Austurland - 28.09.1951, Blaðsíða 3

Neskaupstað 28. sept. 1931
AUSTURLAND
I
Ferhendurnar
lifal
Prentvillupúkinn skemmdi
miðrímið í vísu Indriða á
Fjalli í síðasta blaði. Rétt er
,vís,an svon.a:
Hróe uan dáið héraðslið
hamast sá að skrif a,i
sem er ávalt illa við
alla þá sem lifa.
*
»Egill frá Nausti« sendir
hálf sléttubönd til þess að
botna:
Bragxir rímar, svíða sár, •
sífellt tímair líðat
Egill sendir fleiri vásur,
sem verða birtar síðar.
★
Hér kemur bréf til þáttar-
ins frá masnni, sem vill ekki
iáta nafns síns getið.
Sigfús Sigfússon sagnaþul-
ur.er mlörg|u|m kimnur af þjóð
sagnasafni sínu, sem haintl
skráðh og eru það sögur og
sagnir, aðallega af Austur-
landi.
Sigfús Sigfússon er látiun,
en mikinn hluta æfi sinnar
var hann til heimilis að Ey-
vindará í Eiðahreppi og ferð-
aðist (um þaðan til þess að
safna sögum og öðrum fróð-
leik í bækiur sínar.
Til dæmis var hann oft á
Seyðisfirði í þeim erindum
meðal annars og átti þar
marga góða kunningja, esn þó
slettist eitthvað uppá vin-
skapinn váð og við.
Þá mun Sigfús hafa gripið
til skáldgáfunnar.
1. Mér hefir verið sagt í svip,
sem er raunar litils virði,
uð lygin — slúðurs — leka
hrip,
lasti mig á Seyðisfirði.
2- Af mér vilja æru flá,
þeir eru sjálfir lítils virði,
Hverjir eru þetta þá?
Þeir þekkjast víst á Seyðis-
firði.,
*
'• En svo ég segi satt og
frómt
slUfma þar ég mikils virði.
En utan gyllt og innan
tómt.
er svo margt á Seyðisfirði.
(Höf. Sigf. Sigfúspon).
Seyðfirðingum er velkomið
að senda þættinum smellnar
skammavísur að launum fyr-
þessar.
★
Rósberg G. Snædal orti
eftirfarandi vísu á »skálda-
bingj«, þegar farið var að
dofna yfir þátttakendum:
KOLLSTEYPA FRAM—
SÖKNAR
Framhald af 1. síðu.
Rafmagngmálum llands-
byggðarinnar hefir því sem
næst ekkert miðað áfram
þau 5 ár, sem Framsókn hcf-
ir átt raðherra raforkumála.
En á þessum sama tíma
hefir þó verið ákveðið að
yerja af þjóðarfé um 200 milj
ónum króna til raforkufram-
kvæmda og þá fyrst og
fremst fyrir Reykjavík og
nágrenni.
Á meðan Framsókn var í
stjórnarandstöðu talaði hún
mikið um eyðfelu ríkissjóðs og
hið dýra embættisbáltn.
Hin síðari ár hefir þessi
eyðsla margfaldast. Nýir em-
bættismenn eru skipaðir, að
margi’a dómi algjörlega að
óþörfu, og ferðalagaeyðsia
ráðherra og ríkisembættis-
manna er í algleymingi.
Ríkisreikningar sýna að
embættisbákn ríkisins fer
stórlega vaxandi og greini-
legt er að Framsókn á sinn
fulla þátt í þeim vexti.
Fyrilr nokkrum árum síöan
iýsti Framsókn því yfir, s.ó
gengislækkun væri »glap-
ræði«, en nokkru síðar
myndar flokkurinn ríkis-
stjórn, sem ákveður gengis-
fellingu. Gengisfellingin hef-
ir rýrt kjör verkafólks, laun-
þega og bænda til mikilla''
muna.
Gengisfellingin hratt dýr-
tíðarskriðunni af stað fyrir
alvöru, og nú er svo komið
að varuverð hefir hækkað á
stuttum tíma í flestum grein-
uni um 100%,
Atvinniuástand fólksins úti
á landi er, mjög ískyggiíeg':
og vegna hinnar gífurlegu
dýrtíðar er afkoma alls al-
FERÐ UM RÁÐSTJÓRN—
ARRIKIN,
Framhald af 2. síðu.
fyrir hann að heilsa upp á
mig og spyrja mig frétta fir
minni sveit, einknm þegar
jþess er gætt, að Stalin ætl-
aði að verða pregtnr og byrj-
aði á námi í Tibiisi, höfuð-
borg Georgíu, þótt aldrei
tæki hann vígslu né stun I
aði kennimannsstivrf.
Sjálf hátíðahöldin hófast
með hersýningu allra deihW
hersins. Pavna voru sveitir
úr landher, flugher og flota.
Vélaherdeildir, húnar ýms-
um tækjum, fóru yfir torgíð
og hraðskreiðar þrýstilofts-
flug'vélar flugu í hópum frá
austri til vesturs með mikl-
um gný. Er hersýningunui
lauk hófst aðalþá'.tur dags-
ins og sá er minnisstæðastLir
er enn — skrúðgangan mikla
Um torgið fór rúmlega 1 rnilj
ón manns.
Fótatak þessa fóiirs hverf-
ur aldrei úr minni.
menmings úti á land mjög' í
hættu.
Framsóknarflokkurinn virð-
ist vera ánægðar með gerðir
sínar. Hann hefir nú veriö
samfellt í ríldsstjóm uan 5
ára skeið og ber höfuðábyrgð
á núverandi ríkisstjóm.
Aldrei hefir nokkur flokk-
ur farið slíka málefnalega
kollsteypu eins og Framsókn
arflokkurinn þessi síðustu
ár. Hann hefir beinlínis geng
ið frá öllum sínum loforðum
og stefnuyfirlýsingum og
snúið öllu öfugt.
Hvað skyldu kjósendiur
hains segja? Ætli frjálslynd-
ir kjósendur hans séu ánægð-
ir með þessa frammistöðu og
því hlynntir, að flokkurinn
haldi áfram í samstjórn viö
íhaldið?
4. Nú er fátt um fínan drátt,
færist náttin yfir.
En verttu gáttur, ef þú átt
einhvem þátt, sem lifir.
Hér kemur mannlýsing eft-
ir Rósberg:
5. Ljúfar mundir lagði á
sprund
lífs á stundum glöðum.
Rýrt með pund, en létta
lund
lék á hundavöðum.
★
Svona er blessað kvenfólkið:
Skáld eitt tók sér nýlega
fyrir hendur að yrkja um ná-
grannakonur sínar. Birtast
þrjár vísur úx þeim flokki
hér en af skiljanlegum ástæð
um er nöfnunum breytt:
6. Fara um loftið skruggu-
ský,
skapið herjax eldur.
Helgi keng er kominn í
konan þessu veldur.
7. Sigga skýtur skakkri
brún,
skeytin hlýtur margur.
Aff sér bítur alla hún,
cdnskisnýtur vargur.
8. Manni sínum Elsa ann,
eikki er hætt við brýnum.
Mér er sagt að hafi hann
hún í pilsum sínum,.
★
Ég endurtek vísuhelming
frá síðasta blaði og bið menn
að botna. ■
Fölnar gróður foldu á,
frjósa ljóð á tungu.
H.
Heimdlisfang mitt er:
Davíð Askelsson, Box 56,
Neskaupstað.
Framhaldssagan 2.
GEORGE BERNARD SHAW:
MANSÖNGURINN
D. Á. þýddí.
V---------------- --------------------------—y
»Ég verð líka að játa að mér hefir alltaf fundist hann
"i'nkar fagurt tónverk. Ég vona að ég fái þá ánægju að
vður gera honum c ð g skfil þegar þessari iitlu
leiksý.,i.igu okkar er lokið«.
g að s ngj . a n. ó —ég þori það ekki. —• Nei þarna
kemur hr. Porcharlester. És skal fá hann til þess að lofa
að svngiia hann fyrir okkur«.
»Green«, sagði PÖrchariesteiv með strákslegri ánægju,
»ég vildi ógjarnan ónáða þig að óþörfu, en náJumginn, sem
á að leika á töfrahormð hefir ekki látið sjá sig.«
Ég bað Lindu í fám orðtum að afsaka mig og flýtti mér
niður í andyrið. — Hornið lá þar uppá borði. Porcharlester
hafði gripið til þcssa cjþokkabiragðs til þese að losna við
mág. Ég var í þann veginn að snúa aftuir og krefjast skýr-
inga, þegar mér datt í hug, að kannske hefði lúðurþeytar-
inn skilið eftir hljóðfæirið að lolííínrni æfingu. um morgun-
inn, en væri ókoimiinn sjaífur. En þjónni, sem ég kallaði á,
sagði mér að maðurinn hefði mætt á slaginu, eins og her-
manni sæmdi og hefði, samkvæmt fyrirskipunum míin:Uim,(
yerið vísað inn í borðjsitofima við hiliðina á andyrinu og
skilinn þar eftir yfir víngjasi og smlurðri brauðtsncið. Porc-
harlester hlaut því að iiafa blekkt mig, Þegar þjónninn
var farinn og ég cinn, eftir í andyrinui, svo reiðtrt* að ég
náði ekki npp í nefið á mér varð mér allt í einu starsýnt á
glampandi boglínur látúnshlj óðfærisihs á borðintu. Hornió
virtist syo þögult og hreyfingarlaiust, já einhvernvegiim
út af fyrir sig meðal hinna óskáldlegu hluta allt í kring,
en þó þrungið ægihljómi, sem það Virtigt aðeins bíða eftir
að láta gjalla. Ég stalst yfir að boiðinu og ikom varlega
við eitt vindspeldið með vísifingrinum. Andartaki síðar
áræddi ég að þrýsta því niður. Það small í því. Ég hrökk
sainan og hopaði á hæli, því að nú heyrðist þrusk innan
úr l)orðstofunni. 1 sama vetfaUgi hringdi hvíslarinn bjöllu
Það vatr merki til lúðurþeytaranp um að vera viðbúinn. Ég
beið komu hans hál fskommtustuiegur og vonaði að hann.
tæki ekki eftir því að ég hefði verið að fikta í hljóðfærinu
eins og krakki. En hann kom ekki. Ég varð órólegur og
flýtti mér inn í borðstofuna. Þar sat hermaðurinn vdð
borðendann, steinsofandi. Fyrir fraiman hann stóðu fimm
vínflöslair — tómar. Ég þreif í öxlina á honumi og hristj
hann ákaft. Það umlaði eitthvað í[ honum og hantn sló til
min í ölvímunni, en féll að vörm(uí spori í sama drykkju-
rotið.
Eg '^aut aftur fram í andyrið og sór þess dýran eið í
bræði minni, að láta skjóta hann fyrir svikin. Bjallan
hringdi aftur. 1 þetta sinn þýddi hringingin að nú skyldi
blásið í hornið. Leikararnir biðu á sviðinu. Ég sá aðeins
eina leiið t)il að bjarga ieáksýningunni út úr þessum vand-
ræðum. Ég þreif hljóðfæiið, stakk mjórri endanium upp í
mig og púaði í það af alefli, Gagnslaus vindgangur! Þaö
kom ekkert hljóð. Ég var magnlaus af áreynslunni og fægt
látúnið rann úr þvBlum hönclum mínum. Áköf hringing
rauf aftur þögnina, ,sem var að verða óbærileg. Þá gripu
heiidur m-.nar e ns o k s ykki um horniu,, ég þanði
út un u i, klem ndi ter.mu na/ og \ ar rnar utan um munn-
. ' k ð, o g axðken di iil og pýtti loftinu ofsalega
inn í það.
Afieiðingín var ægilegur lúðu.þylur, sem ætlaði að gera
mig heyrnarl,a,usan svo ég greip báðum höndum í ofhoði
fyrir eyrun. Lampagllösiin dönsuðu og höttum gesta minna
rigndi niður af snögunumi. Andartaki isíðar skjögraðí her-
maðurinn út úr borðstofunnli, náfölur eins og sjálfur upp-
risulúðurinn hefði vakiið hann frá dauðum, og staðnæmd-
ist augliti til auglitis við gesti mína, sem þyrptust íorviða
niður í stigann
Næstu þrjá mámiuiði æfði ég lúðrahlástur undir hand-
leiðslu kunnáttumanns. Mér fannst hann leiðinlegur, enda
auðfundið á framkomu hanp allri að hann var lágstéttar-
maður. Mest fón það þó í tatugarnar á mép að hann var allt-
af að klifa á því að úi- engu hljóðf,æri næðlust tónar* sem
líktust svo mijög mannsröddinni, eins og úr franska horn-