Nýr Stormur - 19.08.1966, Side 12

12
Föstuda'gurinn 19. ágúst 1966
Fyrir nokkrum árum bar svo
við, að ungur maður hér í borg-
inni hafði ger/t helst til fingra-
langur, þegar óvænt atvik hög-
uðu því þannig, að unga mann
inum var trúað fyrir nokkurri
fjárhæð milli bæja í sveit. Þessi
ungi maður hafði aldrei gerzt
brotlegur við lög og mun vart
hafa hugsað til þess að gera sér
mat úr fjármunum þeim, sem
hann hafði verið beðinn um að
færa skuldheimtumanni, sem á
*ínum tíma halði gert húsbónda
unga mannsins greiða, og lánað
honum nokkra peningaupphæð.
Á leið sinni milli bæjanna, hitti
ungi maðurinn kunningja sinn
og tóku þeir tal saman. í sam-
tali þeirra bar á góma hverra
erinda ungi maðurinn færi að
þessu sinni. Kunningi unga
mannsins fékk óvæntan áhuga,
og spurði unga manninn spjör-
unum úr, varðandi málið. Var
kunningjanum sérlega forvitni-
legt, að fá vitneskju um upp-
hæð peningasendingarinnar, og
þá ekki síður hversu mjög skuld
areiganda lægi á, að fá féð í
sínar hendur. Ungi maðurinn
uggði ekki að sér, og taldi raun
ar, að kunningjanum gengi for-
vitnin ein til í þessum efnum.
Hann sagði honum því allt
hvað hann vissi, og tjáði hinum
spurula sveitunga sínum, að fjár
upphæðin sem hann hefði með-
ferðis væri kr. 13.000.00. Einn-
ig upplýsti ungi maðurinn kunn
ingja sinn um það, að húsbóndi
sinn hefði einhverju sinni haft
orð á því, að skuldareigandinn
væri mesti sómamaður, því allt
frá því lánveitingin fór fram,
hafði skuldareigandi aldrei að
fyrra bragði reynt að innheimta
fjárhæðina hjá skuldara, hvað
hann be/.t vissi. Dró hann þessa
ályktun m. a. af |ní, að ein-
hverju sinni, þegar húsbóndinn
ámálgaði það við skuldareig-
anda, að hann mætti til með að
fara að greiða skuldina, þá
hafði hinn tekið svo til orða,
að alls ekkert lægi á í þeim
efnum, og áréttað þetta með
þessum orðum: „Það er gott að
eiga skuld sina hjá kónginumV'
Kunninginn spurði nú unga
manninn á eftirvæntingarlaus-
an hátt, hvers vegna húsbóndi
hans hefði allt í einu tekið á
sig rögg og sent greiðsluna núna
Ungi maðurinn vissi svar við
því. Húsbónda hans hafði ó-
vænt áskotnast happadrættis-
vinningur og það fyrsta, sem
honum hefði verið hugsað til,
var að láta það ganga fyrir öllu,
að greiða velyildarmanní ,sinum
.skuldina, Annað. féþk kupntngi
unga mannsins og að vita, en
það var sú staðreynd, að skuld-
areigandinn hefði engar spurn-
ir af því haft, að p eningarnir
væru á leiðinni til hans. — Þeg
ar hér var komið fór kunning-
inn, eins og upp úr þurru, að
ræða um sín eigin fjárhagsvand
ræði, sem hann kvað steðja að
sér þessa stundina, en svo væri
fyrir að þakka, að hann ætti
peningavon, innan nokkurra
daga. Loks kom þar samtalinu,
að kunninginn triiði unga
manninum fyrir því, að sannar
lega myndi það koma sér eink-
ar vel, ef hann gæti fengið pen-
ingalán fyrr, en gert hafði ver-
ið ráð fyrir þ. e. a. s. í þessu
Framh. á bls. 3.
ns:
Er það rétt að einn af bankastjórum Lands-
bankans hafi flutt inn „notaðann" Mercedes
Benz, sem „metinn" var á 150 þús., hafi nú
selt hann og fengið nýjan 450 þús. króna
Buick „á sléttu"?
^ÍMNUR
^MiiiiiiiiitiiiiiiiiiittiiiiitiiiiiiiiiiiititiiiiiiiitiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMtiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiitiiiiiiitttiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiii 11111111*4,
IfiOTT FÚLKJG HREKKJALIMIR |
'^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíiiiriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii..
*
&
+
ALBERT ENGSTRÖM
— Eg þekki einn, sem
fær dellu. Hann sér hvít
hænsni!
— Phu, það er nú ekki
svo hættulegt. Ég þekki
einn sem sér fjöldan all-
an af hundum og það er
honum fjandi dýrt!
— Dýrt, hvernig þá
— Já, sjáðu nú til. Hann
fer og borgar hundaskatt
fyrir þá!
nokkra maðka. — Þeir voru uppseldir, en er
hinn vonsvikni viðskiptamaður spurði um
, verð á slíkri vöru, var honum sagt að ána-
ATTOM maðkurinn væri seldur á ÁTTA krónur stykk-
•EnnmmSiimmts ið. Nú þarf venjulega að egna lax-öngul með
tveim ánamöðkum, svo að það kostar SEX-
TÁN krónur að egna einu sinni fyrir laxprjón
Mikil óánægja er með póstþjónustuna hér á
landi. Allir, sem við kaupsýslu fást og þurfa
oft að skrifa og fá stöðugt bréf frá útlöndum,
hafa Ijóta sögu að segja.
Bréf, sem send eru til íslands, komast a. m.
k. í Reykjavík oft ekki til skila fyrr en eftir
dúk og disk. Mikill fjöldi fólks sem er á ferð
í útlöndum, sendir vinum og vandamönnum
kort. Þessi kort eru stundum vikum saman á
leiðinni og koma oft ekki til skila fyrr en
ferðalangurinn er kominn heim, ef þau sjást
þá nokkurn tíma.
Hér er á ferðinni siðleysi í opinberri þjón-
ustu, sem er óverjandi og hvergi .þekkist nema
hér. En borgararnir eru varnarlausir gagnvart
kærulausum embættismönnum, sem ekki hirða
um að svara kvörtunum — hvað þá sinna
þeim.
★★★
Ekkl er ofsögum sagt af dýrtíðinni í land-
inu.... Fyrir nokkru síðan ætlaði maður nokk
ur, sem ekki hefir stundað laxveiðar í nokkur
ár, að skreppa dagstund á veiðar. Vantaði
hann beitu á krókinn, en ánamaðkur er uppá-
haldsfæða laxa. Hringdi hann í maðkakaup-
mann nokkurn, eftir augl. í „Vísi“ og falaði
sem allar líkur eru fyrir að taki ekki, og beit-
an verði „afætu“ að bráð.
Það eru þá ekki fyrstu sextán krónurnar
sem fara í ginið á afætunum!
★ ★ ★
Eins og kunnugt er, reysti Reykjavikur-
borg myndarlega byggingu við höfnina í
stað hins gamla „verkamannaskýlis". Fæð-
ingarhríðir þessa fyrirtækis urðu langar og
strangar og var vinsælt efni í ,Bláu bókinni“
svonefndu. Þó fór svo að lokum að ekki var
stætt á myndunum einum og fyrirtækið
komst á laggirnar, við mikið lof verka-
manna, samfara hinni alkunnu hógværð
borgarstj órnarmeirihlutans.
Verkamenn kvarta nú yfir aðbúnaðinu i
þessu „skýli", sem nefnt er „Hafnarbúðir“.
Er þar um að ræða ýmsa hlutl, svo sem
loftræstingu. Drykkjuskapur virðist vera
landlægur orðinn á þessum stað, til ama
og leiðinda vinnandi mönnum.
Ýmislegt fleira mun þarna vera að, sem
/erður tekið til athugunar síðar. Ættu borg
aryfirvöldin að sjá sóma sinn í að búa vel
að þeim mönnum, sem vinna eríiðisstörf
við aðalhöfn landsins, en ef til vill eru þeir
það neðarlega i mannvirðingarstiganum
hjá þeim miklu mönnum, nema þá á kosn-
ingadaginn, að þess gerist ekki þörf.
Margt er skrítið í....
Eins og kunnugt er hafa ríkisbankarnir talið það eitt af
höfuðverkefnum sfnum að safna lóðum í miðbænum. Fram-
kvæmdabankinn sálugi á tvær úrvalslóðir við Laufásveg.
Nú eru menn að velta því fyrir sér hvort ekki muni ráð
að gefa væntanlegum „Alþýðubanka“ lóðirnar. Hann fengi
þá eitthvað til að glíma vlð fyrst um sinn!