Skólablaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 30

1 22
TUTTUGASTA
ÖLDIN LUDVÍK
ASKENAZY
Aðra eins ferðatösku hef ég aldrei séð. HÚn
var ur svinsleðri og þakin auglýsingamiðum frá
tuttuguogeinu hoteli, tveimur skemmtiferðaskip-
um og einu veitingahusi. Hun var gul og svo luð,
að likast var, að hun væri útlifuð. Á henni sá
ekkert nema að eitt hornið var rifið af, og þar
gægðust ut röndott nattföt. Annars var taskan
reglulega virðingarverð, þótt hún ferðaðist í
gamalli, fornfálegri Pragabifreið. HÚn tók þvú
eir.s cg aristokrat sæmdi.
Og maðurinn, sem tilheyrði töskunni, ekki veit
eg hvernig þau hafa kynnzt. Hann sat hjá henni
eins og aðalsmaður og teygði úr löngum, grönn-
um fotunum. Hattur hans var krumpaður og
beyglaður, og sama mali gegndi um andlitið.
Hann var nýklipptur, en það virtist ekki gert
með vilja. Burstaklipping. HÚn gaf andlitinu
biturleikasvip.
Maðurinn var auðsjáanlega glaðlyndur og eilítið
skritinn að eðlisfari. Hann gleypti í sig um-
hverfið af svo miklum ákafa, að lögreglan hefði
att að vara hann við. En Pragan ok frekar
hratt, svo enginn gat ne vildi aðvara hann.
Ég fæ að sjá Prag ! Ég fæ að sjá Prag aftur !
sagði maðurinn við sjálfan sig. Ég fæ að sjá
Prag á ný. Er það hugsanlegt, að ég fái að sjá
Prag aftur?
SÍðan brá hann á leik og hrópaði á kúahóp, sem
var þarna á beit : "Halló stelpur! Beljur, ég
er lifandi ! Halló tuddi l "
Peningurinn tók kveðjunum með stillingu. Ein-
ungis elzta nautið horfði á eftir Prögunni, sem
þaut framhjá, og varð þungt hugsi.
öllu milli himins oj» jarðar þurfti maðurinn að
heilsa. Helzt þó dyrunum. Ketti, sem gekk á
malbikinu, flækingshundi af sch'áferkyni, sem
urraði og syndi tennurnar, af því hann var svo
illa upp alinn; já meiraðsegja tveimur geitarkið-
um heilsaði hann, veifandi beyglaða hattinum.
Rauð föt blöktu á þvottasnúru við hlið síðra nær-
buxna. Ryðrauðir pollar glömpuðu og spegluðu
grænleitan himinn. Þetta var snemma 1 maí, og
Prag var falleg.
Lögregluþjónninn í kakíúniforminu var eins og
Harold Lloyd. Hann verð ég þó að tala við, úr
þvi Pragan er hvort sem er stoppuð.
"Hverskonar einkennisföt eru þetta, sem þú ert
1?" spurði granni, krumpaði bjartsýnismaðurinn.
"Við skulum ekki tala um einkennisföt núna, "
sagði lögregluþjónninn skrautlegi. "Svona fólk
eins og þú ætti ekki að hafa leyfi til að vera
forvitið. "
"Situr Sánkti Vaclav frá Myslbek enn hest sinn á
Vaclavtorginu ? " spurði hinn óforbetranlegi bjart-
synismaður. "Er taglið á hestinum ennþáíhnút?"
"Andskotinn hafi það, ætlar hann nú að fara að
grínast!" sagði löggan. "Á miðjum gatnamotum
og í miðri byltingu. f byltingunni er hvert
augnablik dýrmætt. Áfram með jjig! Ekki trufla
umferðina, þaðer komið grænt ljos! "
"Æ, æ, grænt ljós!" sagði sá granni, kjafthætti
sínum trur. "Hallo, græna ljos 1 "
"Hvert viltu fara?" kallaði bílstjórinn til hans.
"Mér er andskotans sama, " sagði sá krumpaði.
"Þangað, sem þér hentar bezt. Ég er svo
ánægður yfir þvi, að lifið skuli vera þess virði
að lifa því. Aldrei hefði ég trúað þvi, að lxfið
gæti endurvakið ahuga minn. Það hvarflaði
hreint ekki að mér, og ég trúði ekki a það. Þar
að auki var ég ekkert áfjáður í það. Þess
vegna gleður það mig. Goðan dajjinn, amma !
Hvert ætlarðu með þennan pels nuna í mai?"
" Ég ætla með hann til gyðingastúlku, indælis
stúxku, " sagði sú gamla. "Við vorum alveg hætt
að búast við henni aftur. "
"Jæja, góða ferð amma!" SÍðustu orðin varð
hann að hrópa. Svo hélt hann áfram: "Frelsi,
jæja, gott og vel, en hvað svo? Við faum eitt-
hvað að eta, og hvað meira? Við faum akveðinn
fjölda af kalorium. NÚnú, og hvað svo? Við
verðum södd. Nei annars, við verðum ekki södd
strax, ekki strax. En það kemur með tímanum
- og hvað svo meira? Þá byrjum við auðvitað
aftur a sömu helvxtis vitleysunni eins og ekkert
hafi í skorist. Og á maður að ganga með bindi?
Heyrðu, á maður að ganga með bindi eða hvað? "
"Auðvitað gerum við Jxað, " sagði bílstjórinn.
"Og slaufu og lakksko. Lakkskor og slaufur
voru notuð allt stríðið. "
"Heyrðu, " sagði sá horaði, " í hverju svafstu (
stríðinu? Svafstu í náttförum? "
"Auðvitað, í hverju átti ég að sofa?" sagði bíl-
stjorinn undrandi. "Kannski nattserk? Nei goði,
við lifum ju a tuttugustu öldinni. "
"Æ, já, " sagði maðurinn í Prögunni, "það er
satt. Við lifum á tuttugustu öldinni. "
Þeir óku framhjá ljósastaur. í staurnum hékk
sviðinn Þjóðverji.
"Sjáðu bara helvítis svínið. Sérðu hvað hann er
hofmoðugur a svipinn, " sagði bilstjorinn. "Mann
langar til að stoppa og hrækja í andlitið á honum."
"Heyrðu, " sagði sá krumpaði, "gekk fólk al-
mennt í sokkum? Venjulegum sokkum? "
Éj* ne_yðist víst til að henda honum út, hugsaði
bxlstjorinn með sér, hann er auðsynilega ekki
alveg klar í kollinum. Aðan hropaði hann a
kyrnar, og nuna spyr hann um sokka. En hann
meinar þetta áreiðanlega vel, greyið.