Nýr Stormur - 27.05.1966, Side 10

10
^OMIUR
FÖSTUDAGUR 27. maí 1966.
Bör Börsson júníór
Teiknari: Jón Axel Egils
Bör Börsson var nú búinn að fá sér
,múnderingu“ sem hæfffi hvaffa barón
sem var. Einkennisfrakki dyravarffar-
ins var alsettur gylltum hnöppum og
borffum og nú setti hann upp gullbrill-
urnar og hagræddi sér í stólnum. Já,
nú mátti Wictoría Sofie Amalie von
Roscnhall koma hvenær sem var. Hann
var svo glaður yfir fína frakkanum og
tilhugsuninni um, aff eiga aff verffa
barón alveg á næstunni.
Hann heyrffi kvenmannsrödd frammi
á ganginum. Nú var barónessan aff
koma. Hann heyrffi aff hún spurffi um
herra forstjóra Bör Börsson. Hann
krosslagffi fæturna, hagræddi sér i
frakkanum og setti upp merkissvip og
kallaði: — Kom inn, veskú, hæstvirta
barónessa! Hann sat kyrr svo aff hún
sæi hann í þessum virffulegu stelling-
um, en svo stóff hann á fætur og
hneigffi sig djúpt. Barónessan var
klædd í hrynjandi silki, var meff loff-
kraga og stórkostlegar fjaffrir, en gull-
búin regnhlíf hékk í bandi um úln-
liðinn.
— Sælir herra forstjóri! sagffi hún.
Hún var dálítið kverkmælt og var öil
í einu brosi. Hún tók í hönd hans og
lyfti henni hátt og brosti — brosti.
— Sælar, háttvirta barónessa, sagffi
Bör og tók í þessa pínulitlu hendi. —
Gleffur mig aff kynnast yffur — fagra
jómfrú, bætti hann viff dálítið hikandi
— 1 sama máta herra Börsson! — Þaff
er dálítið kalt i dag, herra forstjóri,
sagffi hún. — Er yffur kalt? spurffi Bör
— ekki vil ég nú segja þaff, en þér
vitiff aff þaff er komið haust.
Hún lygndi aftur augunum eins og
saklaus yngismær. Augnahárin voru
þakin allskonar smyrslum og andlitið
sem einhverntíma hafffi veriff frekn-
ótt, var nú þakiff þykkum farva. Hárið
var tekiff aff grána, en munnurinn var
nettur og varirnar nokkuff hrukkóttar.
— Svo aff þér búiff hérna, herra for-
stjóri! — Eg hefi veriff hér síffan tutt-
ugasta og fimmta ellefa. — Hva-hvaff
segiff þér? O, bölvaff ekkisens Þrænda-
máliff, hugsaffi Bör Börsson. — Eg hefi
veriff hér síffan tuttugasta og fimmta
nóvember, sagði hann hægt og virffu-
lega.
Bör Börsson hneigffi sig nú djúpt og
baffaði út hendinni. — Má ég ekki bjóffa
yffur sæti í körfustól? Hún settist. Hún
gat ekki annaff séff en aff þessi maffur
væri alveg ómenntaffur og ódannaffur
og Bör Börsson gat ekki annaff séff
en þetta væri aflóga kerlingarskrukka.
Ef barónstignin ætti aff kosta hann
þaff, aff ganga í eina sæng meff þessu
skrifli, þá yrffi hún aff fara lönd og
leiff. Barónessan tók nú aff spyrja Bör
Börsson út úr. — Hvaffan eruff þér,
herra forstjóri? — Ja þér fyrirgefiff að
ég spyr, en þér skiljiff —
— Eg? Já ég er úr Niffarósi — já
úr Niffarósi. Barónessan horfffi á hann
frá hlið. — Hvaffa stöðu hafði faffir
yffar? — ja, fyrirgefiff aff ég spyr, en
þér skiijiff. — — Faffir minn er full-
mektugur, svaraffi Bör hiklaust. Full-
mektugur, þaff var ekki sem verst; það
gat verið aff þessi ungi maffur væri
ekki sem verstur og væri hann ríkur,
já — hún var nú ekki ung iengur —
það er að segja hún var auffvitaff ekki
gömul — en þaff var nú samt kominn
tími til að athuga sinn gang.
— Og móffir yffar? — Hún mamma!
— Já hún móffir mín var ekkja eftir
gamla prestinn, laug Börsson. — Var
hún virkilega prestsmaddama? — Nú
birti yfir rödd barónessunnar, þetta var
ekki sem verst. En fyrst yrffi hún aff
kanna efnahaginn. — Þér hafiff víst
haft góff ár undanfariff. — Já, mér
hefir liffið — nei nú gleymdi hann sér
aftur. — Oss hefir vegnaff vel. — Eg
meina milljónirnar hafa oltiff? — Já,
ég á þær alltaf þrjár — fjórar. — Hvaff
segið þér, elsku Börsson. Hún rauk
upp úr sætinu, en lét fallast aftur í
þaff.
Hún hallaffi sér síffan aftur á bak í
stólinn, brosti og hvíslaffi: — Eg held
viff getum orffiff ákaflega hamingju-
söm. Bör Börsson hrökk í kút og færffi
stólinn fjær. Fór ekki þessi fjandans
kerlingarskrukka ekki aff kvaka um
ást! Hann yrffi þeirri stundu fegnastur
þegar hún færi út úr dyrunum. —
Elska yffur, stundi hann. — Já, þar til
dauffinn skilur okkur aff, stundi hún
og var að reyna aff titra og draga and-
ann djúpt. — Nei, fjandinn hafi þaff,
hrópaði hann upp yfir sig. Hún reis
upp og horfffi á hann heiftaraugum.
— Eruff þér aff hafa mig aff fífli? hvæsti
hún.
Bör Börsson júníór varff nú ekki um
sel. Ætlaffi flagffiff aff ráffast á hann?
— Hvaff eruff þér gömul? spurffi hann
ósjálfrátt. — Eg? Eg er tuttugu og níu!
— Tuttugu og níu, sagffi Bör. — Eg
hefffi nú haldið aff þú, þér meina ég,
væruff fimmtíu og níu!—Hvaff? Hvað
þá, hún stökk á fætur og horfffi æffis-
lega á hann. — Ætlið þér líka að
móðga mig? — Eg — é — ég móðga
yffur? stamaði Bör. Nei, mér sýndist
þaff bara á útlitinu! Eg ætla mér ekki
aff svara þessari ósvífni! sagffi hún
og hamraði með fingurgómunum á
borffröndina.
— Eg — meinti ekki — Þér skul-
uff bara þegja, sagffi hún. Nú reiddist
Bör Börsson líka. - - Eg þegi þegar mér
rétt sýnist sagffi hann, annars er bezt
aff þér fariff. — Ætliff þér líka aff voga
yður aff vísa mér á dyr? sagði hún.
— Já ég ætla að voga mér þaff, sagffi
Bör og tók undir handlegg hcnni: Nú
skaltu fara, effa ég hendi þér út! — Já
ég skal fara, sagffi hún og dró skjálf-
andi hanzkann á hendina — og ég
afþakka mér þá upphefff aff verffa frú
Börsson.
Það var sem þungum steini væri
létt af Bör Börsson. Aldrei hafði hann
komist í tæri viff slíkt kvendi. Hann
snaraffist iír frakkannm iróffa oe böegl-
aði honum saman til að troffa honum
í ofninn, en hætti svo við þaff; hringdi
á hótelþjóninn og sendi hann meff
frakkann til dyravarffarins, meff kærri
þökk fyrir Iánið. Þá kom skeyti sem í
stóff: „Bjóffum þér i brúffkaup okkar
3—12 næsta mánaðar. Hjartanlega vel
kominn. Lára Isaksen og Níels yngri
á Furuvöllum.“ Bör lét fallast í stól.
Hann var næstum því búinn aff gleyma
ævintýrinu meff Láru.
Hann hafði átt með henni ævintýri
í hinum stóra staff Niffarósi og nú átti
einn simpill sveitastrákur aff fá hana.
O. iæja. bað sómdi ekki miklum og rík-
um manni að vera að setja fótinn fyrir
slíkt. Bör skrifaffi símaávísun upp á
100 krónur. Síffan bætti hann við á
skeytiff: „Get ekki komið vegna viff-
tals viff kónginn. Gæfa og gengi/fylgi
ykkur vel og lengi /trú í lífi, trú í
dauffa./mcffan bærist blómiff rauffa./
Börsson general-dírektör." Ja mikill
skolli! Hann vildi bara sjá framan í
þann, sem gæti ort svona vísu. Og
þetta meff vifftalið við kónginn. Hann
gæti varla gefiff þeim verra kjaftshögg.