Nýr Stormur - 10.06.1966, Qupperneq 8

FÖSTKDAGUR 10. júní 1966
ÍSLAND FUNDIÐ
OG BYGGT
S aldarfarslrok þeirri, er Breöa
b prestur Jieilagur gerði er getiíf
eylands þess, er Tyli (Tltnie)
heitlr og í hokum er sagt að það
i liggi í sex dægra sigling í norð-
ur frá Bretlandi.
Það er í frásögur fært, að
1 írskir munkar h-afi fyrstir
manna komið hér við land of-
j arlega á 8. öld. Má af því ráða,
j að eam voru hér fyrir munkar
. írskir, er Norðmenn komu hér
/ við land löngu seinna; kölluðu
Norðmenn þá papa, og eru af
j, því dregin nokkur örnefni á ís-
j aandi (Bapey., Papó-.s o. fl.) —
| Þegar Norðmenn föru að venja
{ komur sínar hingað, fóru munk
! arnir á brott, af því þeir vildu
ekkert samneyti hafa við heiðna
menn.
Af norrænum mönnum kom
hdngað fyrstur til lands Nadd-
oddur, víkingur. Hann hafði hér
skamma viðdvöl og gaf landinu
nafnið Snæland, en hann og
menn hans létu vel af landinu.
Maður hét Garðar Svafarsson,
sænskur að ætt. Hann hafði
spwrnir af ferðum Naddodds og
þeirra félaga og fór því að leita
Snælands. Hann kom að landi
fyrir austan Horn eystra. Garð-
ar sigldi umhverfis landið og
komst að raun um, að það var
eyja. Hann var um veturinn
norður í Húsavík á Skjálfanda
og byggði þar hús. Garðar fór
síðan aftur til Noregs og lofaði
mjög landið. Eftir það var land-
ið kallað Garðarshólmi.
Þessar ferðir urðu til þess, að
víkingur einn af Noregi fór að
leita að landinu. Hann hét
Plóki Vilgerðarson og var kall-
aður Hrafna-Flóki af þrem
hröfnum , er hann blótaði. Hann
hafði með sér við og kvikfénað
og hefir því ætlað að setjast hér
að. Flöki tók land í Vatnsfirði
og bjó þar um sig. Fjörðurinn
var fullur af fiski og stunduðu
þeir veiðar af svo miklu kappi
um sumarið, að þeir gáðu eigi
að, fyrir veiðum, að afla heyja
um sumarið, svo að kvikfé
þeirra dó um veturinn. Vorið var
heldur kait. Gekk þá Flöki upp
á hátt fjall til að skyggnast um.
Sá hann norður yfir fjöllin
fjörð einn fullan af ísi og kall-
aði því landið fsland. Flóki fór
síðan aftur til Noregs og lét
illa af för sinni.
1 þann mund er Flóki kom af
íslandi, voru í Firðafylki frænd
ur tveir og fóstbræður, Ingólfur
Arnarson og Hjörleifur Hróð-
Framh. á bls. 9.
Hinn mikli vOdnp
Ragnar Loðbrók
fallinn í Englandi
Hinn sjálenski konungson, mesti víkingur Norður-
landa, sem sigraSi og herjaSi París, tekinn til fanga
af hinum enska konungi, Ella og varpaS í ormagarS.
Lúna sigruð með svívirði-
legu herbragði
Hinn grimmi víkingur Hastings lét bera sig inn í hinn fagra ítalska bæ í kistu og blekkti
hina saklausu borgarbúa, meS hörmulegum afleiSingum fyrir þá.
Einn þekktasti og grimmasti
víkingur, sem sögur fara af, er
nú fallinn í orrustu við Ella
konung. Nánari atvik eru ekki
kunn, en sumir segja að Ragn-
ar hafi falRð í orrustu á milli
innrásarsveita hans og varnar-
hers Ella, en aðrir segja að Ella
hafi náð honum föngnum og
látið kasta honum ofan í orma-
Strendur ítalíu eru ekki leng- Frakkland og England. Borgii
ur óhulltar fyrir hinum norrænu hefir fengið óhugnanlega heim'
víkingum,
herjað sókn af hinum óttalega Hasting
!-ý'jgyl
Hastings stekkur upp úr lcistunni, klýfur biskupinn í herðar niður
víking. Hann hefir svarið að
hann skuli sigra og ræna höf-
uðstað heims, hina heilögu Róm
og með hinn litla flota sinn
stefndi hann gegn um Gíbralta-
sund og þvert yfir Miðjarðarhaf-
ið til ítalíu.
Hingað kom hann fyrir þrem
vikum og þegar hann sá múra
borgarinnar og hina mörgu
kirkjuturna, sem gnæfðu yfir
þá, hélt hann að hann væri
kominn til dýrðlegustu borgar
heims, sjálfrar Rómar.
Herbragðið
Borgin lokaði hliðum sínum,
en víkingaflotinn tók land fyrir
norðan horgina og sló tjöldum
rétt við fiskimannaþorpin.
Fyrir íbúa borgarinnar var
þetta ekki ógnvekjandi, því að
menn voru vissir um að villi-
mennirnir mundu ekki komast
yfir borgarmúrana og frá múra-
turnunum sást greinilega niður
í herbúðir sjóræningjanna.
Svo skeði það í gær, að þeg-
ar borgarbúar fóru upp á múr-
ana til að vita hvort hinir ógeð-
felldu gestir væru ennþá á
ströndinni, heyrðist þaðan óp og
vein og þar virtist allt vera
í uppnámi Tveir víkingar. sem
eitthvað kunna í latínu, komu
að borgarhliðunum on "^ðu að
höfðingi þeirra hefði ^t um
nóttina, og að síðasta ósk hans
Framh. á bls. 9.
gryfju.
Sigraði Karl konung sköllótta
Ragnar var sonur Horiks kon
: ungs á Sjálandi. Hann hefir leg-
I ið í víking, bæði í austri og
; vestri. (836 stjórnaði hann
; dönskum flota með 140 skipum
; sem sigldu upp Signu og franski
i konungurinn Karl hinn sköll-
| ótti, safnaði her, sem hann
! skipti á báða bakka fljótsins til
i að verja landgöngu.
| Ragnar réðst á land upp og
; sigraði annann herinn gjörsam-
i lega og úr föngunum valdi hann
; hundrað og ellefu menn, sem
! hann lét hengja á eyju í ánni,
j sem fórn fyrir hina heiðnu guði,
! sem hann dýrkaði. Síðan réðst
I hann til landgöngu .á hinn bakk
ann og gersigraði hinn franska
her, en Kari konungur komst
undan í St. Denisklaustrið.
Eftir hræðilegar ránsferðir,
sigldi Rag/nar áfram til París-
ar, þar sem stór hluti borgar-
búanna var flúinn. Ragnar
rændi borgina og sigldi flota
sínum, sem nú var drekkhlað
inn af ránsfengnum, niffiur
Signu til hafs, þar sem Karl
konungur var kominn með nýj
an her og beið hans.
Útlitið var ekki gott fyrir Dan
ina, en Karl konungur missti
kjarkinn og lét hann sigla fram
hjá, í stað þess að ráðást á
hann. Þar að auki varð hann
að samþykkja að greiða vík-
ingunum 7000 pund af silfri til
að hlýfa landinu við frekari rán
um.
Sigraði undir hrafnsmerkinu
Þegar Ragnar kom til Sjá-
lands eftir hina velheppnuðu
herferð til Frakklands, kom í ,
ljós, nokkrir af föngum þeim er
hann hafði komið með, voru
með pest. Horik konungur sendi
þá óðara til baka til Frakklands,
með gjafir handa Karli kon-
ungi, því að hann hélt að pest-
in væri hefnd af hendi hans fyr
ir ófarirnar og væri um galdra
að ræða.
1 þau sextán ár sem nú eru
liðin, hafa menn óttast nafn
Ragnars allstaðar sem til hans
hefir spurst. Hann sigraði venju
lega og hann stjórnaði herferð-
um sínum, með eindæma snilli
og áræði. Hrafnsmerki hans var
þekkt um öll norðlæg höf.
Menn sögðu að það aðvaraði
hann með því að hanga slappt
eða blakta líflega. Menn sögðu
líka að dætur hans hefðu saum
að það „milli dagrenningar og
dags“.
Framh. á bls. 9.
Ragnar loðbrók og Kraka