Austurland - 18.05.1956, Blaðsíða 2

2
AUSTURLAND
Neskaupstað, 18. maí 1956.
Halastjarna stj órnmálanna
Þjóðvárnarflokkurinn reynir að fella Lúðvík Jósepsson
AaMMHUHiiimaiiaikiiimiiiiuniniiinun
Anstnrlaml
: Ritstjóri: Bjarni Þórðarson.
: Kemur út einu sinni í viku.
Lausasala kr. 2.00.
■ Árgangurinn kostar kr. 60.00.
Gjalddagi 1. apríl.
NESPBENT H-P
Blekkingin um
minnihluta-
stjórn
Hræðslubandalagsmenn reyna
nú allt hvað þeir geta til að telja
mönnum trú um þá augljósu firru
að þeir muni fá meirihluta í kosn-
ingunum í sumar. Þó eru þeir ekki
það skyni skroppnir að þeir ekki
finni að mönnum er ljóst hvílíkar
blekkingar eru hér í frammi hafð-
ar. Og þá eru mennimir komnir í
vandræði. En einhver hræðslu-
bandalagsmaður með ákaflega sér.
stæðan hugsanagang, nema það
hafi verið „kommúnisti" að spila
með hræðslubandalagið, fann
lausnina.
„Þið myndið bara minnihluta-
stjórn“, sagði hann.
Þetta var lausnarorðið. Minni-
hlutastjórn. Og svo er nú komið,
að myndun minnihlutastjórnar er
að verða aðalmarkmið hræðslu-
bandalagsins, því öllum er ljóst,
að meirihlutastjórn getur það
ekki myndað.
,,Ef við fáum ekki meirihluta",
segir Eysteinn og aðrir hræðslu-
menn éta það eftir í tíma og' ó-
tíma, „þá myndum við bara
minnihlutastjórn“.
En honum láist að geta þess,
hver á að fela hræðslubandalag-
inu að mynda minnihlutastjórn. I
vor, þegar slitnaði upp úr með
Framsókn og íhaldi, fór formaður
Framsóknarflokksins fram á að
sér yrði falið að mynda minni-
hlutastjórn Alþýðuflokksins og
Framsóknar. Forseti landsins
hafnaði þeim tilmælum. Eru
nokkrar líkur til að afstaða for-
setans verði önnur eftir kosning-
ar en fyrir?
Þegar Eysteini var bent á
þetta, reyndi hann að bjarga sér
með því að segja, að kosninga-
bandalag Alþýðu- og Framsókn-
arflokksins yrði stærsti flokkur-
inn á þingi og ætti rétt á að fá að
mynda ríkisstjórn. Það er nú
hreint ekki víst að svo verði. Og
auk þess verður litið á þessa
flokka sem tvo en ekki einn í þing-
inu, þó að Eysteinn telji sig búinn
að gleypa leyfar Alþýðuflokksins.
En hvað segja Alþýðuflokks-
menn? Telja þeir Alþðýuflokkinn
runninn inn í Framsóknarflokkinn
og að þeir h'afi ráWzt í ItfáUWar-
Skömmu fyrir kosningarnar :
1953 birtist ný halastjarna á
himni íslenzkra stjórnmála og var
nefnd Þjóðvarnarflokkur Islands.
Það er eðli halastjarna, að
koma aðvífandi úr órafjarlægð og
eru þær í augsýn litla stund, en
hverfa síðan í óravíddir himin-
geimsins.
Enginn mun hafa látið sér detta
til hugar um miðjan júnímánuð
1953 að Þjóðvarnarflokksins biðu
önnur örlög en annarra hala-
stjarna. En 17. júní urðu áflog í
Austur-Berlín og stóðu fyrir þeim
undirróðursmenn Vesturveldanna.
Þessi atburður, sem í sjálfu sér
var engu merkilegri en hliðstæðir
atburðir, sem oft á ári gerast á
Vesturlöndum, var blásinn út sem
geysilegt áfall fyrir sósíalismann.
Og hann var miskunnarlaust not-
aður í kosningabaráttunni hér
heima. Og það moldviðri, sem
þyrlað var upp, nægði til að rugla
í ríminu nægilega marga fylgjend-
ur Sósíalistaflokksins til að fleyta
frambjóðanda þjóðvarnar í Reykja.
vík inn á þing með örlitlum at-
kvæðamun. En þeim, sem létu
blekkjast 1956, er það ljóst,
að þeir hafa verið hafðir að leik-
soppi af óhlutvöndum mönnum.
Og halastjarnan, sem undanfarin
vinnumennsku á Framsóknarbú-
inu ?
Myndun minnihlutastjórnar er
þvættingur. Hún þyrfti fyrirfram
að tryggja sér a. m. k. hlutleysi
íhaldsins eða Alþýðubandalagsins.
Ella mundi hún óhjákvæmilega
falla við fyrsta andblæ.
Hugsanleg ríkisstjórn hræðslu-
bandalagsins, jafnvel þó meiri-
hlutastjórn væri, yrði veik. Hún
yrði í andstöðu við alþýðusamtök-
in og atvinnurekendasamtökin.
Það er nógu erfitt að stjórna í
andstöðu við annan þennan aðila,
en útilokað að hægt sé að stjóma
í andstöðu við þá báða.
Við þurfum umfram allt
sterka ríkisstjórn, sem starfar
með hagsmuni þjóðarheildarinnar
fyrir augum, ríkisstjóm, sem
ekki starfar þannig, að fjárplógs-
menn og braskarar raki saman
auði á kostnað almennings. Við
þurfum ríkisstjórn, sem setur sér
það höfuðmarkmið að efla at-
vinnulífið á öllum sviðum og þar
með að bæta lífskjörin. Við þurf-
um ríkisstjórn, sem losar okkur
við hin vansæmandi og skaðlegu
áhrif hernámsins og sem tryggir
hinum vinnandi manni fullan arð
vinnu sinnar.
Slík ríkisstjórn verður ekki
mynduð án þátttöku stjómmála-
samtaka verklýðshreyfingarinnar,
A! þýðub'aridaleg>#ÍM.
þrjú ár hefur þeytzt stefnulaus
um stjórnmálahimin Islands hverj-
um manni hvimleið, mun nú hverfa
í ómælisvíddir geimsins og aldrei
koma aftur. Þeir kjósendur, sem
létu blekkjast til að yfirgefa Sós-
íalistaflokkinn 1953 fylkja sér nú
undir merki Alþýðubandalagsins.
Þjóðvarnarflokkurinn hafði í
vor tækifæri til að auka áhrif sín
í íslenzkum stjórnmálum með því
áð gerast aðili að Alþýðubandalag-
inu og innan flokksins var mikil
hreyfing í þá átt. En þá gerðust
erlendis atburðir sem forystu-
menn flokksins töldu að mund;i
fleyta þingmanni þeirra inn á þing
á sama hátt og Berlínarupphlaup-
ið 1953. Og þá fengu sundrungar-
öflin í flokknum yfirhöndina og
tókst að fá því ráðið, að aðild að
Alþýðubandalaginu var hafnað.
Og þar með var dauðadómur
Þjóðvarnarflokksins innsiglaður.
Þeir menn, sem í einlægni vilja
vinna að einingu vinstri aflanna,
yfirgefa flokkinn og eftir sitja
menn, sem ekki hafa talið sér næg-
an frama búinn í flokkum þeim,
sem fyrir voru, og hafa því leit-
azt við að koma á fót sínum einka-
flokki til að vinna að því að fá
metorðagirnd sinni og valdafýkn
svalað.
Enda þótt allir heilskyggnir
menn hljóti að sjá, að Þjóðvarn-
arflokkurinn er nú að taka and-
vörpin, eru sundrungarmennirnir
innan' hans ekki af baki dottnir.
Nú reyna þeir að eyðileggja sem
allra flest atkvæði frjálslyndra
og róttækra manna með því að
efna til framboðs í öllum þeim
kjördæmum sem tök eru á. Menn-
irnir geta ekki verið það glám-
skyggnir að trúa því í alvöru að
þeir geti fengið mann kosinn í
Reykjavík. Nú er ekkert Berlínar-
ævintýri á ferðinni. Og úlfaþytur-
inn, sem orðið hefur í sambandi
við kommúnistaþing í Rússlandi,
verður þá hjaðnaður. Þetta komm-
únistaþing tók sér fyrir hendur
að leiðrétta ýmsar misfellur í
stjórnmálalífi Sovétríkjanna, gagn
rýndi ýmislegt í æðstu stjórn
ríkisins og taldi, að þar hefðu
gerzt mjög alvarlegir atburðir. Og
stjórnmálaskúmar afturhaldsins
tóku þessu fegins hendi og töldu
sig hér hafa fengið enn bitrara
vopn til að bera á Sósíalistaflokk-
inn en þeir fengu 1953. Þeir geta
með engu móti fundið höggstað á
starfi sósíalista hér á landi. Þess
vegna er leitazt við að gera þá
í augum almennings ábyrga fyrir
misfellum í stjórnarfari annarra
ríkja. En þessir atburðir gerðust
það löng'u fyrir kosningar, að fólk
fær tíma til að hugsa þá í næði
og ræður þær, sem afturhalds-
m6M halda nú una larid allt um
þetta efni, missa marks, því al-
menningur heyrir í þeim tóma-
hljóðið, skilur að þær eru fluttar
í þeim tilgangi einum að blekkja
kjósendur, en ekki af umhyggju
fyrir Rússum.
Framboð Þjóðvarnarflokksins
eru fram komin fyrst og fremst
til að sundra vinstri öflunum í
landinu og tryggja íhaldinu nokk-
ur þingsæti. Hér í Suður-Múla-
sýslu er íhaldinu ekki til að dreifa.
Hér er verið að reyna að styðja
Eystein í því mikla áhugamáli
hans, að koma Lúðvíki Jóseps-
syni út úr þingsölunum. Honum
finnst nefnilega miður þægilegt að
hafa hann á þingi.
Tveir forystumenn þjóðvarnar
dvöldu hér fyrir austan í eina til
tvær vikur til að reyna að koma
saman framboði. Gekk það mjög
erfiðlega og var leitað til 40—50
manna úr öllum flokkum. í stærri
kaupstaðina í Suður-Múlasýslu
komu þeir ekki, vita sem er að þar
fylgir þeim enginn.
Loks tókst þó að berja saman
lista í sýslunum, en á Seyðisfirði
fékkst enginn til að ljá sendimönn-
unum eyra.
í örvæntingu sinni gripu sendi-
mennirnir, Gils Guðmundsson og
Valdimar Jóhannsson, til hinna
svívirðilegustu blekkinga. Fundu
þeir skjótt, að mikill áhugi ríkti
fyrir því, að tryggja Lúðvíki Jós-
epssyni uppbótasæti áfram. Þá var
ekki hikað við að *ljúga því að
Lúðvík væri viss og sér hver mað-
ur, sem lítur á kosningatölurnar
1953 að þessu fer víðs fjarri.
Birni á Eyvindará var sagt, að
hann mundi hljóta uppbótasæti, ef
hann yrði efstur á listanum og má
vera að það loforð hafi ráðið úr-
slitum um ákvörðun hans. Honum
til fulltingis á framboðsfundum
hétu þeir að senda „kjaftforan
strák úr Reykjavík".
Það má hverjum manni ljóst
vera, að framboði þjóðvarnar er
stefnt gegn Lúðvíki Jósepssyni.
Að vísu er ekki líklegt, að þjóð-
vörn fái nokkuð fylgi sem heitir,
en takist þjóðvörn að blekkja ein-
hvern — þó ekki sé nema einn -—■
kjósanda, sem ella hefði kosið
i Lúðvík, til að kasta atkvæði sínu
á þjóðvörn, getur það ráðið úrslit-
um um það hvort hann heldur
þingsæti sinu. Það veltur áreiðan-
lega á örfáum — kannski einu ein-
asta — atkvæði. Að vísu er lík-
legt, að flest þau atkvæði, sem
þjóðvörn kann að skrapa saman,
koma frá Framsókn. En hún þolir
að tapa þeim atkvæðum — þau eru
víst ekki fleiri en það, — án þess
að eiga á hættu að tapa þingsæti.
Aftur á móti getur svo farið í
FramhaTd á 3. sfðu.