Mjölnir - 24.03.1948, Blaðsíða 4

Miðvikudaginn 24. marz 1948
12. tölublað.
11. árgangur.
♦♦♦♦♦♦♦«
TIL LEIGU
TIL LEIGU
-t.-. "-''V ■ % 9H*
Búðarpláss í húsinu Aðalgata 30 (Bíóbúðin)
til leigu. Upplýsingar gefur
ODDUR THORARENSEN
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<
Ibúð
Ibúð
Hef til sölu 4 herbergi og eltlhús, ef viðunandi hoð fæst.
Tilboðum sé skilað til undirritaðs fyrir 1. apríl n.k., sem gefur
allar nánari upplýsingar.
HALLGRÍMUR MÁRUSSON
DAGLEGAR FLUGFERÐIR
Flugfélag íslands býður yður daglegar flugferðir, þegar veður
leyfir, milli Sigluf jarðar og Akureyrar og Sigluf jarðar og Reykja-
víkur um Akureyri.
Fargjöld verða sem hér segir:
Milli Sigluf jarðar og Akureyrar ................ kr. 80,00
Milli Siglufjarðar og Reykjavíltur .............. — 240,00
Afgreiðslu á Siglufirði aimast Jón Kjartansson, Norðurgötu
4, sími 31, sem einnig gefur allar nánari upplýsingar.
FLUGFÉLAG ÍSLANDS H.F.
FUNDUR
FUNDUR
verður haldinn í Verkamannafélaginu Þrótti
miðvikudaginn 24. marz í Alþýðuhúsinu kl. 8,30:
DAGSKRÁ:
1. Félagsmál. Inntaka nýrra félaga. Kosning 1. maí-nefndar.
2. Vaktimar í síldarv'erksmiðjunum.
3. Lagabreytingar. Kosning laganefndar.
4. Kaupgjaldssamningarnir.
5. Árshátíð félagsins.
6. önnur mál, sem upp kunna að verða borin.
Félagsmenn eru beðnir að f jölmenna á fundinn.
STJÓRN ÞRÓTTAR
♦♦♦♦♦♦♦•«
Unglingsstúlka
(12—14 ára) óskast til að gæta
barns í sumar.
Hulda Sigurhjartardóttir
Sími 80
Kvenarmbandsúr
merkt M.P., hefir tapazt.
Skilist til
Þórðar Guðmundssonar
Hverfisgötu 8
BÆKUR
eru beztu fermingar
gjafirnar:
Ilöfum nú úrval af góðum
bókum svo sem:
Ritsafn Jóns Trausta, compl.
Þúsund og ein nótt, compl.
íslands þúsund ár
Lýðveldishátíðin
Merkir íslendingar
Virkið í Norðri
Passíusálmarnir
Sögur ísafoldar
Biblian í ínyndum o.fl. o.fl.
Bókaverzlun
Lárusar Þ. J. Blöndal

AMMA GAMLA
Eftír WANDA WASSILEWSKA
Þá heyrðist kallað hinu megin við girðinguna:
„Natalka, Natalka! Hvar ertu? Natalka!"
„Eg er að koma, pabbi! Eg er að koma!“
Berir fæturnir á henni glömpuðu í sólskininu.
Anissia hrissti höfuðið.
„Alveg eins og fjörugur kiðlingur. Jæja,
gamla hró, það er víst kominn tími til að lita á
þessa tvo------“
Hún reis erfiðlega á fætur. Það var alltaf svo
erfitt að standa upp. En þegar hún var búin að
rétta úr bakinu gátu fæturnir borið liana þótt
aumir væru. Hún hvíldi þungt á stafnum sínum
og staulaðist um garðinn. Hún leitaði eftir stíg-
unum í garðinum með hálfblindxun augunum.
Hún hefði geta fundið þá alla með bundið fyrir
augun. Hún var búin að búa þarna í — hvað
mörg ár? Nítíu? Níutíu og eitt------?
„Nei, ég hef tapað tölunni. Eg er orðin rugluö
í þessum áraf jölda, hvað mörg ég er búin að sjá.‘
Hún fór fyrir hornið á girðingunni og inn í
garð nábúans, föður Natölku. Plómutrén uxu
lengra yfir frá, hinumegin við blómabeðin og
línið, rétt hjá stikilsberjarunninum. Skúrinn,
sem var agnarlítill, með torfþaki var í kafi
undir hrúgu af hrisi og trjágreinum. Hún þreif-
aði sig áfram í leit að dyrunum.
„Ég get varla fundið þær. Þau hafa hrúgað
þessu svo upp, að það er næstum því ómögulegt
að finna þær------“
Hinir tveir særðu menn lágu í heybyng. —
Gamla konan kraup niður og rýndi framan í þá.
„Ja, hjálpi mér! Þetta eru unglingar----“
Annar hinna særðu manna vaknaði upp úr
hitaveikimókinu, sem hann hafði fallið í, og lyfti
höfðinu, sem var vafið í sárabindi.
„Hver er þar!“ hrópað hann.
„Ssss — Ssss — Eg er hún amma gamla
Anissia og kom til þess að líta á ykkur, Liggðu
bara rólegur og láttu fara vel um þig------
„Vatn-------“
„Vatn? Auðvitað næ ég í vatn handa þér,
sonur, ég skal koma með allt, sem þið þarfnist“.
Gamla konan skildi ekkert hvernig hún fékk
þessa krafta. Þessir sáru verkir í fótunum hurfu
Hún gleymdi þeim. Hún sótti vatn í brunnimi,
fulla könnu og fór svo til baka í litla skúrinn í
garðinum.
„Hérna, fáðu þér að drekka, fáðu þér að
drekka sonur. Þetta er ágætt vatn — kalt og
svalandi úr brunninum okkar. Hérna fáðu þér
nú að drekka. Þetta er reglulegt lifsins vatn,
en ekki venjulegt sull.“
Hinn hermaðurinn bylti sér til með háan hita.
Hún bleytti tusku og lagði á brennheitt ennið á
honum.
„Ojá, og svona gömul skrukka getur gert
eitthvað til gagns ennþá. Og Natalka. Hvernig
hún lét við mig, hvernig hún lét við mig. Hvað
var svo sem að skilja ? Hver ætli skilji það ekki,
a ðveikur maður þarf að fá vatnssopa að drekka
— og þú, sonur, nú liggur þú bara kyrr og lætur
fara vel um þig. Vertu rólegur í einn eða tvo
daga og þá fer þér að líða betur.“ Hún setti
könnuna niður hjá hermönnunum og staulast
hægt og varlega yfir í kofann sinn. Þegar
þangað kom, settist hún aftur niður á tröpp-
urnar og sofnaði strax, uppgefinn eftir ann-
ríki dagsins. Hún skynjaði gegn um svefninn,
suðuna í flugunum, sólarhitann og vellíðan við
ylinn, sem lagði um allan kroppinn. Hún vakn-
aði við kvöldkulið. Með erfiðismunum staul-
aðist hún til sjúklinganna og svo til baka heim
í kofann sinn.
„Jæja, þá er nú þessi dagurinn á enda — —
og á morgun verður líka hiti og sólskin.“ Morg-
uninn eftir komu þrír menn inn í garðinn
hennar. Amma gamla Anissia var ekki vitund
hrædd við þá. Hvað varðaði hana um Þjóð-
verjana? Ekki baun. Kannski liðu nokkrir dagar
og svo kæmi dauðinn, sem var búinn að slóra
svo lengi á leiðinni. Hún beið róleg. Hún heyrði
hörkuleg hljóé ókunns tungumáls. Látum þá
bulla og blaðra, held það sé sama — Hún gat
hvort sem var ekki skilið eitt einasta orð,
Þeir æptu að henni, en hún bara brosti hlý-
lega og reyndi eins og hún gat að sjá framan í
þá, til að sjá hverju þeir eiginlega líktust.
Já, þeir voru bara þrír, þrír ungir spjátr-
ungar, ekkert eldri en þeir, sem lágu úti í
skúrnum hjá plómutrjánum.
Þá datt henni allt í einu í hug — ætli sér ekki
nægilegt vatn í könnunni? Bara að þeir færu nú
í burtu og létu hana í friði — það var svei mér,
kominn tími til að líta eftir hinum. Já, hún yrði
að beita slægð, beita slægð, það mundi enginn
taka eftir henni. Hver skyldi svo sem hafa gát á
svona gömlu hrói, sem varla gat dregist úr
sporunum. Þeir æptu og öskruðu til hennar
og loksins fóru þeir. Anissia hélt, að nú væri
hún laus við þá, en hún var varla staðin á
fætur, þegar garðurinn fylltist af Þjóðverjum.
„Átt þú þennan kofa?“
Hún brá upp hendinni til þess að hlífa aug-
unum fyrir sólskininu. Einhver var að tala við
hana á rússnesku — hennar eigið móðurmál,
framburðurinn var bara eitthvað hrjúfari og
harðari. Hún skildi allt, sem maðurinn sagði,
en samt sem áður vildi hún helzt ekki þurfa
að tala við hann.
Herforinginn var samt ákveðinn.
„Svaraðu! Átt þú þennan kofa?“
„Eg — já“
Fyrirliðamir töluðu saman. Anissia varð reið
við þá, af því að þeir skyggðu á sólina. Hún
fussaði reiðilega gegnum nefið.
„Hvað er þetta?“
„Ekkert, — Það var ekkert.“
„Opnaðu dymar!“
„Hvað er þetta? Þær eru opnar,“ sagði
Anissia undrandi.
„Þú átt að opna þær, þegar þér er sagt að
gera það!“ æpti túlkurinn til liennar. Hún
brölti stynjandi á fætur, lagðist þungt á stafinn,
opnaði hurðina betur og staulaðist hægt inn í
kofann. Liðsforingjarnir þyrptust inn á eftir
henni.
„Það er þröngt hér og bölvað óloft,“ sagði
herforinginn og gretti sig.
„Það er hægt að opna gluggann,“ sagði einn
undirforinginn og stökk til og ýtti upp glugga-
bomnni. Það skrölti í rúðxmum, þegar glugginn
þeyttist upp út 1 skuggalegan garðinn, ferskan
og svalan af morgundögginni.
„Spurðu hana hvar þorpsbúar séu,“ skipaði
herforinginn.
Amma gamla Anissia stóð kyrr, hallaðist
fram á stafinn sinn og virti þá þögul fyrir sér.
„Hvernig ætti ég að vita það?“ sagði hún og
yppti öxlum við spurningu túlksins. „Eg er nú
orðin svo gömul og kemst varla út úr dymn-
um.“
„Býrðu hér alein?“
„Já, alein — Það em nú orðin tíu ár, sem ég
er búin að vera alein —“
Þeir létu hana í friði. Þeir gerðu sig heima-
komna í bekknum og rúminu og fóm að tala
saman háværir. Hún beið fyrst lengi þar, sem
hún var, en hökti svo fram að dyrunum. Þung
hönd var lögð á öxlina á henni og hún dregin
til baka. Nú skildí hún það, að þeir mundu ekbi
Framhald.