greiða, að fara heim til föð-
ur míns á Bjargarstig 14. En þeir
kváðust vera ókunnugir. Nú voru góð
ráð dýr. Eg teiluiaði upp bæinn og lét
þá fá vegaliréf og tikall í liönd. Sið-
an fóru þeir og skiluðu erindinu, og
slerifaði faðir minn á vegabréfið, að
Jiann kæmi eftir örslutta stund. Faðir
minn kom. Eg spurði hann, livorl eg
væri sonur lians eða sonur dr. H. T.
Og liann svaraði þvi, að eg væri sinn
sonur. Hjálpaðu mér þá úr þessu víti,
sagði eg, því að eg þoli ekki meira.
Spraulurnar eru of sterkar. Taktu mig
strax. — Svo fórum við.
Dr. H. T. kom að tóinu bælinu, og
liefir síðar látið sér þau orð um muun
fara, að faðir minn Jicfði stolið mér
úr liöndum sér án leyfis.
/. M. G.
Viðtal viS dr. Helga Tómasson.
Þriðjudaginn 13. jaii. kl. 3y%, lúlli ég
dr. Helga Tómasson. Fór það samtal
á milli okkar, sem hér fer á eftir:
— Treystir þú þér, lierra liágöfugi
sleggjudómari, til að gefa mér læknis-
votlorð um sálarástand milt?
— Það get ég, svarar dr. Helgi. En
lil þess að geta það, verð ég að gera
ílarlega rannsókn.
Svo rannsakar dr. mig mcð margs-
Jíonar áliöldum. Mcð gyltri sleggju
bankar liann mig allan og blóðþrýst-
insmælir notar Jiann.
— Þú ert lítið hjartabilaður, segir
liann. en spinnvitlaus ertu. — Eg liefi
læknisleyfi í DanmörJai, svo að ég skal
lijálpa þér, sem góður kunnigi þinn,
þrátt fyrir það, þótt Jiæði þú og faðir
þinn ættuð það eldd slvilið, ]iví að fað-
ir þinn stal þér frá mér, svo að ég veit
ekki liversu milrið góðverk það er. —
Mín ætlun er, að senda þig til Hafnar
á (i. deild, Kommunale-hospitalsins, þvi
þar eiga slíkir menn að vera og þú ert,
en til þess þarf að vaka yfir þér bæði
dag og nótt, því að veikin er á svo liáu
stigi.
Hver Jiefir þá læluiað lijartasjúkdóm-
inn? Líkast til Helgi Tómasson. Á ein-
um sólarliring? Það var einkennilegur
Jijartasjúkdómur. Eg átti þó að vera
dauður fyrir tæpum tveimur mánuðum
síðan ! Hættu nú Jierra!
Lcgðu það niður, að ráðast á lielstu
menn þjóðarinnár, eins og Jónas dóms-
málaráðherra og Magnús Guðmunds-
son snúðabakara.
Sér grcfur gröf þólt grafi.
J. M. G.