Skólablaðið - 21.12.1943, Qupperneq 18

En guð sagði við manninns "Hefur þú
etið af trénu, sem ég bannaði bér að eta
af?" Þa svaraði maðurinns "Konan, sem þú
gafst mér til sambúðar, hún gaf mér af
trénu, og ég at,"
Svo mörg voru jbau orð. NÓgu þétti han-
um gott að kjamsa á eplinu, en þegar kom
að skuldadögunum, þa var hann ekki seinn á
sér að hlaupa í felur á bak við kvenmann-
inn og skella allri skuldinni á hana. Þeg-
ar í harðhakkann slé, þá þétti honum gott
að láta hana tala fyrir sig, enda þétt
hann hins vegar þreytist aldrei á að út-
húða henni fyrir kjafthátt og vaðal.
Svona var upphafið að sögu konunnar,
og þannig var framhaldið. Það er því engen
veginn ný héla, að kvenfélkinu sé kennt um
allt, sem aflaga fer hér í heiminum. Þarf
ekki lengra að leita daæmis en í okkar
ágæta skéla. Allt frá því, að fyrsti kven-
maðurinn innritaðist í þennan háttvirta
skéla, hefur karlmennina aldrei skort af-
sökun fyrir ríkjandi andleysi í skolanum
og deyfð í félagslífi nemenda, Oftast hef-
ur^þetta verið kennt kvenfélkinu og er enn.
Skólahræður okkar, hlessaðir, eru ekki
sparir á þær yfirlýsingar sínar, að "það
eina, scm stelpurnar geti gert, sé að mæta
a dnnsæfingum og mála á sér varirnar."
Elcki hcfur það heldur ésjaldan heyrzt, að
lcvenfélkið hafi, með hinni alþekktu frekju
sinni olnhogað sig inn í þennan skéla og
með því útilokað marga efnilega námsmenn
frá skélanum. En persénulega finnst mér, að
með komu kvenfélksins í þennan skola hafi
honum hæzt engu lakara námsfolk en það, sem
fyrir var, því að það er margsýnt og sannað
hér í skólanum, að það hefur verið kvenfélk-
ið, sem sýat hefur hezt afköst, hvað nám
snertir. Er þess skemmst að minnast, að
fyrir ári var máladeild þáverandi 5. hekkj-
ar skipt efiir kynjum fyrir einréma ésk
kvenfélksins í hekknum. Leið ekki á löngu,
þar til er það kæmi í Ijés, hvorn hekkinn
skipuðu hetri námskraftar, Þegar við jéla-
einlcunn, fann rektor í engum aðalhékum
lýsingaorð, sem nogsamlega letu í Ijosi
aðdáun ha.ns á hinum andlegu cafköstun
kvennahekksins, En nokkuð kvað við annan
tén, þegar hann ávarpaði strákahekkinn,
Eigi er gjörla vitað, hvað þa.r fér fram,
en hins vegar er það nál manna, að pilt-
arnir hafi verið allupphurðarlitlir á
svipinn, er þeir lyppuðust út úr T-stof-
unni undan ræðu rektors. Hinar tíðu heim-
séknir 6„ hekkinga B. inn i 6. A, í vetur
hafa orðið orsök mikilla hcilahrota í
skélanum.
öátu menn lengi vel ekki komizt að
neinni niðurstöðu, en forvitni manna jékst
jafnt því, sem aðferðir strákanna urðu
pukurslegri, Töldu menn nú víst, að hér