Skólablaðið - 01.02.1953, Blaðsíða 13

- 13 -
auðvaldsþ.joðfél,4 J-'afnaðarstefnan. Gylfi
Gíslason),
Við þetta er margt að athuga. Af
fjérhagslegu misrétti, sem sésialistar
reikna með, leiðir ýmislegt annað mis-
rétti, enda augljóst, og gildir einu,
hvort sérhver fái laun svo sem honum her
eða ekki, EN ef hver á að taka laun,
sem honun her, vandast málið. Hver á að
dæma um,hvað hverjum hcri, og er víst,
að sá démari sé éskeikull? Það er engan
veginn víst, að svo sé, Þeim, sem minnst
hlýtur, finnst e.t.v. dénarinn vera hlut-
drægur. Se svo, er hjéðfél, ránglátt, ef
allir eru ekki ar.rgðir með það.
Hettiátt þjoðféi. í skilningi ðl. J.
getur ekki orðið til( það leiðir af mis-
mun oinstaklinganna.
Svo er arnað atriði, sem Ól. J. fjall-
ar un. Hann talar um hinar vinnandi
stéttir og eigendur framleiðslutækjanna.
Hann heldur,að aðoJ.ns likamlegt erfiði sé
vinna. PJn hvernig hafa eigendur hlutanna
eignazt þá? Með vinnu, sumir e.t.v. erft
þá, en einhver hlýtur að hafa aflað
þeirra. Það er líka mesti misskilningur,
að það sé ekki vinna, eklcert erfiði, að
fást við andleg störf, t.d. að stjérna
verksmiðju eða vera kennari. Það getur
hver naður sagt sér sjálfur nema náttúr-
lega Ól. J, Svo sýnist, að ól. J, sé
ekki ljést, hvernig atvinnutækin hafa
orðið til. Þau verða til vegna f orgöngu-
mannanna, sen finna til krafta sinna og
ncta ser, að fjöldinn er sporgöngunenn.
Sþorgöngunennirnir vilja fcgnir losna við
eitthvað af áhyggjun sínun vegna lífs-
haráttunnar, og er engum láandi. Por-
gcngunenn á sviði athafnalífsins notfera
sór, að flestun þykir neira öryggi í því
folg'ið að hafa fastar tekjur í stað hins
að húa við öryggisleysi og áhyggjur un,
hvað norgundagurinn kunni að hera í
skauti, hvort hann hefur upp á sult að
hjóða eða ekki. Það hlýtur að vera ljést,
að nenn í okkar þjéðfél. eru ekki neyddir
af neinun nena sjálfum sér til að starfa
hjá öðrun, en þeir gera það sant, því að
þá virðist skorta hæfileika. og getu til
að vera forgöngunenn. Af þessu ná vera
ljést, að væru allir sana. atgervi gæddir,
hlyti það að leiða til hruns hvaða þjoð-
felegs oen væri.
Jafnaðarstefnan, eins og hún er túlkuð
í_ dag. synist því a.ðeins vera sprottin
af cx’i nl og valdafýsn örfárra manna, sem
langar til að vera forgöngumenn, en eru
aðeins sporgöngumenn og finna getuleysi
sitt og hæfileikaskort við hliðina a
þeim forystumönnum, sein fyrir eru. Þeir
leika ser því að öfundar- og girndar-
hvötum annarra, að hvötum, sern þeir
sjalfir lifa og hrærast i.
Ól. J. talar um andlega deyfð, sem
seytlað hafi inn í þjéðina á síðustu
árum, og segir, að margir einhlíni á hið
versta og hafi jafnvel gefizt upp, Mer
er ncr að halda, að Ól. J. hafi lent í
þessun ömurlega hépi, Að minnsta kosti
virðist hugsunar- og démgreindarleysið
gera allmjög vart viö sig af hans halfu
og hann, sem loggur svo mikið upp ur
skyrri hugsun að eigin sögn. Einnig
hendir margt til uppgjafar, Fyrsta hug-
sjén hans féll með hrauki og hranli,
bindindishugsjénin. Spurningin er áð-
eins, hvennr næsta hugsjónaþvæla, sósia-
lisninn, fellur. Við skulum vona,að það
verði sen fyrst,
En hví er Ól. J. og hans sálufélagar
alltaf neð þjoöernishjal og frelsisást á
lofti? Ber það ekki vott un, að þein
láti betur orð en athafnir? Iíví tala
þeir alltaf un hið liðna, sem gleymskan
og þekkingarleysið hafa varpað eins kon-
ar dýrðarljéna á? Iíví tala þeir aðeins
un galla nútínans? Trúa þeir ekki á
frantíðina? Trúa þeir ekki á sjálfa sig
og landið? Hvers vegna ganga þeir ekki
fran fyrir skjöldi; og sýna trú sína á
landið í verki? Hví rmkta þeir ekki
landið, bæta það og klcða, sem hinir
dýrðleéiu fcrfeður hafa á glæ kastað,
stöðvað uppblástur og landeyðingu? Að-
eins trúin á landið veitir þjéðinni rett
til að lifa sen sjalfstæðri snaþjoð og
storþjoð þo, Aðeins trúin á^groöur .
landsins og fr jonagn getur bætt lífsaf-
konu heildarinnar a leið sinni til q.uk-
ins þroska og rettletis. Þetta hlytur
Ól. J. og felögun hans að vera ljést.
En sant benda orð þeirra til, að svo sé
ekki, að þeir hugsi eins og andleg fléka-
tryppi eða hugsi alls ekki neitt.
10.-l.-'53.
Bj.arni Helgason.
Jarðfræði í IV,B.
Jóhannes:"Er nokkur til frásagnar um
júratímahilið?"
M.K.P.:"Ekki i þessum hekk",