Nýr Stormur - 27.05.1966, Page 8

8
FÖSTUDAGUR 27. maí 1966.
Botn'facins
drepinn
MANNKYNS
Norrænir víkingar
gera strandhögg
Lindisfarne-klaustrið rænt og brennt af norrænum
víkingum. — Grimmd þeirra á sér engin takmörk.
Rouen, 1. júlí 793.
Frá Englandi berast fregnir
um að fyrir þrem vikum eða
þann 8. júní hafi norrænar vík-
ingasveitir ráðist á Lindisfarne
klaustrið á Holy Island og rænt
það og brennt til grunna.
Holy Island, hin heilaga ey,
Iiggur rétt undan strönd Norð-
ur-Hnglands, rétt við skozku
landamærin. Eyjan var heilög
allt aftur í heiðni, qn í marga
ættliði hefir hið þekkta biskups
klaustur átt eyna, og það er
mikill fjöldi lærðra og duglegra
kirkjumanna, sem hefir útskrif-
azt úr skóla klaustursins.
Eyjan liggur svo nálægt landi,
að hægt er að vaða út í hana
á fjöru, en utan við hana liggur
siglingaleiðin alveg inn undir
eyna og menn eru þar vanir að
sjá skip.
Óvænt strandhögg.
Þar af leiðandi vakti það ekki
neina óró þótt lítill floti af nor-
rænum skipum kæmi siglandi
að eynni snemma dags hinn átt
unda júní. En í stað þess að
sigia framhjá, lögðu skipin að
landi. Klausturbræðurnir héldu
að skipsmenn ætluðu að verzla,
eða þá að hcimsækja þennan
helga stað, sér til sáluhjálpar.
En frá skipunum hlupu upp
fjöldi vopnaðra manna, sem
1 miljon íbúa í
Konstantíópel
Konstantinópel, 1. jan. 798.
Konstantínópel vex nú stöð-
ugt og er eftir því sem kunnug-
ir telja orðin stórborg með yfir
1 milljón íbúa.
Borgin er mikil viðskiptamið-
stöð með líflega innflutnings-
og útflutningsverzlun, þrátt fyr
ir að hinar stóru verzlunar-
borgir svo sem Alexandía, Bag-
dad, Damaskus og Tyrus, sem
Konstantínópel hafði mikil verzl
unarsambönd við, eru nú komn-
ar í hendur Aröbum.
Verzlun borgarinnar beinist
nú inn á nýjar leiðir. Skipin
eigla í vestur til Frakklands og
Englands, auk hinna fjarlægu
stranda í Vestur-Afríku og í
norðri.
Á friðartímum er einnig verzl
un við hin hersetnu lönd Araba.
Hin austrómverska mynt er
viðurkennd sem gjaldmiðill
næstum allstaðar og við Mið-
jarðarhafið er hún hin venju-
lega mynt. Hin mikla verzlun
í Konstantínópel gerir það að
verkum að hinn mikli mann-
fjöldi í borginni býr við vel-
megun, að minnsta kosti í sam-
anburði við aðra landsmenn.
höfðu sverð og handöxi, eða
spjót að vopni; sumir voru með
hjálma og skildi.
Þrátt fyrir að klaustrið átti
vopnabirgðir, náðu bræöurnir
ekki að ná vopnum sínum fyrr
en ræningjarnir voru komnir
inn fyrir klausturmúrana, en
þá var það of seint.
Kiaustrið' brennt.
Þeir bræðranna, sem reyndu
mótspyrnu, voru umsvifalaust
höggnir niður, en hinum var
þröngva^ til að halda kyrru
fyrir, meðan hinir ókunnu söfn
uðu öllum verðmætum klaust-
ursins. Allir dýrgripirnir frá alt-
ari klausturkirkjunnar. Þeir
sprengdu upp dyr skrúðhússins.
Þeir tæmdu hið heilaga ker
klaustursins og aðra fjársjóði i
leðurpoka og tóku á brott með
sér smærri tunnur og ámur úr
vínkjallara klaustursins.
Þeir þvinguðu hina föngnu
bræður til að bera ránsfenginn
með sér niður í skipin og báru
síðan eld að öllum byggingum
klaustursins.
Bræðurnir voru síðan reknir
út í skipin, sem lögðu strax frá
landi. Aðeins örfáir þeirra, sem
höfðu getað leynst, eða lifðu af
sárin, komust lífs af úr þessum
skelfingum sem vöktu ógn alls
staðar, þar sem tíðindin spurð-
ust. •
„Allt illt kemur úr norðri.“
Það er ekki fullvíst um, hvort
skipin komu frá Danmörku eða
Noregi, en að hinir norrænu
víkingar ráðist á land upp, er
ekki óþekkt.
En það er í fyrsta sinni, að
þeir hafa vogað sér að ráðast
á þekkt klaustur hinnar kristnu
kirkju og eyðileggja það. Áður
hafa þeir gert „strandhögg" eins
óg þeir kalla það og rænt bænda
býli, þorp og verzlunarstaði.
Hvort þetta er aðvörun um víð-
tækari aðgerðir gegn vestur-
ströndinni, er óráðin gáta, en
það mun án efa auka áræði
víkinganna. Á síðari tímum hafa
norrænir menn komist fram úr
öðrum í skipasmíðum og ekkert
vestrænt skip getur siglt af sér
norrænan farkost.
Hinn franski kirkjufaðir Al-
kuin, hefir sagt fréttaritara
vorum, að hann sé sleginn mik-
illi hryggð yfir þessum atburði,
því að hann var einmitt nýkom-
inn heim frá Englandi, þar sem
hann var gestur í þessu þekkta
klaustri og átti margra daga
viðræður við hina lærðu menn.
Þeir eru nú ýmist drepnir eða
komnir á danska þrælamarkað-
inn. Hann segist vera lamaður
og skilningslaus. Hann segist
ekki sjá vegi Guðs í þessu og
hann vísar aðeins í orð spá-
mannsins Jeremíasar, sem seg-
ir: „Allt illt mun koma úr
norðri."
Norrænir víkingar gera strandhögg. Jafnvel klaustrin og hinir heilögu bræður eru ekki óhult.
Trúboðinn Bonifacius
drepinn af heiðingjum í
Fríslandi
Dockum, Fríslandi, 5. júní 754
Hinn víðkunni benediktínski
trúboði Bonifacius er fallinn
ásamt öllu sínu fylgdarliði, við
trúboðastarf sitt. Hann dó eins
hjartaprúður og hann lifði, því
að hann hrópaði til leiðsögu-
manna sinna að þeir mættu
Bonifacius — liugrakkur i lífi
og dauða
ekki liefna hans eða veita mót-
spyrnu, því að heilög ritning
kenndi að launa illt með góðu.
Hinn heilagi Bonifacius var
fæddur í Wessex og lærði til
prests í klausturskóla. Að því
loknu hóf hann trúboðsstarf í
Fríslandi. Árið 772 fór hann til
Thuringen, sem tilheyrði franska
ríkinu, en þar voru íbúarnir svo
að segja allir með tölu, heið-
ingjar. 1 meira en 30 ár, vann
hann að útbreiðslu kristindóms-
ins í hinum germönsku ríkjum.
Felldi eik Wodans.
Margir snerust til kristinnar
trúar við að hlýða á prédikanir
hans, aðrir við að sjá helga
dóma, sem hann hafði komið
með frá Róm, en mest áhrif
hafði það, að hann hafði fellt
hina heilögu eik.
Hin gamla eik við Geismar
í Hessen, var helguð guðnum
Wodan, en Bonifacius felldi eik-
ina. Fyrst guð forfeðranna gat
ekki varið sig eða helgidóma
sína, hlaut kristindómurinn að
búa yfir ótrúlegum töframætti.
í orðum og gjörðum prédikaði
Bonifacius alltaf hlýðni við
páfann, sem helga skyldu. Ef
einhver reyndi að útbreiða villu
trú, kærði hann til Rómar. Til
dæmis hélt prestur einn því
fram, að fólk byggi á jörðinni
hinum megin. Páfinn svaraði:
„Þar sem það er greinilegt a'ð
hann lifir í villutrú, skal hann
útrekinn úr kirkjunni og missa
embætti sitt.“
Páfalegur fulltrúi.
Árið 731 var Bonifacius út-
nefndur erkibiskup og páfaleg-
ur fulltrúi. Að frumkvæði hans
og páfalegum myndugleik voru
haldin kirkjumót í Frakklandi
og Þýzkalandi, sem tryggðu
kirkjuagann og páfadóminn.
Um fyrsta kirkjuþingið skrif-
aði Bonifacius: „Er við nú kom-
um saman, er það staðfest að
við munum til æviloka vera
staöfastir í vorri kaþólsku trú
og í hinu kaþólska samfélagi og
að við munum ávallt hlýða hinni
kaþólsku kirkju og hinum heil-
aga Pétri og staðgengli hans og
a'ð við munum ár hvert koma
saman til fundar og höfuðstöðv-
ar vorar munu ávallt vera í
hinni helgu Róm og við á á**
þreifanlegan hátt fara eftir
fyrirmælum hins heilaga Péturs
og vera hans sauðir. Þetta er nú
samþykkt og undirskrifað.
Mótspyrna sú er Bonifacius
varð fyrir minnkaði ekki stað-
festu hans og viljakraft, en
hafði þrátt fyrir það lama'ð
hann og bakað honum þungar
sorgir. Framh. á bls. 9.
Hinn mikli
Búdda vígöur
Hinn mikli Búddha í Kamakura
Kamakura, 793 (einkafrétt)
Hið mikla bronslíkneski af
Búdda, sem er stærsta brons-
líkneski, sem nokkru sinni hefur
verið gert í Japan, var vígt nú
fyrir skemmstu. Við mikil hátíða
höld var leikin kínversk hljóm-
list, í stað hinnar japönsku og
kóreönsku hljómlistar, sem
venjulega er notuð /ið slíkar
hátíðir. Fyrir framan Búdda-
líkneskið er útialtari og lítill
opinn garður.