Freyr - 01.02.1922, Síða 8

14
FREYR
Um og eftir sólstö'Sur fór aö hlýna í
veðri. GerSi þá votviSri og síöan góöa tíö.
Fór þá fyrst aö spretta aö ráði. Mátti heita,
aö tún yröu fullsprottin á hálfum mánuöi.
Þrátt fyrir kuldann og sólarleysiö fram
eftir öllu vori varö grasvöxtur sæmilegur,
einkum á túnum, og sumstaðar ágætur.
Gátu flestir byrjaö slátt þeirra hluta vegna
í tæka tíö. — En seinni part júnímánaðar
gekk þung kvefpest um landið. Olli hún
töfum við heyannir og allskonar óhag-
ræöi. Dóu margir úr þessari kvefsótt.
Um 14. sumarhelgina — 24. júlí — geröi
norðanveður mikið nálega um alt land og
frost aö nóttunni. Tók þá alveg fyrir
sprettu. Var svo hvast suma dagana, að
eigi varö staðið að slætti eða átt við önn-
ur heyverk. Fauk hey þá sumstaðar, bæði
á Snæfellsnesi sunnaveröu, í Borgarfirði,
á Kjalarnesi og víðar. Stóð þetta veður
í hálfan mánuð.
Heyskapur gekk allvel og betur en
á horfðist. — Sunnanlands og vestan heyj-
aðist vel. Austanfjalls er talið, að heyjast
hafi með besta móti, einkum í Flóanum.
Og nýting á heyjum var þar góð. í Húna-
vatnssýslu og Skagafirði varð meðalhev-
skapur yfirleitt. Einnig í Steingrímsfirði.
En á Austurlandi voru óvenjumiklar rign-
ingar. í ágústmánuöi og vatnavextir. Skrið-
ur fjellu á tún og engjar og geröu tölu-
verðan usla. Bæjarhús hrundu á einum bæ
sökum úrfellis o. s. frv. — í Þingeyjar-
sýslum var einnig slæm tíö og nýting ekki
góö. í Bitru og Kollafirði í Strandasýslu
voru lengst af óþurkar, þokur og súld.
Á Hornströndum og á Skaganum milli
Húnaflóa og Skagafjaröar var og óhag-
stætt tíðarfar og þurkleysi.
í brjefi úr Skagafirði er sagt, að hey-
skapur hafi orðið í góðu meðallagi. „Gengu
þó veikindi og tafði það mikið fyrir hey-
skapnum.“ Or Eyjafirði er skrifað, að tíð-
in þar hafi verið köld, en heyskapur þó í
meðallagi, nýting lakari. —■ Af Langanesi
er skrifað, að tíðin hafi verið stirð og
heyfengur tæplega í meðallagi, vegna ó-
þurka. „En bót í máli, að til eru nokkrar
heyfyrningar.“ Úr S.-Þingeyjarsýslu er
sagt, að sumarið hafi verið afar óþurka-
samt. „Stórrigningar, kuldar og krapa-
hriðar með köflum. Tún óvanalega vel
sprottin, en útengjar í meðallagi. Töður
hröktust meira og minna, en úthey varð
í betri verkun.“
Af Ströndum er skrifað, að óþurkar hafi
gengið þar, frá því um mitt sumar og
fram að höfuðdegi. „En þá gerði góða tíð
í 3—4 daga og náðu menn þá því, sem
þeir áttu úti. Eftir það gott til leita. Hey-
skapur í meðallagi. Og þó að taðan lægi
lengi á túnunum, hraktist hún ekki að
sama skapi, vegna kuldans í veðrinu.“
H a u s t i ð var mjög úrfellasamt um alt
Suður- og Vesturland. Sífeld hrök og
stormar. Um veturnæturnar gerði snjó og
frost. Tók þá nálega fyrir jörð sumstað-
ar, svo taka varð fje í hús. Eftir rúma viku
gerði blota, er stóð skamma stund. Tók
þá aftur að snjóa og gerði harðindi. Fje
var tekið inn og því gefið. En um 3 vikur
af vetri — nálægt 12. nóv. —: breytti enn
til, og gerði hláku. Um jólaföstuna — 3ja
vikna tíma — var besta tíð um alt land.
Af Snæfellsnesi er skrifað: „í haust
hafa mátt heita sífeldar ófærur, og tæpri
viku fyrir vetur setti niður svo mikinn
snjó, að gefa varð sauðfje. Svo hlánaði og
leysti upp að liðnum veturnóttum, en
frysti strax aftur, og nú er hjer (5. nóv.)
víðast haglaust eða hagalítið, og fje á
fullri gjöf. Snjórinn svo illa gerður, að
hann rífur ekki.“
Á Austurlandi var haustveðuráttan góð.
Eins var hún það í Þingeyjarsýslum og í
Eyjafirði. Og yfirleitt var veðráttan betri
á Norðurlandi en syðra og vestra.
Garðrækt brást mjög þetta ár. Ollu