Safnaðarblaðið Geisli - 24.12.1972, Blaðsíða 7

í+
+i+
+++
+1+ +|-
+
+í+
+
+++
+
+ T +
B I í A HÍISíESTIí?
Eftir Fulton Onrsler.
, Petur RÍkliarðs var einmana maöur daginn þann,
Jona^litla Gríms kom inn um l)úÖardyrnar hans. Ef
+T+

;em hun
+í
+
í'Ier
;il vill lásuö
hun
l blöö'unum, hvað síöar gerðist, - en ]paÖ var ekki tæmandi.
virðist sagan svo fögur og lærdómsrík, aö hrín ]?urfi aö hirt-
ast í heild.
Bæöi afi og faöir léturs höföu^átt þessa verzlun, enda ægöi
þar sanan ýmsu fornlegu. í litla sjuiingarglugganum voru t.d.arm-
bönd o^; nisti, sem voru í tízku fyrir 100 árum, gullliringir,
o.fl.
vo.r síöla dags ^og kalt í veðri, begar lítil
aö riíöunni í sýningarglugganum. Alvarleg og
ir sór munina í glugganum, eins og hán væri
silfurdósir o.fl.
Þaö
litinu

einliverju sórstöku. Loks retti hún úr sór og gekk ánægjuleg
”1 10 Y\ T 1 nvi ■? v\ n T T “í -a ”1 -P /~1 -í ~.'r\-í vin rr\c:
stúlka brýsti and-
rannsakandi virti
aö svipast eftir
vip
inu ægöi saman
skonar
af
vmsu, sem
inn í verslunina. í litla, hálfdimma verzlunarherber
ýmsu, eins og úti í glugganum. Hillurnar voru fullar af mar
fornlegum skrautmunum, og á gólfinu voru einnig kynstrin^öll
konar hlutum, svo sem eirkötlum, strengjahljóöfærum,
fetur einn vissi raunverulega hvaö var.
Innan viö afgreiösluboröið stóð Pótur sjálfiir. Hann var aðeins
nm brítugt, en hár hans var telciö aö grána. Það var sórkennilegur
ðapurleiki í aiignatilliti hans,^ þegar hann leit á litlu stúllcuna.
HÚn lagði kaldar hendurnar á e.fgreiðsluboröið og sagði;
Tv-T*i cr» 1 nwrrQt'* -f í 1 m ?\ n o í
ymis-
• . -i ry
Ij. J«o
fö
hvítun
lan^ar til aö sjá "bláa perlusveiginn" í glugganum".
Pótur dro tjaldið til hliðar og tók fallega perlufesti, alsetta
r\ rr +r-i to4-*i-» n 4- -í nrno A’iri rOr o “y* 1
s ceinum,
höndum
:ar í
siöan
okkar.
hellti svo
sem voru fagurbláir og virtust ljóma enn
urn hans, begar hann hólt þeim upp fjrrir augum stúlkuimar.
"Paö er fallegt", sagöi hún, eins og viö sjálfa sig. "Yiljiö bór
búa fallega um þaö fyrir mig?"
Pótur leit dapurlega á hana um leiö og hann sagöis
""Ætlar þú að gefa einhverjum betta?"
"já, stóru-systur minni. Þaö er hún, sem^hefur annast_mig
mamma dó. Og þétta eru fyrstu jólin, sem viö höldum án mömmu
Úg er búin aö fara víöa og leita aö verulega fallegri jólagj
handa systur minni".
"Ilvao hefurðu mikla peninga?" spuröi Petur gætilega.
Ilún flýtti sór aö leysa hnút af vasaklútnum sínum og
allmörgum" smápeningum á boröið, "3Íg tæmdi alveg sparibaukimi minn",
sagöi hún meö barnslegum sigurhreim í röddimii.
Pótur leit hugsandi á hana. Svo tók hann hálsfestina og gætti
þess, aö litla stiílkan sæi ekki verömiöann. HvaÖ átti^hann aö segja
við lia.na? Sakleysiö og trúnaöartraustið, sem ljómaöi í e.ugum hennar,
leysti úr læðingi ljúfsára minningu í huga ho.ns. "Brddu andartak" ,
sagoi hann og sneri baki við henni. Yfir öxl sína spuröi hami:,,Hvað
heitir þú?"
"Jóna Gijíms" , svaraöi hún.
Þegar Petur sneri sór aftur aö Jónu, lá lítill, fallegur, rauöur
böggull í hendi hans og var grænu silkibandi bundiö um hann. "Geröu
svo vel", sagöi Pótur fremur fálega. "Gættu bess vel aö missa hann
elcki a leiöinni" .
Eún brosti hamingjusöm til hans, þegar hún smeygöi sór út um
dyrnar. Hann fylgdi för hennar meö aúgunum út um gluggami^ og ömur-
leg tómleikakennd greip huga hans. Þac var eitthvaö viö Jonu litlu
og "perlusveiginn" hennar, sem haföi endurlífgaö sára þjáningu í
huga hans - gamla þjáningu, sem hann haföi árangurslaust rejmt aö
grafa. llár litlu stúlkunnar var gyllt, eins og þroskaöur hveitiakur,