Ísfirðingur - 15.12.1982, Síða 10

10
ÍSFIRÐINGUR
Þrjú kvæði norsk
Höfundur: Arne Paasche Aasen
Þýðandi: Guðmundur Ingi Kristjánsson
Moldarlausir menn
Guðmundur Ingi Kristjánsson
Ljósin merla Mammons búðir,
malbiksflöt og veggjagler.
Brautarryki og bílasvækju
borgin slær að vitum þér.
Steinhúsraðir himinháar
hafa þungan kuldabrag,
yfir götulífið leggja
langa skugga um hæstan dag.
Aðeins farandfólk við erum
flutt í óðan borgarstraum
og í dýrri byrði berum
bæði þrá og óskadraum.
Hvar er okkar upphafsgróður?
Andinn þráir vorsins brag.
Ekki finnur augað heldur
aftanroðans sólarlag.
Hart er okkur hér að búa,
hvergi finnum gróðursvörð,
við sem fengum ekki að eiga
agnarblett af frjórri jörð.
Erum börn sem alltaf vonum
enn um sinn að fáum við
skógarþytinn frjálsan finna,
fuglasöng og lækjanið.
Sumar í verksmiðjunni
Allt í einu stóð hún á gólfinu
í stórum og rökkurlegum vélasalnum.
— í bláum kjól
og slitnum léreftsskóm.-----
Enginn hafði heyrt hana koma.
Á handleggnum bar hún körfu
með litlum blómvöndum.
Skógarstjörnur, fjólur og lækjablóm,
ljónsmunnur og linnea.
Hún hafði tínt þessi blóm
með sínum barnshöndum
á góðviðrisdegi
í skógunum umhverfis bæinn.
Enginn hafði heyrt hana koma
inn í vélaskröltið.
Um höfuðið hafði hún knýtt
eldrauðum klút
— eins og vefjarhetti.
Höfuð hennar var að sjá
eins og draumsóley að springa út.
„Hún verður að fara“,
sagði verkstjórinn.
„Reglurnar banna----------“
„En hún er með blóm“,
sagði ungur piltur
og þerraði svitann af enninu.
„Hún er með alls konar blóm
í körfunni sinni,
— komið og sjáið“.
Sótugar lúkurnar
fóru feimnislega niður í körfuna
og lyftu varlega
litlum, ilmandi blómvöndum
upp í grátt hálfrökkrið
— með varúð og umhyggju
eins og helgum dómum.
Hlýleg bros
komu á harðleg andlitin.
Verkstjórinn brosti líka
og tók sér blómvönd.
Vélarnar gengu og glömruðu. —
En gegnum svækjuhitann í salnum,
gegnum þef af olíugufum,
sýrum og málmum
var eins og fyndist ljúfur ilmur
af lifandi blómum.
Þöglir stóðu þessir verkamenn
með verksmiðjusót á enni
en undir ötuðum samfestingum
vaknaði vaggandi draumur
með gleymdu leikandi lagi.
Þeir minntust
grænna gangstíga í skógunum,
glitrandi daggardropa í grasinu
og ánna sem spegluðu skýjafarið
í tæru, rennandi vatni sínu.
Þeir minntust kyrrlátra stöðuvatna
og trjánna með þytinn
af óþrjótandi löngun lífsins
á ljósum sumarkvöldum.
Svo fór hún eins og hún kom —
í léreftsskónum og bláa kjólnum
og með eldrauðan vefjarhöttinn
sem gaf henni svip af draumsóley
sem er að springa út.
Þeir stóðu og horfðu á eftir henni,
stóðu og störðu á eftir sumrinu.
„Já, sjáið þið — það er sumar“,
sagði einn þeirra.
„Falleg voru blómin hennar“, sagði annar,
„Þriðju rennivél á fulla ferð“,
sagði verkstjórinn.