Eining - 01.09.1946, Qupperneq 6

6
E I N I N G
í
ríkið varð að loka áfengiseinkasölunni
um þriggj a vikna skeið, og þetta er enn
óleyst vandamál, eins og hjá okkur hér
á landi. Til dæmis fékk áfengisvarnar-
nefndin í Osló 3700 persónur tii með-
ferðar frá áramótum þar til í júlí s.l.
í stað 2000 allt fyrra árið. Drykkju-
mannahæli eru nú í Norvegi fyrir um
200 sjúklinga, og er það allt of lítið.
Eitt er fyrir konur. Stórstúkuþingið
samþykkti að koma upp drykkjumanna-
hæli, einnig samþykkti þingið að koma
upp sérstökum lýðháskóla fyrir bind-
indismenn. Var kjörin nefnd, er safna
skyldi 500000 kr. til þess að hrinda
þessu í framkvæmd.
I Norvegi eru 40 þúsund templarar,
en í Svíþjóð og Norvegi til samans 193
þúsund. I öðrum löndum heimsins eru
samtals aðeins um 30 þúsund, en nú
breytist þetta vonandi brátt til batn-
aðar eftir styrjöldina. Aðeins í Eng-
landi fækkaði í Reglunni um 10 þúsund
á stríðstímunum. í Norvegi eru 36 um-
dæmisstúkur, 700 undirstúkur, 600
barnastúkur, 270 les- og námshringir.
Samtals verður þetta 75 þúsund fé-
lagar. f Alesund eru 600 félagar í und-
irstúkunum, en 4000 á Sönnmöre, öllu
umdæminu. Aalesund verð ég að gera
betri skil síðar, en þess skal þó getið
hér, að bærinn vann nokkuð til þess að
verða þessa heiðurs og fyrirhafnar að-
njótandi að hafa stórstúkuþingið þar.
Fyrir nokkru fór fram atkvæðagreiðsla
um það, hvort vera skyldi opin áfeng-
issala í bænum. Tvö þúsund sögðu já,
en 5—6 þúsund sögðu nei. Nú eru líka
þrisvar sinnum færri kærur fyrir ölvun
í Aalesund, en í sumum öðrum bæjuin
af sömu stærð, þar sem áfengisútsala
er. Alls staðar sama sagan, því sterkari
hömlur, þeim mun betra ástand.
f Aalesund veittist mér sú ánægja að
sitja afmælisveizlu míns gamla læri-
meistara í húsgagnaiðninni. Hann var
80 ára. Voru nú liðin 32 ár síðan ég
tók sveinsbréf hjá honum. Einnig
heimsóttum við hjónin íslenzka konu í
Aalesund, Oddfríði Hákonardóttur, áð-
ur hjúkrunarkona, nú gift Paul Sætre
Jens Skuggen
raffræðingi. Á þessu heimili áttum við
yndislega kvöldstund, og er ég með
kveðjur til bræðra hennar í Reykjavík
og fleiri. Þar voru og stödd Nils
Lindin, forstöðumaður kaffistofunnar
á fjallinu og frú. Hann gaf mér að
skilnaði merkilega bók, „Dette er
norskekysten." — Meira um Aalesund
verður að bíða seinni tíma.
Daginn eftir að þinginu var slitið
fórum við 4—500 manns á skipi frá
Aalesund og alla leið inn í botn Ger-
angerf j arðar. Það var dásamleg
skemmtiför. Við lögðum af stað kl. 7
árd. og komum þó ekki fyrr en kl. D/o
eftir hádegi. Lengst af var siglt um
þrönga firði með himinhá fjöll á báð-
ar hendur.
Hæst eru fjöllin þar hátt á fimmta
þúsund fet, en dýpstur er fjörðurinn
300 faðmar. En Sognefjörðurinn er
sagður dýpsti fjörður í heimi, um 1200 ^
faðmar. Það voru aðallega ungu menn-
irnir, sem stjórnuðu þessari skemmti-
för og gerðu það prýðilega. Þrátt fyrir
sólskinsbjartan dag og óviðjafnanlega
siglingaleið, ásóttu mig nokkrar á-
hyggjur. Ég hafði nefnilega sett konu
minni stefnumót í Geranger og vissi, að
hún var einhversstaðar uppi í háfjöli-
um Norvegs, vissi ekki hvernig okkur
mundi takast að ná saman. Hún gat \
nefnilega ekki fengið sæti í flugvélinni,
sem ég flaug með til Skotlands, en tím-
ans vegna varð ég að fara. Hún lagði
því leið sína til Kaupmannahafnar með
Dronning Alexandrine og sendi mér
skeyti til Aalesund, er hún var komin
til Hafnar. Ég náði tali af henni, bað
hana fljúga næsta dag til Oslo og fara
svo strax næsta dag með járnbraut til
Upplanda, yfir fjallið og niður til Ger-
anger, en eitthvað varð til þess að N
trufla þessa áætlun síðari daginn og
komst hún því ekki alla leið. Með að-
stoð ferðaskrifstofu í Aalesund gat ég
ráðstafað því svo með skeytasending-
um, að hún kæmi með áætlunarbíl frá
Otta niður til þar sem heitir Grotli,
en þá eru eftir næstum 50 km. niður til
Geranger. Ég varð því að fá mér bíl,
tók með mór hóp af ungu fólki og svo
ókum við þessa dásamlegu leið, upp á
háfjall, ég með öndina í hálsinum,
hvort ég myndi nú finna konuna, hvort •
hún hefði lent á réttum stað, og hvort
tíminn mundi endast til þess að ná
aftur niður að skipinu fyrir kl. 41/2, en
þá átti að halda heimleiðis aftur. Þegar
við komum upp þangað, sem heitir
Djupvasshytta (Djúpavatnsskáli), sím-
aði ég til Grotli og fékk nú að vita að
konan biði þar. Var nú slegið í. klárinn
og ekið það sem af tók, því að tíminn *
var naumur, en stefnumótið heppnaðist
og niður að skipi komum við 7 rnínút-
um áður en lagt var frá bryggju. Nú
var áhyggjum mínum lokið í bráð. —