Ný vikutíðindi - 02.03.1962, Side 3

Ní VIKUTÍÐIN D1
Nýjungar
Það skemmtilega gerðist
íiýlega á fundi nokkurra
skólakennara, að þeir höfðu
ftianndóm í sér til að neita
að kenna kennslubók í sögu,
sem þeirn héfur verið fyrir-
skipað að nota.
Þeim fannst bókin ekki
Vera heppileg kennslubók —
Punktum, basta.
Vonandi er þetta upphaf-
ið að fleiri slíkum afskipt-
^ kennara sjálfra af þeim
faðstöfunum, sem gerðar eru
fræðslumálastjórninni og
°ft orka tvímælis.
En þeir ættu líka að eiga
trumkvæði að því að tekin
Se upp kennsla í ýmsmn
p'einum, sem korna að prakt
lskum notum í iífinu sjálfu
flestir þurfa á að halda,
Ljosboginn
Hverfisgötu 50.
(Sími 19811)
Viðgerðir á bíladinamó-
um og störturum. Vind-
ing á rafmótorum. Eig-
mn fyrirliggjandi dína-
móanker í flestar gerð-
ir bifreiða. — Vönduð
vinna, lágt verð.
Ljósboginn
Hverfisgötu 50.
engn síður en reikningi,
skrift og lestri — og miklu
fremur en margt það, sem
nú er troðið í börn og ungl-
inga.
Má þar nefna umgengnis-
venjur, kynferðismál, notk-
un bóikasafna til sjálfs-
menntimar, mgelskulist, jafn-
vel snyrtingu, dans o. fl. Þá
væri og nauðsynlegt að
leggja meiri áherzlu á fram-
burð tungumála en nú er
gert, skapa skilning nemand
ans á viðfangsefninu og
skerpa ályktunargáfu hans
með aukinni innsýn á eðli
þeess.
Þetta ættu kennarar að at
huga, því ekki er þess að
vænta að fræðslumálastjóm-
in ríði á vaðið með slíkar
nýjungar. Hjá henni virðist
allt miðast við nafnaþulur og
talnafræði, sem hægt er að
meta á vog prófeinkanna.
Ef til viíl mætti kenna
sumar þessar greinar stór-
um hóp nemenda í senn og
nota til þess samkomusali
skólanna.
Yrðu þá jafnvel fengnir
fæmstu menn þjóðarinnar í
hverri grein til slíkrar hóp-
kennslu.
Hafa nú kennarar mann-
dóm í sér til að koma sam-
an og koma í framkvæmd
einhverju slíku? Við skulum
vona að þeir láti ekki sitja
við það eitt, að hafna einni
óhæfiri kennslubók. Næsta
skrefið ætti að verða já-
kvætt.
Tilbo
ó
^botnvörpuskipið „ÍSBORG“ l.S. 250 í því ástandi,
skiPlð er nú á Isaf jarðahöfn.
er mömium S'efinn kostur á að gera tilboð í
floMr eÍtlS °g ^að mundi verða að lokinni 12 ára
flennai’larV^^er^ °g me^ áhvílandi erlendu láni vegna
^boðum sé skilað í síðasta lagi 3. marz 1962.
S,Olx LVNA DEILI) SJÁVARÚTVEGSINS
sEðlabanki Islands
SEgI&cJiSu/i £ausGmiðuA:
PISTILL DAGSINS
FÉLAGSSKAPUR
TIL FYRIRMYNBAR
Her í Reykjavík liafa á síðustu áruni
verið stofnuð f jölmörg samtök, sem vinna
að mannúðai’málum. Meðal þeirra má
nefna Styrktarfélag lamaðra og fatlaðra,
Styrktarfélag vangefinna, Fangahjálpma
og Vernd. Samtök berklasjúkl., AA-sam-
tökin og Bláa bandið vinna einnig að vel-
ferðarmálum manna.
Helzti munurinn á þessum þremur síð-
ast nefndu félögum og liinum eru þau
nánu tengsl og persónulegi skilningur,
sem meðlimirnir hafa af þeim vandamá!-
um, sem þeir eiga við að etja. Hin félög-
in eru samtök mannúðíegra og samúS-
arfullra borgara, sem ekki hafa reynslu
þess fólks, sem aðstoð þeirra nýtur.
B3áa bandið er tvímælalaust feikilega
merkilegur félagsskapur. Um AA-samtök-
ín get ég ekki sagt mikið, enda starfsemi
þess með öllu meiri leynd en starfsemi
, Bláa Bandsins. Bláa Bandið hefur nú
starfað í ein 11 ár. Það er stofnað af
fyrrverandi drykkjumönnum, sem háðu
harða bráttu við drykkjufýsnina, áður en
þeim tækist að bæla hana svo að hún
varð þeim ekki lengur hreinasti fiötur um
fót.
Eg segi að drykkjufýsnin hafi verið
bæld hjá þessum mönnum. Það er nefni-
lega eltki hægt að segja að hún hafi ver-
ið upprætt, Það vita þeir bezt sjálfir og
viðurkenna það óhikað. Þess vegna mega
þeir aldrei láta undan henni.
STARFSEMI
BLÁA BANDSINS
Bláa Bandið fyllir nauðsynlegt skarð í
hjúkrunarkerfinu. Þar til samtökin voru
stofnuð, og þeim tókst að koma sér upp
vistheimilum, var engin viðldítandi að-
staða til meðhöndlunar drykkjus,júklinga
til í landinu. Þeir fengu að vísu inni á
hinum og þessum spítölum, en þar voru
ekki þær aðstæður, sem sérstaklega þarf
fyrir slíka sjúklinga. Þetta hefur bjarg-
að hamingju margra, fleiri en tölur Bála
Bandsins gefa til kynna, vegna þess að
með lækningu drykkjusjúklings hefur
kannske verið bjargað velferð og lífsham-
ingju heiliar fjölskyldu.
Forystumenn Bláa Bandsins eru rnarg-
ir bverjir þjóðkunnir menn. Þá vantar
elíki gáfumar og þeir hafa ótvíræða hæfi-
leika til að vinna störfin í þágu drykkju-
sjúklinga. í krafti skilnings, sem sprott-
inn er af persónulegri reynslu, hefur þeim
teldst að verða að ótrúlegu Hði.
SKILNINGSLEYSI
HINS OPINBERA
í raun réttri eru þeir að vinna störf,
sem hið opinbera ætti að skipuleggja. Þar
með er ekki sagt að opinberar stofnanir
og starfsfólk þeirra myndi vmna betur.
En rekstur vistheimiia með tilheyrandi
aðstöðu og starfsliði er gífurlega kostnað
arsamur. Eg man ekki í bili hver er
; tyrkur ríkis og bæjar til samtakanna,
en ég man það áreiðanlega rétt, að hann
er elíki nema brotabrot af þeim kostnaði,
sem þessir opinberu aðilar yrðu að bera
ef viðkomandi raðherrar, alþingi og borg-
arstjóm hefðu skilið þörfina á hæli fyrir
dryklijusjúklinga og komið því á fót.
Sama skilningsleysið hefur einnig verið
til staðar í fangelsismálum.
hvers vegna?
Það er ákaflega erfitt að skilja sinnu-
feysi opmberra embættismanna og stjórn-
málamanna um þessi mál. Manni er nær
* balda að það stafi af sjálfsánægju
þeirra. Þeir Iíta niður á hina afvega-
ieiddu, skilja þá eldd, eða öllu heldur
reyna ekki að skilja þá, sem er hálfu
verra. IJndir niðri Iúrir hugsun fariseans:
Guði sé lof að ég er ekld eins og þeir.
M eru þeir misjafnir eíns og géngur.
En það er eins og staða þeirra varni þeim
að hugsa alvarlega út í þessa hluti. Gísli
Jónsson, alþingismaður, er að mínum
dómi eiiui af örfáum þingmönnum, sem
láta sig skipta svo um munar vandamál
afvegalelddra.
Drykkjuskapur, afbrotalmeigð og fjöl-
margir aðrir mannlegir brestir verða
aldrei til án þess að sldpulag þjóðfélags-
ins valdi þar nokkru um. Það ætti að
vera opinberum aðilum nægileg ástæða til
að vera vakandi um þessi mál.
MY FAIR LADY
Einmitt á þehn tíma, sem Þjóðleikhúsið
á við hvað mesta fjárhagsörðugleilía að
stríða, hefur leikhúsið ákveðið að setja
eitt dýrasta verkið á svið. Það er söng-
Ieikurinn „My fair Iady“, sem nú fer sig-
urför um alian heim. Hinn mikli kostnað-
ur stafar mest af því, hver fjöldi leik-
enda og hljómlistarmanna er mikill, og
leiktjaldakostnaður er mikill. Kostnaður
við Ieiktjöldhi mun hafa lækkað verulega
við það, að Þjóðleikhússtjóri gat fengið
þau leigð. Samt grunar mig að kostnaður
verði meiri við þetta en nokkurt annað
stykki, sem leikhúsið hefur sýnt.
Það er svo sem allt í lagi, ef leikhúsið
þolir þetta fjárhagslega. Eflaust verður
stykldð vel sótt. En mér þykir teflt á
tvær hættur, með tilliti tii hins lélega f jár
hags leikhússms. Mér er nær að halda að
þjóðleikhússtjóri yrði að víkja frá leik-
húsinu, ef útkoman verður ekki góð. Frek
ari mælikvarða treysti ég mér eliki til
að leggja á ástæður fyrir slíkri brottför.
En þaað yrði að metast þegar þar að
kæmi.
Við skulum bara vona, allra hluta
vegna, að þetta gangi vel. En einu má
ekki gleyma: það bar enga leikhússlega
nauðsyn til að setja upp „My fair Iady“,
þótt það sé víða sýnt um þessar mundir.
Þjóðleikhúsið hefði gegnt hlutverki sínu
fyrir það.