Fiskstöðvablaðið - 09.04.1934, Blaðsíða 3
3
um aldri, sem við þetta eiga
að vinna, margar lítt liraustar
og flestar fátækar, sem verða
að vinna fyrir sér og börnum
sínum baki brotnu. Þegar svo
nú stúlkurnar liafa unnið allan
daginn, eru þær skyldaðar til
að hreinsa þvottakörin og þvo
þau upp, 1 aukavinnu, eftir kl.
6 að kvöldi, endurgjaldslaust.
Ég vil segja það, að það er ekki
verið að »sjá okkur í«, þegar
á allt er litið.
En hvernig er það með að-
búnaðinn í matar- og kaffitím-
anum? Það er klukkutími tíl
matar og fara allar þær stúlk-
ur lieim, sem það geta og ekki
eiga of langt lieim til sín, en
hinar þurfa að hafa bita með
sér í vinnuna. Hvar eiga þær
svo að borða? Það er til ein
lítil kompa, full af tói, pokum,
skrani og drasli; þar er eitt
lítið horð og tveir bekkræflar.
Þetta er borðstofan. Ekki fímmti
partur vinnustúlknanna kemst
þar fyrir. Þessi kompa er ís-
köld og óupphituð. Þarna eiga
stúlkurnar að hafast við, þegar
þær koma npp úr köldum kör-
unum. Þær sem ekki komast
þarna fyrir í kompunni, verða
bara að sitja á fiskstöflunum í
trekknum og saltbleytunui og
matast. — Aldrei er neitt tekið
til í þessari ruslakompn ef það
er ekki gert af stúlkunum í axika-
tímum; fastafólkið á stöðinni
er ekki ónáðað til þess. — Það
ætti að vera sjálfsagt, að á
svona stórri vinnustöð væri
matreitt fyrir þær vinnustúlk-
ur, sem þess þyrftu, en það er
nú öðru nær. Það er allt frém-
ur gert til þess, að allur aðbún-
aður sé svo auðvirðilegur sem
unnt er og kostnaðarlaus. —
Alveg er það sama með kaffið.
Það verðum við að drekka
standandi eða híinandi á fisk-
stöflunum, á milli þvottakar-
anna. Allt er þetta stórkostlega
heilsuspillandi.
Og hvernig fer svo fyrir okk-
ur, þegar við höfum hálftapað
eða altapað heilsunni af slíkri
aðhúð? Koma þá fiskeigend-
urnir og bæta upp það ólán?
Þykjast þeir ekki hafa gert nóg,
að hafa »skaffað okkur at-
vinnu«? Þeim mun finnast það
skylda okkar, að hafa skapað
þeim auð og allsnægtir, þó við
uppskerum heilsuleysi og þrælk-
un, við þau hundakjör, sem við
verðum að lifa við frá þeirra
hálfu.
Það er líka gaman að taka
dæmi utti hugsunarhátt þess-
ara »vinnuveitenda«. Einn dag
í vikunni kemur maður til að
horga út vinnulaunin. Hann
stendur ekki við lengur en það
tekur, að greiða út launin. En
hvað skeður? Einhver af verka-
stúlkunum þarf að fara úr vinn-
unni til þess að hita upp her-
bergið, sem hann er í þessa
stund, svo ekki slái að bless-
uðuin inanninum!
Berið þetta uú saman við
okkar »upphitun«, þó lítið sé.
Það sýnir innrætið og liugul-