Mjölnir - 05.11.1947, Blaðsíða 3

HJOLNIB
3
-j *
r *
* >
4
Þrjátíu ára verkalýdsvöld
7. nóvember 1917 — 7. nóvember 1947
„Lítilmagnans morgunroöi
fóttroSinna friöarboSi.“
Vaí'asamt er, að nokkru
sinni í sögu mannkynsins liaii
verið beitt magnaðri né ósvífn-
ari áróðri gegn nokkru ríki
eða nokkurri steínu, en beitl
var gegn Sovétríkjunum og
stefnu Bolsévikaflokksins 1917
og árin þar á eftir. Ennþá
minnumst \ ið, sém munum þá
daga, þess hryllings, er greip
fjölda 'manns, þegar Bplsé-
vikar voru nefndir. Auðvalds-
pressa alls heimsins flutti dag
eftir dag þann villtasta óhróð-
ur, sem svört samvizka kúg-
aranna gat látið sér í hug
koma, svo að jafnvel hinn
svartasti áróður auðvaldspress-
unnar nú til dags má gjarna
kallast l>arnagælur saman
borið við það.
Það er sýnt, að þá þegar
hefur forsvarsmenn lcapitalism
ans órað fyrir því, að þar ljóm-
aði fyrir þeim degi, sem dæina
mundi kúgun og órétt; að
þarna hafði hinn kúgaði, lót-
umtroðni múgur risið upp til
að heimta og taka sinn rétt.
Með rússnesku októberbylt-
ingunni er brotið blað í sögu
mannkynsins. Hin liorgaralega,
sósíaldemókratiska stjórn
hafði brugðisl eins og oftar,
bæði fyrr og síðar. Stjórn Ker-
enskis hal’ði sýnt, að hana
skorti bæði mátt og vilja til að
leiða verkalýðinn til sigurs í
sinni eilífu mannréttindabar-
áttu. Þá er það hamingja Rúss-
lands að eiga þjálfaðan sósíal-
istiskan hyltingarflokk, sem
tekur völdin undin forustu
Lenins, og róttækan, þjálfaðan
verkalýð, sem ekki lætur
blekkjast af neinum áróðri,
heldur sækir rétt sinn til sig-
urs.
Innrás.
Það þarf engan að undra,
þótt auðjöfrar heimsins
hrykkju ónotalega við. Aldrei
fyrr hafði grundvöllur rikis
þeirra riðað. Barátta þeirra
gegn samtökum sósíaldemó-
krata hafði verið um smá-
vægilegar eftirgjafir til handa
verkamanna, en hér var um
tilveru þeirra að tefla. Þeir
skildu líka fljótt og þekktu
af eigin raun, að þeir geta
lifað lengi, sem með orðum
einum eru vegnir, enda létu
kapitalistarnir sér ekki nægja
áróðurinn einann, þótt magn-
aður væri og ósvífinn. Jafnvel
áður en lokið var striðinu milli
Þjóðverja og Bandamanna
höfðu þessar fjandsamlegu
þjóðir mjmdað bandalag og
hafið vopnaða innrás úr öllum
áttum gegn hinu nýja sósíal-
islta ríki. Þessi tilraun skyldi
þegar kæfð í fæðingunni.
1 þrjú ár barðist hugraður
verkalýður Rússlands gegn
sameinuðu auðvaldi heimsins
og innlendum svikurum og
vann sigur.
Prófraun.
Ilið sósíaliska skipulag hefur
löngu sýnt yfirburði sína yfir
hið kapitaliska. Þótt sumum
þyki litils vert að útrýmt hafi
verið arðráni manns á nianni,
og verkalýðurinn fái sjálfur
að njóta arðsins af vinnti sinni.
Þá hai'a þær þjóðir og sá
verkalýður, sem reynt hefur
slíkt skipulag og byggt sér upp
stéttlaust þjóðfélag skilið
hvers virði sú réttarbót er. Hin
fullkomna eining sovétþjóð-
anna hefur sýnt öllum heimi,
hversu mikill styrkur býr í
skipulagi hins stéttlausa þjóð-
félags. Siðferðilegur styrkur
sovétþjóðanna í síðustu styrj-
öhl brást aldrei þótt allt annað
brygðist.
En sovétskipulagið hefur
líka sýnt yfirburði sem efna-
hagslegt skipulag. Þegar auð-
valdsskipulagið hefur riðað og
legið við falli vegna innri
veilu; kreppurnar Jiafa dunið
yfir heiminn hver annarri ægi-
legri og lagt atvinnulíf auð-
valdslandanna í fjötra. Á
sama tíma hafa sovétþjóðirnar
sótt fram til vaxandi menning-
ar og bættrar afkomu og þegar
Nokkur ár fyrir heimsstyrj-
öldina síðari starfaði hér á
landi stjórnmálaflokkur enn,
sem játaði opinberlega ,að
stærsta hugðarefni hans væri
alger útrýming „óæðri kyn-
þátta,“ svo sem Gyðinga, Negra
o. fl.; ennfremur kommúnista
og róttæka sósíalista án alls til-
lits til kynþátta. Samskonar
flokkur starfaði allmörg ár i
Þýzkalandi undir forustu Ad-
ólfs Hitlers, að því er kallað
var, þótt vitað væri að auð-
menn og auðhringar Þýzka-
lands og fleiri ríkja væru hinir
raunverulegu stjórnendur
hans. Tókst flokki þessum að
lokum að koma af stað heims-
styrjöld. Varð honum allmikið
ágengt. Aður en lauk tókst hon-
um m. a. að útrýma Gyðingum
því nær algerlega af megin-
landi Evrópu, einnig nokkrum
tugmilljónum kommúnista og
annarra, sem neituðu að veita
hinum „kyngöfugu“ hugsjóna-
mönnum nokkra aðstoð við
framkvæmd þessarar geðslegu
iðju.
Lentu öfugu megin
En þegar fyrirmynd og spá-
sigrar mannsandans í auðvalds
löndunum snúast til tortím-
ingar mannkyninu sjálfu, vinn
ur hin sama tækni að því að
skapa fegurra mannlif og
hærri menningu ásamt efna-
hagslegu öryggi innan sovét-
þjóðfélagsins.
Hvað kemur 7. nóv.
okkur við ?
I þrjátíu ár hefur rússnesk-
ur verkalýður staðið í fylking-
arbrjósti alls verkalýðs heims-
ins í baráttunni fyrir bættum
kjörum og réttlátara þjóðfé-
lagi. Hann einn hefur búið við
efnahagslegt lýðræði og hann
einn hefur sloppið við atvinnu-
leysi og kreppur, sem eru
jal'nan samfara skipulagi kapi-
talismans. Hann hefur sannað
mátt verkalýðsins til að stjórna
málum sínum sjálfur og mál-
um heimsins, meðan skijnilag
auðvaldsins verður æ vanmátt-
ugra að leysa hverskyns vanda-
mál. Haun hefur sýnt, að þjóð-
félag verkalýðsins er megnugt
að standa af sér liverja raun
og harðnar og eflist við hverja
raun. Hann hefur sýnt, að
sósialisminn er ]>að, sem kem-
ur og koma skal. Þessvegna er
7. nóvember hátíðisdagur alls
verkalýðs og allra kúgaðra,
hvar sem er í heiminum.
manni hinna arísku ofur-
menna hér á Islandi hafði tek-
izt að koma af stað nýrri styrj-
öld, sem náði yfir allan heim-
inn, heimskautanna á milli,
urðu þeir fyrir þvi óhappi, að
Island lenti „öfugu megin“,
eins og sag't er. Tvö lierveldi,
sem börðust gegn morðveldi
nazismans, tóku sér aðsetur
hér. Var vitað, að þau mundu
taka ómjúkum höndum á
hverjum þeim, sem leyfði sér
að berjast fyrir málstað and-
stæðingsins, hvort sem var í
orði eða verki. Hugrekki „of-
urmennanna“ hafði heldur
aldrei verið mikið, hafði það
aðallega komið í ljós þegar
þeir náðu í „kommúnista" á
afviknum stöðum, margir
saman og gátu lúskrað hon-
um þar óáreittir, ennfrcmur
höfðu þeir gefið það til kynna
með kröfugöngum, sem þeir
tóku þátt í einkennisbúnir og
merktir hakakrossi undir naz-
istafánum; háværum Hitlers-
öskrum og ókvæðisorðum tii
„kommúnista“. / Samt sýndu
þeir nokkra tilburði í þá átt.
M.a. leyfði einn þeirra sér að
dangla með fætinum í sitjand-
ann á brezkum hermanni í fyll-
iríisveizlu í Reylcjavík. En
Bretarnif tóku þctta tiltæki
hinnar arisku hetju óstinnt
upp, og lauk svo, að viðkom-
andi ]>að einkennisbúning Bret
ans fyrirgefningar! Þótti þá
sýnt, að slíkt mundi sízt væn-
legt til frama.
Týndi sonurinn hverfur lieim
til föðurhúsanna.
Hvað var nú til ráða? Jú.
Stærsti stjórnmálafl. landsins,
Sjálfstæðisflokkurinn, hafði
um alllangt skeið litið hýru
auga til flokks þessa, og haldið
verndarhendi yl'ir honum. —
Sumir hinna kyngöfugu Hitlers
öskrara höfðu jafnframt vei-ið
meðlimir Sj álfstæðisflokksins,
og sums staðar, þar sem naz-
istarnir voru fámennir, liélt
flokkurinn úti „fánaliði“, sem
nazistarnir fengu að vera liðs-
menn í og með hvers tilstyrk
þeir gátu komið boðskap sín-
um á framfæri. Vmsir af
áhrifamönnum flokksins, j5fn-
vel þingmenn hans, svo sem
Gísli Sveinsson og Helgi H.
Eiríksson, höfðu rennt mjög
liýru auga til nazistanna,
fundu þeim það helzt til for-
áttu, að þeir skyldu vera að
burðast við að stofna nýjan
flokk, töldu að þeir ættu bara
heima innan Sjálfstæðisflokks-
ins. Varð það ]>ví að ráði, að
nazistasamtökin voru lögð
niður, en meðlimir þeirra
hurfu lieim til föðurhúsanna
aftur. Er sagt, að „týndi sonur-
inn“ liafi fengið hinar vegleg-
ustu móttökur þegar liann kom
heim. Þó segja sumir, að hann
hafi fengið snuprur fyrir hlið-
arhoppið, og engin opinber
hátíðahöld voru um hönd liöfð.
Þótli vænlegast, vegna þess
orðs, sem fór af „stóra bróður“
1 Þýzkalandi, að sem minnst
væri um hann talað. Hinsveg-
var vel að honum búið. —
Vmsir foringjanna fengu vel-
launaðar stoður, einn þeirra
var gerður að blaðamanni við
Morgunblaðið, og hinum
óbreyttu hjálpað með ýmsu
móti.
„Þótt náttúran sé
lamin með lurk“.
Þannig atvikaðist það, að
Sj álfstæðisflokkurinn innbyrti
nazistaflokkinn með húð og
hári. Hitt er svo öllum kunnugt
og-því óþarfi að rifja það upp
hér, er sami flokkur, sem frá
upphafi hefur alltaf verið i
erlendri þjónustu að meira eða
minna leyti, fyrst Dana, síðan
Breta, og loks Þjóðverja, eign-
aðist húsbónda úr hópi sigur-
vegaranna í síðustu heimsstyrj
öld. Ilafa hinir fyrrverandi
Hitlersdýrkendur keppst hver
við annan um að sverja af sér
allt sálufélag við hina föllnu
yfirboðara og sparkað í hræ
þeirra í hvert sinn sem tæki-
færi hefur boðist til að gera
það opinberlega.
En „þótt náttúran sé lamin
með lurk, leitar hún heim um
síðir.“ Hvaða ráða sem gripið
hefur verið til, hefur hið sanna
innræti ]iessara fjálgu Gyð-
inga og kommúnistahatara
hvað eftir annað stungið upp
hausnum, og allir ]iekkt á hon-
um hið gamla greppitrýni naz-
ismans. Hvað eftir annað hafa
þeir heimtað bann á flokki
Sósíalista (nú síðast í Siglfirð-
ingi), og að l'relsi verkalýðs-
ins lil að semja um laun sín
og kjör yrðu skert Þá hafa
þeir og tekið hæst allra undir
hróp erlendra stríðsæsinga-
al'la um nýja vopnaða kross-
ferð gegn Sovétrikjunum. Og
tæplega er það tilviljun ein,
að þeir dá nú mest allra ríkja
eina menningarríki veraldar-
innar, þar sem gilda tvenn lög
fyrir íbúana, él'tir því hvort
þeir eru hvítir eða svartir á
hörundslit, og þar sem við-
gengst, að menn af hinum
„óæði’i kynþætti“ séu teknir
af líl'i án dóms og laga án
þcss að nokkur teljandi reki-
stefna sé út af því gerð. Allur
áróður þeirra, hvort heldur er
í ræðu eða riti, ber á sér ein-
kenni hreinræktaðs nazista-
málflutnings.
Nazistajarmurmn
Jafnframt þessu hrópa mál-
gögn þessa flokks gömlu lyga-
söguna um það, að Sósíalista-
flokkurinn reki erindi útlend-
inga. Er sá söngur óneitanlega
nokkuð kátbroslegur og fer
illa þeim, sem hann reka,
þegar þess er gætt, hvernig
ástatl er í þeirra eigin herbúð-
umum. Minnir hann á íslenzka
þjóðsögu, um þjófinn, sem stal
sauðnum frá Þormóði í
Gvendareyjum. — Þonnóður
þessi var kunnur galdramaður.
Varð honum eitt sinn sauðs
vant, og taldi líklegt, að sauðn-
um hefði verið stolið. Hafði
hann orð ó því eitt sinn, er
margir voru nærsladdir. Tók
einn þeirra til máls og formælti
öllum bannsettum þjófum. —
Mælti þá Þormóður: „Jarm-
aðu nú, Móri minn, hvar sem
þú ert.“ Brá nú svo við, að
jarmur mikill kom upp úr
manninum, sem mest liafði
hallmælt þjófunum.
Svipað fer Sj álfstæðisfíokkn-
um. Einmitt þegar hann sver
lieitast af sér allt samneyti við
nazismann og honum áþekkar
kúgunarstefnur og brigslar
öðrum um þjónustusemi við
útl. kemur útl.þjónkun lians
sjálfs skýrast i ljós og jarmar
nazistinn upp úr honum. —
Er síðasti „Siglfirðingur“ gott
dæmi þess. Flytur hann lang-
hund einn mikinn um „óþjóð-
hollustu“ sósíalista, og í'or-
dæmir hverskyns kúgun og
ófrelsi með hörðum orðum, en
klykkir siðan út með því að
heimta, að Alþingi banni starf-
semi Sósíalistaflokksins hið
allra fyrsta. Og Morgunblaðið,
aðalmálgagn flokksins heimt-
aði nú fyrir skönnnu, að sam-
tök verkalýðsins yrðu lögð und
ir ríkisstjórnina, ekki ósvipað
(Framhald á 4. síöu).
„Par á ég úlfsvon,
sem é£ eyrun kenni“