Ljósmæðrablaðið - 01.07.1964, Qupperneq 5

LJÓSMÆÐRABLAÐEÐ
45
ast út um líkamann. Þetta tekur nokkum tíma og því
íyrr, sem hægt er að ná eitrinu úr maganum (ef eitrið
iiefir verið gleypt) því minna breiðist það út.
Ef grunur liggur á um eiturtilfelli á að byrja á varúð-
arráðstöfunum strax, þótt engin einkenni séu komin í
ljós, og senda eftir lækni um leið. Ef einkenni eru komin
í ljós er enn meiri ástæða til að bregða skjótt við.
Ef um er að ræða bráða eitrun, er spurningin hvað á
að gera fyrst, reyna að hjálpa sjúklingum til bráðabirgða
eða hringja eftir lækni. Ef nokkur möguleiki er á verður
að gera hvortveggja samstundis.
Þegar hringt er í lækni, á að veita honum allar hugs-
anlegar upplýsingar rnn sjúklinginn þegar í símanum.
Segið honum um sjúkdómseinkenni, hvenær hann tók, eða
varð fyrir eitrinu, hvers konar eitur sennilega er um að
að ræða, og hvert umbúðirnar utan af eitrinu séu til enn
til staðar. Ef umbúðirnar eru við hendina á að segja lækn-
inum hvað stendur á miðanum, þannig að hann geti gert
viðeigandi varúðarráðstafanir.
Það er mikilsvirði fyrir læknismeðferðina að það sem
eftir kann að vera af eitrinu sé geymt ásamt umbúðum
merktum, ef slíkt er fyrir hendi. Ef svo er ekki, eða ekki
er vitað hvert eitrið er, getur verið gott að geyma upp-
sölu sjúklingsins þannig að læknirinn geti athugað hana.
Þegar um er að ræða fyrstu aðstoð við sjúkling, sem
gleypt hefir eitur, verður aðstoðarmaðurinn að vita hvort
hann á að reyna að láta sjúklinginn kasta upp eða ekki.
Ekki á aS láta sjúklinginn kasta upp.
1. Ef hann er meðvitundarlaus eða er með krampa.
2. Ef hann hefir gleypt olíu (steinolíu, bensín) eða ef
hann hefir gleypt tærandi efni svo sem hreinsiefni
ýmiskonar, ryðhreinsunarefni bleikiefni (klór o. s.
frv.) eða sýrur.