Mjölnir - 28.01.1948, Blaðsíða 4

Miðvikudaginn 28. jan. 1948.
4. tölublað.
11. árgangur.
TILKYMENG
Viöskiptanefnd hefur ákveöiö eftirfarandi há~
marksverö á brenndu og möluöu kaffi frá innlendum
kaffibrennslum:
1 heildsölu..................... kr. 7,30
í smásölu....................... — 8,40
Sé kaffiö selt ópakkaö, skal það vera kr. 0,40 ódýrara.
Söluskattur er innifalinn í veröinu.
Reykjavík, 16. janúar 1948.
V ERÐLA GSSTJÓRINN
TILKYNNING
Verðlagsstjóri hefir ákveðið samkvæmt auglýsingu
nr. 30, 31. desember 1947, að rafmagnsverð skuli hvar-
vetna á landinu utan Reykjavíkur lækka um 5%.
1 Reykjavík skal rafmagnsverð lækka um 7%, og
stafar aukaleg lækkun þar af því, að leyft hefir verið
að halda óbreyttu verði á gasi, strætisvagnamiðum o.fl.
Lækkun þessa má framkvæma með breyttum gjald-
skrám.
Reykjavík, 17. janúar 1948.
V ERÐLA GSSTJÓRINN
AFGREIÐSLUMANN
vantar oss í Byggingavörudeild vora frá 1. maí n.k.
Skriflegum umsóknum um starfiö sé skilaö til
skrifstofu vorrar, sem veitir nánari upplýsingar fyrir
15. febrúar n.k.
KAUPFÉLAG SIGLFIRÐINGA

TILKYNNING
Hér meö er almenningi bent á, aö samkvœmt lög-
um um eignakönnun eru allir þeir framtalsskyldir, sem
einhverjar tekjur hafa eöa eignir eiga, hvort heldur eru
einstaklingar eöa sjóðir, stofnanir eöa aörir ópersónu-
legir aöilar.
Viöurlög viö því aö fullnœgja ekki framtalsskyldu
eru m.a. þau, aö bankainneignir verða geröar upptœkar,
í lwaöa formi, sem þœr eru.
Allir veröa aö hafa talið fram fyrir mánaöamót.
Framtöl, er síöar berast, veröa ekki tekin til greina og
skoöast sem óframkomin.
SKATTANEFNDIN
SIGLFIRÐINGAR!
Hafiö þér brunatryggt eigur yöar? Ef svo er ekki,
þá taliö strax viö undirritaöan, sem annast allskonar
tryggingar fyrir ALMENNAR TRYGGINGAR H. F.
KRISTMANN ÓLAFSSON

Þú, sem tókst sjal
JÓHÖNNU EVERTSDÓTTUR, Túngötu 5
í misgripum á gamalmenna-
skemmtuninni í Sjómannaheim-
ilinu, er beðin að skila því til
ii
K L U K K A N
Eftlr A. E. W. Mason
„Hann varð þá að minnsta kosti að gjalda
fyrir það,“ tautaði Twiss þrákelknislega, og
var ofurlítil fróun að þeirri hugsun. En þessi
ráðgáta fór samt áður en varði að sækja að
honum í vinnutímanum, setjast að honum í
einkaskrifstofu hans og krefjast atliygli hans.
Honum létti þvi allmikið morgun einn, er
skrifstofuþjónn hans tilkynnti honum, að mað-
ur að nafni Humpreys óskaði eindregið eftir
viðtali við hann.
„Vísið honum inn,“ lirópaði Twiss, og hætti
við í hljóði: „Nú fæ ég ráðningu gátunnar.“
Humphreys gekk inn í skrifstofuna með
hréf í hendinni, og lagði það á skrifborðið.
Twiss sá á augabragði, að rithönd Cranfields
var á utanáskriftinni. Hann vatt sér nær því
og hrifsaði það af borðinu. Það var innsiglað
með innsigli Cranfields. Skrifað var utan á
það til hans og á horninu vinstra megin stóðu
þessi orð: „Afhendist að mér látnum.“
„Hversvegna hafið þér ekki fært mér það
fyrr en nú?“ mælti Twiss þykkjulega og sneri
"sér að þjóninum.
„Cranfield sagði méiv að bíða í mánuð,“
svaraði Humpreys.
Twiss hringsnerist á gólfinu með bréfið i
hendinni. „Þér vissuð þá,“ hrópaði hann, „að
húsbóndi yðar hafði í hyggju að fremja sjálfs-
morð. Yður var kunnugt um það, en þér þögð-
uð yfir þvi?“
„Nei, mér var ekki kunnugt um það,“
gegndi Humphreys með áherzlu. „Cranfield
afhenti mér bréfið með þeim ummælum, að
hann ætti langa járnbrautarferð fyrir hönd-
um. Hann fékk mér það brosandi. Ég man orð-
rétt hvað hann sagði:
„Þeir bjóða manni tryggingu í miðasölunni
í hvert sinn, sem maður kaupir miða, svo lík-
lega fylgir því alltaf dálítil hætta að ferðast
með járnbrautarlest. Og mér er það mjög
mikið áhugamál, að þetta komizt til herra
Twiss, ef ég skyldi falla frá.“ Hann sagði þetta
svo glaðlega og eðlilega, að ekki hvarflaði að
mér grunur um það, sem liann hafði í liyggju,
og ég held, að þér hefðuð heldur ekki rennt
grun í það.“
Twiss kvaddi Humphreys og sagði skrif-
stofumanninum, að hann mætti engum vísa
inn til sin það, sem eftir væri dagsins. Síðan
ibraut liann innsiglið og dró nokkrar þétt-
skrifaðar arkir út úr umslaginu. Hann breiddi
úr þeim á borðinu fyrir framan sig með titr-
andi höndum.
„Hamingjan má vita í hverskonar skapi ég
stend upp frá þessum lestri, og hverskonar
vitneskju hann færir mér,“ hugsaði hann, og
er hann leit út um gluggann, á flutninga-
prammanna, sem voru á leið niður ána á
flóðinu, kom honum til hugar að fleygja hréf-
inu í eldinn. „En þá verður þetta mér ráðgáta,
sem ekki lætur mig í fxáði meðan ég lifi,“
tautaði hann, laut yfir skrifborðið og hóf lestur
bréfsins.
„Kæri vinui’, — ég lýsi hér fyxár yður stað-
reyndum. Skýringar reyni ég ekki að færa
fram, því ég get engar gefið. Þér munuð senni-
lega standa upp frá lestri þessa bréfs alger-
lega vantrúaður á sannleiksgildi þess, sann-
færður um að þér hafið verið að lesa bi’jálæðis-
rugl vitskerts manns. Ég vildi af öllu hjarta
að þér gætuð haft á réttu að standa. En svo
getur þó ekki oi’ðið. Lífi mínu lýkur í dag. Ég
skrifa nú síðustu orðin, sem ég mun nokkurn-
tíma rita; það er því ekki líklegt, að ég riti
ósannindi.

Þér munið eftir litla lénsgreifasetrinu á
landamörkunx Essex, því þér voruð alltaf mót-
fallinn því, að ég keypti það. Yður fór eins og
kviðdómununx okkar brezlcu, ályktanir yðar
voru heilbrigðar, en forsendur þeirra voru
mjög fjari'i lagi. Yður gazt illa að því vegna
þess, hve einangrað það var, vegna hinna þung
búnu, drjúpandi ti'jáa þess, og af fleiri ástæð-
uixx, horgarbúafordómum, senx ég kann ekki
skil á. En nú skal ég færa fram gildari i’ök-
semd.
Setjið yður fyrir sjónir billiardstofuna, og
livernig liún var húsgögnum búin þegar ég
settist fyrst að í liúsinu — setbekkui’inn við
vegginn, djúpir, skinnklæddir stólar við ar-
inninn, há aringrind, og á arinhillunni — já,
livað var þar — lítil, ganxaldags klukka í sal-
ínviðarkassa. Sennilega lxafið þér aldrei veitt
henni athygli. Ég tók eftir henni undir eins
fyx’sta kvöldið, seixx ég dvaldi í húsinu. Fyrstu
kvöldunum nxínum þar eýddi ég sitjandi fyrir
l'raman arinninn, reykjandi pípuna nxína.
Þetta var einkennileg klukka. — Stundum
gekk hún íxxcð lágu, því nær ógreinanlegu
ganghljóði, en allt í einu, án þess nokkur
sýnileg ástæða væri fyrir hendi, urðu slög
hennar hávær og dimm, eins og ef dingullinn
berðist í sífellu í kassann. Þctta hafði hin kyn-
legustu áhi'if á hvern þann, sem dvaldi lengi
í einu í stofunni. Það var eins og þessi klukka
væi’i gædd munnlegum eiginleikum. Stundunx
var engu líkai’a en að hún væri að leitast við
að draga að sér atliygli viðstaddra; stundum
var eins og hún væri að reyna að forðast það
og í’eyndi að láta senx nxinnst á sér bera. Oftar
en einu sinni, er liið lxáværara ganghljóð
hennar truflaði mig, reis ég á fætur og flutti
hana til. Höggin hættu samstundis, en hófust
á nýjan leik, er ég h-afði aftur sökkt mér ofan i
lestur bókar minnai', liægt og varlega, eins og
í reynsluskyni, likt og hún væri að í’eyna að
venja eyru mín við ganghljóð sitt. Síðan vai’ð
það aftur lágt og jafnt, og ég gleymdi því.
Þannig gat liðið löng stund, unz nýtt högg,
hærra og þx'ákelknislegra en lxin, rak nxig enn
á fætur í gi’emju. En eftir viku var ég þó far-
inn að venjast þessu sæmilega, og þá gei’ðist
kynlegt og dularfullt atvik, senx vai’ð upphaf
þeix’rar viðbui’ðakeðju, senx mun ljúka á
morgun.
Þannig stóð á, að tveir af nági'önnum nxín-
unx voi’u í heimsókn hjá mér. Annan þeirra
hafið þér liitt — Palkin flotaforingja, nxálgef-
inn karl; hefur þann sið að lxalda langorðar
ræður unx ekki nokkurn skapaðan hlut. Hinn
hét Stiles, einn af heldri nxönnunx héi’aðsins;
hafði i hyggju að bjóða sig fram við næstu
kosningar. Ég bauð þessum gestuni nxínunx
inn í billiardstoluna og setti nxig í stellingar
til þess að hlusta á nxærðina í flotafoi'ingj-
anum. En nxér heyi'ðist klukkan nú háværari
en nokkru sinni, unz hún loks, með háu, næi'ri
því málmkenndu hljóði, þagnaði alveg.
Nákvæmlega ú sanxa augnablikinu stein-
þagnaði Palkin í miðri setningu. Ræða hans
var síður en svo athyglisverð, en ég man síð-
ustu oi’ðin, sem hann mælti áður en þögnin
vai’ð. „Ég hef oft —“ sagði hann, og stein-
þagnaði síðan, ekki í fáti né af hiki, né heldur
af því að hann skorti orð, heldur blátt áfrarn,
eins og hann hefði lokið því, senx hann hafði
viljað segja. Ég leit til hans þvert yfir eld-
stæðið, en svipur hans bar aðeins vott um hina
venjulegu ró hans og sjálfsánægju. Hann var
Framhald.