Morgunblaðið - 03.12.2009, Side 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 2009
✝ Kristín EllenBjarnadóttir
fæddist 21. sept-
ember 1961 í Reykja-
vík. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi 24. nóv-
ember 2009. For-
eldrar hennar eru
Snjólaug Bruun, f. 23.
september 1931, og
Bjarni Kristjánsson,
f. 18. maí 1929.
Systkini hennar eru
Gunnar Bruun
Bjarnason, f. 14. febr-
úar 1954, maki Bára Einarsdóttir.
Kristján Bjarnason, f. 13. október
1956, maki Svava Bogadóttir. Snjó-
laug Elín Bjarnadóttir, f. 9. nóv-
arfirði og kom snemma í ljós áhugi
hennar á listum og handiðnaði.
Hún stundaði nám í Fjölbrauta-
skólanum í Breiðholti og lærði
einnig í lýðskóla á Borgundarhólmi
í Danmörku, lagði stund á vefnað
og lauk námi í vefnaði og text-
ílhönnun frá Kolding á Jótlandi.
Hún bjó um tíma í Frakklandi og
Svíþjóð, en flutti aftur heim 1991.
Bjó hún þá ásamt börnum sínum í
Hveragerði og rak lengi hand-
verksmarkaðinn Grænu smiðjuna.
2000-2009 bjó hún í Vestmanna-
eyjum að undanskildum tveimur
vetrum þegar hún lærði blóma-
skreytingar í Garðyrkjuskólanum
á Reykjum í Ölfusi. Í Vest-
mannaeyjum kenndi hún text-
ílmennt í Barnaskóla Vest-
mannaeyja og rak í nokkur ár sína
eigin verslun undir nafninu Ull-
arblóm.
Útför Kristínar Ellenar fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
fimmtudaginn 3. desember 2009,
og hefst athöfnin kl. 13.
ember 1958, maki
Hans Kristjánsson.
Björn Bjarnason, f.
25. apríl 1964, maki
Kolbrún Elíasdóttir.
Knútur Bjarnason, f.
28. ágúst 1965, maki
Helga Friðriksdóttir.
Börn Kristínar Ell-
enar eru Kristján
Aage Hilmarsson, f.
1. mars 1986, El-
ínborg Hilmarsdóttir,
f. 12. september
1990, Guðbergur
Ingvarsson, f. 29.
október 1993, og Jóhann Hrafn
Sigurjónsson f. 24. desember 1997.
Kristín Ellen ólst upp hjá for-
eldrum sínum í Reykjavík og Hafn-
Skammt varð á milli þeirra Krist-
ínanna, móður minnar og dóttur.
Kristín Ellen f. 21. sept. 1961, d.
24. nóv. 2009 varð krabbameini að
bráð. Það var í höfði og varð með
skjótum hætti óviðráðanlegt.
Það er mikið áfall fjórum börnum,
á aldri 11 til 23 ára, þegar elskuleg
og umhyggjusöm móðir fellur frá.
Það er illt og hart fyrir fimm systkin
að missa kæra systur í blóma lífsins.
Fyrir foreldra er það strangt – eig-
inlega rangt – að þurfa að lifa börn
sín. Ekki dugir að biðjast vægðar.
„Svo skal böl bæta að bíða annað
meira“.
Fráfall dóttur minnar er fyrsta
skarðið sem höggvið er í afkomenda-
hóp ömmu hennar Kristínar Frið-
riksdóttur, sem lést 23. október
2009, hálfnuð með hundraðasta ævi-
ár. Þá voru afkomendur 95, allir á
dögum og engir mjög laskaðir aðrir
en dóttir elsta sonar hennar.
Þær nöfnur voru ákaflega sam-
rýndar. Mér er minnisstætt úr fjalla-
ferðum, þegar fyrir bar liti og form
náttúrunnar, þá var sem þær væru
alveg á sömu bylgjulengd. Svo var og
þegar skoðað var listrænt handverk
þeirra beggja af mörgum toga. Sam-
band þeirra var náið þótt vík væri
milli vina. Í veikindunum komst dótt-
ir mín ekki að útför ömmu sinnar og
olli það henni miklum harmi í kröm
sinni.
Minningin um þessar tvær mun
fylgja mér á ævistig. Blessuð sé sú
minning.
Bjarni Kristjánsson.
Elsku mamma mín, mig langar að
segja nokkur orð um þig og við þig
þó ég viti að þú sért dáin og komin til
guðs þíns, elsku mamma. Við gerð-
um margt skemmtilegt saman á
þeim stutta tíma sem við fengum.
Við lékum okkur alla tíð mikið sam-
an, fórum í kitluleik og hlógum hátt
og mikið. Þá minnist ég skemmtilegu
göngutúranna sem við gengum í
Gufudal hjá Hveragerði, inn í Herj-
ólfsdal í Vestmannaeyjum og á fleiri
fallegum stöðum þar sem við eign-
uðumst saman heimili. Þú komst oft
með mér upp á golfvöll og dróst golf-
settið fyrir mig í golfmótum en samt
bara þegar þú nenntir. Það var alltaf
alveg sama hvort veðrið var gott eða
vont, þér þótti rigningin góð og nátt-
úran alveg yndisleg. Við fórum í
mörg ferðalög þar sem þú bentir mér
á fegurð náttúrunnar, það fábrotna
og hrjóstruga fannst þér fallegast.
Á kvöldum þegar ég fór að hátta
breiddir þú yfir mig og last fallegar
sögur svo ég svæfi rótt alla nóttina.
Einnig passaðir þú að ég færi alltaf
með bænirnar okkar. Þú hugsaðir
fyrir öllu, mamma mín, og ég get
sagt það með miklum söknuði að þú
varst besta mamman mín í öllum
heiminum og ég mundi enga aðra
mömmu vilja eiga.
Elsku mamma, nú ertu dáin og
fallin í hinn langa svefn en ég veit að
þú munt vaka yfir mér og leiða mig á
minni lífsgöngu til góðs. Ég mun
aldrei gleyma þér að eilífu.
Guð þig leiði sérhvert sinn
sólarvegi alla.
Verndarengill varstu minn
vissir mína galla.
Hvar sem ég um foldu fer
finn ég návist þína.
Aldrei skal úr minni mér
mamma, ég þér týna.
(Jón Sigfinnsson.)
Jóhann Hrafn Sigurjónsson.
Hvernig verður Ellen, mágkonu
minni, og vinkonu best lýst? Ég vil
lýsa henni þannig að hún hafi aldrei
farið auðveldustu leiðina í lífinu held-
ur sínar eigin leiðir og látið tilfinn-
ingarnar oftar en ekki ráða för. Sýn
Ellenar á lífið var alls ólituð af lífs-
gæðakapphlaupinu. Og hún var
óvenjubóngóð og gjafmild.
Ég kynntist Ellen fyrst fyrir al-
vöru þegar við Kristján, bróðir henn-
ar bjuggum í Hveragerði, þar sem
hún bjó líka. Þegar við fluttumst síð-
an til Vestmannaeyja 1999 kom Ell-
en í heimsókn, en þangað hafði hún
aldrei komið. Náttúran skartaði sínu
fegursta – teningunum var kastað,
hún vildi flytja til Eyja. Þar fékk hún
starf sem textílkennari við Barna-
skólann og fluttist því út sumarið
2000. Ég skoðaði nokkur hús með
henni, en aðeins eitt kom til greina í
hennar huga til búsetu, Breiðholtið.
Hús sem kallaði á hana, eins og hún
sagði. Ég gleymi því aldrei þegar við
gengum saman um húsið, sem einu
sinni var glæsilegt og mátti muna fíf-
il sinn fegri. Það var komið að við-
haldi bæði að utan og innan. Hún sá í
gegnum öll ósköpin og lýsti því hvað
hún hugðist gera í hverju herbergi.
Henni tókst svo sannarlega að hrífa
mig með sér, slík var sannfæringin
og sköpunarkrafturinn. Þangað
flutti hún síðan með börnin sín fjög-
ur. Þar með hófst vinna við uppbygg-
ingu hússins, meira af vilja en mætti.
Lífið í Eyjum átti vel við hana,
ekki síst þjóðhátíðin. Hún var alltaf
mjög hófstillt í sínu skemmtanalífi,
en allur undirbúningur og umstangið
í kringum þjóðhátíðina heillaði hana
og hún tók þátt í því af fullum krafti.
Tjaldið okkar, sem við höfðum
stækkað saman, var alltaf smekk-
lega skreytt og stútfullt af alls konar
heimabakkelsi. Ég þekki fáa jafn
smekkvísa og hún var. Hún gat
breytt hreysi í höll.
Mér er minnisstæð veisla sem
starfsfólk grunnskólanna hélt eitt
árið. Þemað var miðaldir og var Ell-
en fengin til að skreyta salinn. Það
var auðfengið. Reynt var að halda
kostnaði í lágmarki. Skemmst er frá
því að segja að hún dró fram úr pússi
sínu alls konar dót sem flestir hefðu
verið búnir að henda, og notaði til að
skreyta salinn. Útkoman var ótrúleg
og stóðu veislugestir agndofa. Hún
var snillingur á þessu sviði.
Hugur hennar beindist næst að
námi í blómaskreytingum, svo hún
flutti til Hveragerðis með fjölskyld-
unni í tvö ár til að ljúka því. Þegar
hún kom síðan aftur til Eyja stofnaði
hún sína eigin blómabúð. Þar eign-
aðist hún góða vini sem urðu fasta-
gestir í búðinni, hún sýndi þeim alúð
og umhyggju og sagði oft frá því hve
hjálplegir allir voru við hana þegar á
reyndi í veikindum hennar. Í hennar
huga var hálfkák aldrei boðlegt. Hún
sinnti sínu starfi hundrað prósent,
eins lengi og hún gat. Ef annríki var
mikið vakti hún heilu og hálfu næt-
urnar eftir þörfum. Snemma á þessu
ári þurfti hún hins vegar að hætta
rekstri þar sem sjúkdómurinn haml-
aði starfskröftum.
Mikill er söknuður barna, foreldra
og annarra aðstandenda nú að leið-
arlokum.
Ég er þakklát fyrir þær góðu
stundir sem við áttum saman og
kveð mágkonu mína með mikilli virð-
ingu.
Svava Bogadóttir.
Konan bláklædda
– þín bjarta trú –
kyssti augu þín
á æskudögum.
Þú sást því land
og ljósar hallir
þar dapureygðir sjá dimmu.
(Jóha igurjónsson.)
Nú er farin af þessari veröld
frænka mín og systurdóttir Kristín
Ellen Bjarnadóttir aðeins fjörutíu
og átta ára gömul og fjögurra barna
móðir. Þegar almættið spinnur
hverjum og einum lífsins vef er rað-
að saman mörgum myndum þar sem
hver og ein hefur sitt sjálfstæða
augnablik og tilgang og verður að
lokum hluti af heild í þessum millj-
ónum listaverka sem líf hvers og
eins okkar er. Sú mikla ráðgáta
hvort betra sé stutt líf eða langt
verður aldrei ráðin. Hins vegar veit-
ir gæfan sumum innihaldsríkari og
fegurri ævi en öðrum. Þá haldast í
hendur gleði og sorgir, fjölbreytni
og einfaldleiki en umfram allt að
kunna að njóta hvers andartaks sem
er rétt upp í hendurnar á manni. Ell-
en frænka mín var þeirrar gerðar
manneskja.
Virði barna kemur oft snemma í
ljós af því hvernig þau umgangast
gamalt fólk, afa og ömmur og á því
sést að sumum börnum er eðlislægt
að verða góðmenni. Þannig börn
verða oft góðar mæður, eða feður
þegar þau vaxa upp og Ellen frænka
mín var svoleiðis manneskja auk
þess að vera framúrskarandi lífs-
kúnstner. Hún lifði stutta en ríka
ævi. Hún óf vefi og hnýtti fagra
blómvendi, þessi kyrrláta móðir
fjögurra barna. Hún gaf þeim tilveru
sína og þau voru aðaltilgangur henn-
ar. Í þeim og minningunum lifir hún
áfram. Á þessari kveðjustund kemur
mér í hug virði hins smáa, augna-
tillit, raddblær, hæglátt bros eða
klukknahljómur í lágum glaðværum
hlátri. Þannig varst þú, frænka góð.
Eins og fagurt lifandi listaverk ofið
af fíngerðustu þráðum lífsins á leið
inn í eilífðina. Látum svo þetta ljóð
verða kveðju mína til þín.
Það smáa er stórt í harmanna heim, –
höpp og slys bera dularlíki, –
og aldrei er sama sinnið hjá tveim,
þótt sama glysi þeir báðir flíki. –
En mundu, þótt veröld sé hjartahörð,
þótt hrokinn sigri og rétturinn víki,
bölið, sem aldrei fékk uppreisn á jörð,
varð auðlegð á vöxtum í guðanna ríki.
(Einar Benediktsson.)
Knútur Bruun.
Það var mikil eftirvænting í hóp
nýnema á blómaskreytingabraut
þegar flest okkar voru að hittast í
fyrsta skiptið við skólasetningu
Garðyrkjuskóla ríkisins vorið 2004.
Næstu tvö árin þjappaðist hópurinn
saman, vinskapur jókst og kynni
urðu nánari. Kristín var náttúru-
barn, haustið 2005 ákvað hún að fara
í leiðsögumannanám samhliða
blómaskreytingunum. Naut hún sín
vel að kynna sér land sitt á nýjan
hátt enda óvenjuhrifnæm. Kristín
var fyrst og fremst listamaðurinn í
hópnum, hún var lærður textílhönn-
uður og báru verk hennar þess
merki hve listræn hún var. Kristín
var bæði áræðin og fylgin sér, það
þarf bæði kjark og þor fyrir ein-
stæða móður með fjögur börn að
flytja frá Vestmannaeyjum til
Hveragerðis og hefja nám að nýju.
Hún var baráttukona sem lét
drauma sína rætast.
Kristín var hæglát, hafði skoðanir
á hlutunum og var ófeimin við að láta
þær í ljós ef svo bar undir. Kunni að
gleðjast í góðra vina hópi, hlæja og
njóta augnbliksins. Hafði mikið dá-
læti á íslenskri náttúru, útbjó gjarn-
an grasate og þurrkaði mikið af jurt-
um. Eftirlætið var þó íslenski
mosinn, lokaverkefni hennar við
skólann fjallaði einmitt um það efni
og vel heppnaðar útfærslur hennar
við að útbúa skreytingar úr mosan-
um. Hún hreifst af fögru listaverki
skaparans, dáðist að hverju blómi
sem hún handlék, allar plöntur voru
mismunandi einstaklingar, þar sem
hver og ein þeirra hafði sitt hlutverk
og bjó yfir eigin fegurð. Hún tók þátt
í nokkrum blómaskreytingakeppn-
um og vann til ýmissa verðlauna á
því sviði. Að lokinni útskrift flutti
hún aftur til Eyja, stofnaði versl-
unina Ullarblóm, þar sem hún tvinn-
aði saman iðngreinar sínar við góðan
orðstír, seldi blómaskreytingar og
þæfða ull.
Kristín Ellen var mikill tónlistar
unnandi og kunni að njóta augna-
bliksins. Þær voru ófáar ferðirnar
sem farnar voru upp í Hvalfjörð, nið-
ur í Þorlákshöfn og til Reykjavíkur
til að njóta uppáhaldstónlistarmann-
anna, lifandi tónlist og dans var
hennar yndi. Í minningunni er ein
magnþrungin stjörnubjört nótt í
súrheysturni í Hvalfirðinum.
Vafalítið var Kristín löngu farin
að kenna sér þess meins er að lokum
sigraði hana. Strax á fyrstu önn fór
að bera á sérkennilegum höfuð-
verkjum með sjóntruflunum sem
greinilega þjáðu hana, þó að hún
reyndi að láta lítið á því bera og
harkaði af sér. Hennar draumur var
fyrst og fremst að getað lifað sjálfs-
ætt af list sinni. Lífið brosti við henni
og allt virtist á réttri leið þegar áfall-
ið dundi yfir. Mikill baráttuvilji
dugði henni skammt.
Nú er vetur konungur genginn í
garð, á mesta annatíma blóma-
skreyta við kransagerð og annan
undirbúning jólaskreytinga, þegar
frostrósir og snjór hylja gróður jarð-
ar kveður Kristín Ellen okkur.
Minningarnar eru okkur dýrmætar
og ekki síst þær síðustu, þegar við
bekkjarsystkinin ákváðum að fara
út að borða eitt haustkvöldið. Við er-
um þakklát fyrir að hafa átt þá ynd-
islegu stund með Kristínu Ellen.
Börnum Kristínar, foreldrum
hennar og systkinum vottum við
okkar dýpstu samúð og megi Guð
gefa þeim styrk á erfiðum tímum.
F.h. útskriftarárgangs af blóma-
skreytingabraut LbhÍ vorið 2006,
Arndís Þórðardóttir.
Það var haustið 2004 sem Kristín
Ellen kom til mín og var að kanna
með nám í blómaskreytingum við
Garðyrkjuskóla ríkisins. Málið var
auðsótt enda var þarna mikill fag-
urkeri á ferðinni sem bar sterkt
skynbragð á fegurð náttúrunnar og
alls þess sem vex og lifir. Í sínu fyrra
námi og starfi hafði hún fengið inn-
sýn í ullina og vefnaðinn og nýtti hún
sér síðan þá reynslu og þekkingu í
blómaskreytingunum. Ásamt því að
notast ávallt við það efni sem er í
umhverfi okkar. Hún var hug-
myndarík, útsjónarsöm og nýtin og
sá notagildið í efni og hlutum sem
lágu gjarnan við fætur okkar. Ekki
lá hún á skoðunum sínum um notkun
gerviefna í blómaskreytingarvinnu,
fannst það hin mesta fjarstæða að
nota lituð blóm þegar náttúran væri
falleg eins og hún er, Og þannig vil
ég minnast Kristínar Ellenar, sem
náttúrulegrar, fallegrar og þrosk-
aðrar konu. Konu sem þurfti oft að
glíma við mörg erfið verkefni tilver-
unnar þar sem hún varð að láta í
minni pokann í lokabaráttunni.
Því miður get ég ekki fylgt þér
síðasta spölinn, en hugur minn er
hjá börnunum þínum sem ég veit að
voru þitt mesta stolt í lífinu og sendi
ég þeim og öðrum ástvinum þínum
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Kvölda tekur, allt er hljótt,
húsið verður kyrrt og rótt.
Skuggar ekki hræða mig,
Góði guð ég treysti á þig.
Ég bið englana að passa mig, ég bið
englana að passa mig.
Mamma kyssir góða nótt,
mig má ekki dreyma ljótt.
Ég horfi út um gluggann minn,
úti bíður nóttin dimm.
Ég bið englana að passa mig, ég bið
englana að passa mig.
Þetta er litla bænin mín,
ég beini henni upp til þín.
Þú vakir alltaf yfir mér,
og fyrir það ég þakka þér.
Ég bið englana að passa mig, ég bið
englana að passa mig.
(Hafdís Huld.)
Júlíana Rannveig Einarsdóttir,
blómaskreytir.
Kristín Ellen
Bjarnadóttir
Minningar á mbl.is
Hálfdan Ármann
Björnsson
Höfundur: Gunnlaug
Hulda Berg-
vinsdóttir
Höfundur: Gunnar Finnsson,
formaður Hollvina Grens-
ásdeildar.