Sjómannablaðið Nútíðin - 01.01.1941, Blaðsíða 2

2
N Ú T í Ð I N
[[1ii[iiiiiinimmiumiiiiiiuiiiiiiinii)iiimin]iiiiiiiiiiiiiiiiiii»iQiiin[ininiiiiBuiiiiiiiiiiiiiiimiiii]iiiiii)flmmiiimiiiiiiiiHiiiiinifiiiiiiml^|
Hryggð og huggun.

mHiiiiinnmiiaiiniinRuiiiiiiii'111111

Þetta er skrifað á heimsóknat-
feró í Suður-Jótlandi, landinu, sem
eitt sinn var tapað, en er nú aftur
að nokkru unnið!
Það gæti verið margt, sem rita
mætti um héðan, mesta gleðin
yfir endursameiningunni, er enn
eigi útkulnuð, íbúarn r eru alltaf
jafnánægðir með danska fánann,
sem þeir draga að »hún« svo oft
sem þeir hafa tækifæri til. Æfiat-
vikin, — bæði góðai og illar —
(Betlehem) við fæðingu yngsta
sonarins, Benjamíns.
c. Synir hans bökuðu honum
mikla sorg, sérstaklega hvernig
þeir fóru með Jósep.
d. Þegar hann hafði náð háum
aldri sendi Jósep boð til hans
og hann fór til Egyptalands
með alia fjölskyidu sína, sem
þá var um 70 manns að
ölunni til.
e. Hann fékk friðsaman og
hæglátan dauða eftir að hafa
blessað alla sonu sína.
Ath. Pessar blessanir inni-
halda tvo spádóma um Mess-
ías, (1. Mós. 49,10 og 24).
f. Ltk hans var sent til Kanaan-
lands til greftrunar.
Ath. Nafn hans Israel var
bundið við ættingja hans, sem
eru þektir undir nafninu
Israelsmenn.
eru þeim enn í fersku minni; en
eg ætla að láta það liggja á milli
hluta. Það er aðeins eitt, sem eg
sérstaklega vil benda á.
Hversu mikiö er það eigi .sem
þeir hafa orðið að þola þar suður
frá, og hve mikið er það eigi,
sem þeir hafa misst!
Á veggjunum í allflestum heim-
ilurn — eða mörgum að minnsta
kosti — hangir mynd af eirsum
eða öðrum á meðal þeirra 6000,
sem fallið hafa í síðustu heims-
styrjöld. Það er sár, sem aldrei
grær, og söknuður, sem aldrei
rénar!
En hvar er þá huggunin gegn
þessari sorg, sem er eins og dimm-
ur þokubakki á bak við endur-
sameiningargleðina?
Já. það eru að líkindum margir,
sem enga huggun hafa fundið.
þeir, sem syrgja, »eins og þeir,
sem enga hafa von!«
Eg hefi oft hugsað sem svo:
Hvernig bera þeir menn sorg sína,
sem ekki sjá endurfundavonina
Ijóma yfir gröfum sinna kæru
ástvina þarna út í hinu fjarlæga
ókunna landi?
En á SuðurJótlandi er víða
góður, gamall og hreinn kristin-
dómur. Þar*hefi eg líka séð styrk-
leik hans mitt í sorginni.
Gömul móðir ein benti mér á
mynd sonar síns, er hékk þar á
einum veggnum, og mælti um leið
þessum orðum: »Hið síðasta,
sem hann sagði við mig, var
þetta. »Gráttu ekki, mammr, þeir
geta þó ekki gert mér neitt verra
en að skjóta mig, og þá fer eg:
beint inn í himininnb Tveim
dögum síðar féll hann, og eg
hugga mig við þá von, að sál
hans hafi farið til Guðs«, sagðf
gamla konan.
Á skrifborðinu fyrir framan mig
stendur mynd af ungum manni í
prússneskum einkennisbúningi.
»Hann var elskulegur, trúaður
maður», segir heimilisfaðirinn,
»það var svo sárf, að verða að
senda hann af stað. Hans síðustu
orð voru þessi: »Lifið heil, hjá
drottni Jesú Kristi hittumst við
aftur!
Ekkja ein sýndi rr.ér mynd af
manni sínum; hún tók í fang sér
minsía barnið, sem aldrei hafði
séð föður sinn, og lyfti því upp
að myndinni, sem var umkringd
vafningsviðarkransi.
Hún mælti á þessa leið: »Síð-
asta kvöldið, sem hann var heima,
safnaði hann okkur ölium saman
kringum sig, við beygðum kné í
auðmýkt fyrir Guði, hann var í
miðjum hópnum og öll börnin
umhverfis hann. Svo fól hann
okkur Guði á hönd og hélt síðan
af stað — nú hvílir hann í Austur-
Prússlandi, — en við eigum að
hittast aftur !<
Þetta var huggun hennar, og
það er huggun margra þar suð-
ur frá, hjá hverjum aö kristin
dómurinn er líf, en ekki einungis
kenning, eða einskonar eldgamlar
forlíðarleifar.
Þegar eg verð var við jafnátak-
anlega sorg og söknuð, sem hef-
ir varað árum saman, kernur mér
ætið í huga vers, þar sem þetta
er efnið í:
»Hvernig mundi mér líða hér
á jörðunni, ef eg ætti ekki einn
vin á himnum?«
(Legmandsbladel)