Eining - 01.01.1964, Blaðsíða 15

EINÍ NG
15
Eins og fleiri þjóðir standa Tyrkir
andspænis vaxandi áfengisvandamáli.
Þeir hafa því lögleitt þá ráðstöfun, að
í hverjum skóla skuli vera góðtemplara-
deild, til þess að nemendur geti sam-
kvæmt frjálsu vali tekið þátt í slíku
félagsstarfi. Hverri slíkri deild skal
stjórna sérstakur kennari og veita
fræðslu um áfengisvandamálið. Góð-
templararnir leitast við að dreifa
fræðsluritum og bókum í alla skóla.
Þörfin er mikil, segir blaðið.
Stjórnarvöldum landsins lízt vel á
þessa starfsemi.
Góðtemplaraeyjan
Fyrir nokkru keyptu tyrkneskir góð-
templarar dálitla eyju við strönd Izmir
(Smyrna). Þar reisa einstöku félagar
sér sumarbústaði, en allstór strand-
lengja er þó tekin frá sem ferðamanna-
dvalarstaður, eins og áður sagt og
gera menn ráð fyrir templaragestum
þar frá öllum löndum heims. Svæði við
Marmarahafið hefur einnig verið keypt
sem dvalarstaður ferðamanna, einnig
önnur lóð í Antalíu við suðurströndina.
1 Istanbul hefur félagsheimili góðtempl-
ara verið gerð góð skil, og fleira telur
sænska tímaritið fram. Um eitt hundr-
að þúsund félagar eru nú í góðtempl-
arahreyfingunni í Tyrklandi.
Þetta eru vissulega töluverðar fréttir.
Geta þær ekki hitað ofurlítið blóðið í
okkur, eða erum við um of haldnir aura-
hyggju og ofmettaðir gæðum?
-K +
Alltaf gleðja
Sóum minna, seðjum heldur
svanga munna úti um heim,
ángri skortur öllum veldur,
indælt er að líkna þeim.
Reynum sérhvert böl að bæta
bróður vors, ef þjáist hann. —
Alltaf gleðja, aldrei græta
eða særa nokkurn mann.
P. S.
EE!
IVSeðmælavísa
Kaupandi blaðsins sendir því
eftirfarandi vísu og kynnir
hana um leið:
Einar Ólafsson í Skáleyjum, Breiða-
firði, sendi Eyjólfi Einarssyni, Eyja-
jarli, bónda í Svefneyjum, vísuna um
Ólaf Teitsson og með honum sem vitnis-
burðarseðil.
Frómur, dyggur, fáorður,
furðuhagur er hann,
sinnistryggur, siðprúður,
svona reyndist mér hann.
(Rauðskinna 3. hefti).
>000000000000000000000
Um síðustu jól var eg að velta fyrir
mér jólakorti, sem eg fékk í fyrra frá
norskum manni. Ætti eg að senda hon-
um enn eitt kort? Fannst eg þurfa að
stytta þann lista minn. Eftir skamma
stund barst mér norska blaðið Folket
og þar var mynd af þessum ágæta reglu-
bróður og vini,og nú var hann dáinn
í hárri elli, 86 ára. Hann var hraust-
menni og hetja.
Seinast er fundum okkar bar saman,
kom hann og settist hjá mér við veizlu
borð í Bergen, hress og sterkur eins og
áður, en þá yfir áttrætt.
Maður þessi hét Ola Sande, kennari
að mennt. Hann var einn þeirra manna,
sem ekki gleymast. Fyrstu kynni okkar
verða mér ógleymanleg, og eg vil geyma
mæta minningu hans í fám orðum hér
í blaðinu.
Árið 1946 féll mér það happ í skaut
að fá að vera eins konar fulltrúi Stór-
stúku. Islands á fyrsta stórstúkuþingi
Norðmanna eftir síðari heimsstyrjöld-
ina. Þingið var háð í Álasundi, bæ sem
mér er kær frá æskuárum mínum. Þá
var Ola Sande stórtemplar Norðmanna
og stjórnaði því þinginu. Það gerði hann
mjög röggsamlega. Yfir þinginu og öllu
í sambandi við það var viss fögnuður,
sem vonlegt var eftir hörmungar undan-
farinna ára. Öll norska þjóðin var þá
fagnandi, þótt víða blæddu djúp sár.
Frá árinu 1937 til 1949 var Ola Sande
stórtemplar norsku stórstúkunnar, það
er öll styrjaldarárin. Um dugnað hans
og afrek á þeim erfiðu árum fyrir góð-
templararegluna veit líklega enginn til
Laxness svarar spurningum
Á þessum blaðamannafundi útvarps-
ins voru spyrjendur Bjarni Guðmunds-
son, blaðafulltrúi og Matthías Johann-
essen, ritstjóri. Forvitnin varð að þessu
sinni yfirsterkari venju minni, því að
oftast sinni eg ekki þessum spurninga-
þætti og ekki heldur þættinum: Efst á
baugi. Meðal annars hef eg andstyggð
á tónhrotunum sem fylgja þessum þátt-
um. Mætti ekki bjóða eitthvað geðugra?
Mikið taldi eg mig sælan, þar sem
eg sat og hlustaði, að hafa ekki lesið
neitt eftir alla þá menn, sem minnst
var á í sambandi við stefnur ísma og
skáldskap, ekki einu sinni orð, svo að
eg muni, eftir Hamsund. Hlæja má nú
hver sem vill að þessu hrósunarefni
mínu. Auðvitað hef eg lesið sumt af
bókum Nóbelsverðlaunaskáldsins. Lax-
ness gaf mér eina þeirra og skáldið
veitti mér þá ánægju að heimsækja mig
eitt sinn, er eg átti heima í Canada.
Hefur mér verið ljóst síðan, að hann
er mikið prúðmenni, skáld er hann mik-
ið einnig, þótt umdeildur hafi verið.
Að eg legg orð í belg í sambandi við
blaðamannafund útvarpsins, er ein-
göngu vegna þess, að eg vil láta í Ijós
sérstakt þakklæti mitt til skáldsins fyr-
ir það, hve djarflega og hreinskilnislega
hann talaði um hina þýzku heimspeki
sem yfirgripsmikla plágu.
Þótt eg sé ófróður í þeirri veröld, hef
eg lengi verið sannfærður um, að til
íslands barst mikil óhollusta frá Bran-
des-isma og Nietzche-isma. Við menn-
irnir erum oft of fljótir á okkur að
gleypa alls konar kenningar og taka trú
á ýmsar stefnur, ef þær eru nógu ákaft
boðaðar.
Blaðamannafundur útvarpsins veitti
hlustanda stöku sinnum hjartanlegan
hlátur, og hann er alltaf mikils virði.
Pétur Sigurðsson.
fulls, segir ritstjóri Folkets, öystein
Söraa, en þá sögu þyrfti að skrifa,
segir ritstjórinn. Það var víst engin
hálfvelgja til í lífi þessa manns. Öll
framkoma hans vitnaði um festu og
merka skapgerð, og samkvæmt því
rækti hann skyldur sínar og svo langt
fram yfir það, sem skyldan bauð. Hann
var kennari við bæði lægri og hærri
skóla. Sögu hans kann eg auðvitað
ekki að rekja, en hans er gott að minn-
ast. Pétur Sigurðsson.