Fylkir - 06.12.1963, Qupperneq 1

1
Málgagii
Sjálfstæðis-
flokksíni
■-■n
15. árgangur.
Vestmannaeyjum 6. desember 1963
27. tölublað.
Jlugfélag
Fátt er það, sem við Vest-
mannaeyingar sættum okkur
ver við, en hið eríiða ástand,
sem ríkjandi er í samgöngumál
um okkar í dag. Vissulega hafa
Vestmannaeyingar frá því fyrsta
búið við niikla erfiðleika í þess-
um málum vegna sérstöðu Eyj-
anna og einangrunar frá megin-
landinu. Á sínum tíma var efnt
hér til borgarafundar til að
ræða samgöngumálin og efna til
samstöðu til kaupa á skipi, er
gengi hér milli lands og Eyja.
Á fundi þessum ríkti mikill á-
lnigi hjá öllum fundarmönn-
um um málið og var á fundin-
um skipuð nefnd til að vinna
að málinu.
Margt þurfti að athuga, og þá
ekki hvað sízt rekstursafkomu-
möguleika slíks flutninga- og
farþegaskips.
Eg skal ekki ræða hér frekar
um störf þessarar nefndar, en
mér er ljóst, að flestir nefndar-
manna unnu af heilum hug að
þessu verkefni og vildu málið í
iieila höfn og þá á þeim grund-
velli, að liægt yrði að tryggja
rekstur skipsins. En hvað skeð-
ur ekki. Einn nefndarmanna,1 n.
1. Karl Guðjónsson, þurfti þá
endilega að fara að slá sig til
riddara í augum kjósenda með
því, að ræna málinu úr hönd-
urn hinnar borgaralega kjörnu
nefndar og í trú sinni á almætti
ríkisréksturs flutti hann og fékk
samþykkta tillögu á Alþingi
um að byggt skyldi á vegum
SKIPAÚTGERÐAR RÍK.IS-
INS skip, er annast skyldi flutn-
inga milli Vestmannaeyja og
Reykjavíkur. Til þess að koma
málinu í gegn á þingi varð að
leita stuðnings þingmanna Aust
urlands og þá um leið sá ann-
marki settur í ferðaáætlun skips
ins, að það skyldi einnig halda
uppi ferðum til Hornafjarðar.
Skipið var byggt og vissulega
fögnuðu allir komu skipsins, og
öllum var Ijóst, hvílík bót var
að skipinu og er. Sá annmarki
tyestmannaeyia?
er þó á, að Vestmannaeyingar
eiga í dag engan þann íarkost,^
er þeir ráða sjálfir yfir til mann-
og vöruflutninga. Við fáum því
engu um það ráðið hvort Herj-
olfur verður látinn halda á-
frarn ferðum til Hornafjarðar
eða ekki. Væri nú þetta skip í
eigu Vestmannaeyinga, væri
ekki það einast, að við réðum
því sjálf, hvort við teldum rétt
að halda uppi ferðum til Horna
fjarðar, heldur væri ekki útilok
að, án þess að ég geti þó nokk-
uð um það fullyrt, að reksturs-
afkoma skipsins hefði nú gert
okkur mögulegt að byggja enn
stærra skip og betur búið fyrir
farþega. Reikningar fyrir Herj-
ólf einan liggja ekki fyrir, en
skv. fyrstu tölum um rekstur
skipsins eftir fyrsta árið, þá get-
ur maður fyllilega látið sér til
hugar koma, að slíkt væri ekki
langt frá sanni.
Þrátt fyrir endalok þeirra
mála, er á sínum tíma voru
ætluð til þess að renna stoðum
undir eigin farþega- og vöru-
flutningaskip okkar Vestmanna-
eyinga, þá má ekki telja, að mál
ið sé endanlega tekið úr okkar
liöndum. Við höfum enn tæki-
færi til stórra átaka, ef við að-
eins sýnum þá samstöðu, er nauð
synleg er til að hefja málið til
sigurs. Við erum í þessum mál-
um reynslunni ríkari og höfum
af henni lært.
Á öðrum vettvangi erum við
snauð af eigin reynslu, og á ég
þar við rekstur eigin flugfélags.
Samgöngur í lofti milli lands
og Eyja hljóta um ókomin ár
að eiga enn cftir að stórankast.
Þjónusta sú, er við höfum not-
ið, í fyrstu frá Loftleiðum og
Flugfélagi íslands og nú síðustu
árin eingöngu frá Flugfélagi
íslands, skal hér rniklu fremur
þökkuð en löstuð, þó oftlega
hafi mörgum Eyjaskeggja hitn-
að í hamsi yfir mörgu á löng-
um starfstíma. Okkur gengur
oftast illa að skilja, að þá er
flugveður leyfir lendingu á vell-
inum hér, þá vill það oft svo
fara, að er til á að taka og flug-
vélin að því komin að leggja af
stað í Eyjaflugið, eða jafnvel að
því komin að lenda hér á Eyja-
vellinum, þá eru lendingaskil-
yrði ekki lengur fyrir hendi,
flugvélinni snúið við, en við
sitjum með súrt ennið á öðrum
hvorum endanum, og þá öfuga
endanum við hið fyrirhugaða
ferðalag. Þá heyrum við ekki
svo sjaldan: „Því fóru þeir nú
ekki fyrr af stað frá Reykjavík?“
í flestum tilfellum er á þessu
augljós skýring, einmitt sú, að
vélin er staðsett í Reykjavík, og
þar þarf að ná til farþega, sem
pantað eiga flugfar, þeir eru
þá gjarnan í Hafnarfirði eða enn
lengra í burtu og þarf því tölu-
verðan aðdraganda til. Héðan
mætti efna til flugsins jafnvel
með 15 mínútna fyrirvara.
Nú fyrir skömmu hefur einn
framtakssamur flugmaður noð-
ur á Akureyri, Tryggvi Helga-
son að nafni, sjálfur fest kaup
á FJÓRUM FLUGVÉLUM.
Þessar nýkeyptu flugvélar
Tryggva eru keyptar af Banda-
ríkjaher, sem nú er óðum að
taka úr notkun skrúfuvélar, en
notar í staðinn þotur. Þessar
nýju vélar eru gerðar fyrir 10
farþega og eru búnar tveimur
450 hestafla Pratt &: Whitney-
Framhald á 3. síðu
Hljómleikar.
Hljómleikar voru lialdnir af
Lúðrasveit Vestmannaeyja í
Samkomuhúsinu hér í bæ föstu-
dagskvöldið, 29. nóv. s.l. fyrir
fullu húsi áheyrenda.
Leik Lúðrasveitarinnar var
rnjög vel tekið. Það vekur at-
hygli hve vandlega stjórnand-
inn, Oddgeir Kristjánsson tón-
skáld, liefir æft þennan litla
flokk lúðurþeytara, en sveitin
telur aðeins 20 manns, þar af
fjórir í slagverkinu, enda vant-
ar nauðsynlega til viðbótar þó
ekki væri nema 1—2 básúnur
og flautur. Bilið milli horn-
raddanna og túbunnar var á-
berandi autt á köflum og klari-
nettin geta tæpast skilað hlut-
verki flautunnar svo sem á væri
kosið.
Prógrannnið var all-fjölbreytt
og virtist falla áheyrendum vel
í geð. Verk eftir Hándel bar
þarna af öllu öðru bæði hvað
gæði og flutning snertir. „Slag-
ararnir” hefðu mátt að nokkru
víkja fyrir vinsælum og hressi-
legum mörsum, nema „Þjóhá-
tíðarlag 1963” eftir stjórnand-
ann, sem var snoturlega útsett
og vel spilað miðað við hin dæg-
urlögin. Þrjú íslenzk þjóðlög
(eftir nútímahöfunda) vöktu at-
hygli mína fyrir hve vel lúðra-
sveitin komst frá þeim, þrátt
fyrir augljósa annmarka á út-
setningunni, sem ekki virðist
hugsuð fyrir hornaflokk. En í
mörsunum var sveitin bezt í ess-
inu sínu og sömuleiðis stjórn-
andinn, sem notar látlausa en
ákveðna stjórntækni og er hlað-
inn af músikgleði. — Sem inter-
mezzó var svo upplestur Ása í
Bæ úr nýrri bók sinni við ágæt-
ar undirtektir áheyrenda. Gunn-
ar Sigurmundsson hafði orð fyr-
ir lúðrasveitinni og kynnti pró-
grammið. Þess skal að lokum
getið, að ekki er venja að slökkva
Ijós í áheyrendasal á hlómleikum
og er hér um óþægileg mistök
að ræða.
Ég þakka lúðrasveitinni og
stjórnanda hennar fyrir ánægju-
lega kvöldstund og ómetanlegt
starf í tónlistarlífi bæjarins,
með von um að ég tali þar fyrir
hönd allra áheyrenda.
Stcingrimur Sigfússon.