Ný vikutíðindi - 14.12.1962, Side 6

14
NY VIKUTIÐINDI
NÝTT NÝTT
NÝ ÍSLENZK
16 LAGA PLATA
„HVAÐ ER SVO
GLATT“
Söngvarar
SIGRÚN RAGNARS &
ALFREÐ CLAUSEN
með kór og hljómsveit
JAN MORAVEKS
Þessi Iög eru á plötunni:
Hvað er svo glatt
Vinarkveðja
Þrá
Nú vagga skip
Sjómaður, dáðadrengur
Jósep, Jósep
Ramóna
Skautapolki
Lánið elti Jón
Ólafía, hvar er Vigga?
Ástleitnu augun þín
brúnu
Rauðar rósir
Kalli á Hóli
Blátt Iítið blóm eitt er
Komdu inn I kofann
minn •
Kátir dagar
Þ E T T A E R
PLATA ÁRSINS
PÓSTSENDUM UM
ALLT LAND
DRANGEY
Laugaveg 58
----------------^
Bifreiðaleigan
B f L L I N N
sími 18833
W Höfðatúni 2.
1 ™ 4
es
CONSUL „315“
es
r* VOLKSWAGEN
‘ÍH
fc LANDROVER
B f L L I N N
AMOR
EVA
SKUGGAR
Ö1 og gosdrykkir
Tóbak og sælgæti
Söluturninn
við HLEMMTORG
Framhaldssaga eftir ' , f
CHARLES WlLLIAMt j
*
Eg lyfti myndinni til að sjá manninn betur, en rétti
fljótlega úr mér. Það var einhver kominn um borð, og
ég heyrði fótatak hans á þilfarinu yfir höfði mér. Eg
fór og slökkti á lampanum.
Glampi frá vasaljósi leið niður stigann, og ég hall-
aði mér upp að kojunum stjórnborðsmegin. Maðurinn
kom niður, og ég sá ekkert af honum, nema svarta
skóna. Hann stóð á þröskuldinum og lyfti ljósinu.
Glampinn féll á opnu töskuna, og hann formælti á-
kaft á spönsku.
Síðan beindi hann ljósinu um káetuna, svo að glamp-
inn féll á andlit mér.
Eg kastaði mér á hann, en ég var hálfvegis blind-
aður, og hitti ekkert annað fyrir en krepptan hnefa,
sem hitti mig rétt fyrir néðan eyrað. Eg skall upp
að handriðinu á stiganum og andartak var öxlin og
handleggurinn lamaður. Eg rétti aftur úr mér, en áð-
ur en ég hafði borið hendurnar almennilega fyrir mig,
fékk ég vel útilátið kjaftshögg. T þetta skiptið hras-
aði ég áfram og sló um mig með handleggjunum. Eg
náði taki á skyrtu og reif niður úr henni, en það kóm
ekki að neinu liði. Eg sló máttleysislega frá mér, og
þá var lokasvarinu dembt yfir hausinn á mér, svo að
ég hneig niður.
Mig verkjaði um allan skrokkinn, þegar ég rankaði
við mér. Eg reyndi að hreyfa mig, og komst að raun
um, að hendurnar á mér voru bundnar fyrir aftan
bak, og ungur mexíkani var að reyra fæturna á mér
við stoð. Hann formælti drjúgum á spönsku. meðan
hann var að þessu. Þegar hann sá, að ég var vakandi,
leit hann fy'rirlitlega á mig.
— Ladron! urraði hann.
— Talarðu ensku? spurði ég.
— Já, svaraði hann. Eg hélt ekki, að nokkur gæti
lagzt svo lágt að fara um borð í dall eins og þennan
til þess að stela.
— Eg kom ekki hingað til að stela, svaraði ég
— Nei, auðvitað ekki.
Hann lagði af stað upp stigann.
— Hvert ertu að fara?
— Hringja á lögregluna
— Bíddu svolítið, sagði ég fljótt. Eg kom ekki hing
að til að stela.
— Og heldurðu virkilega, að ég trúi svoleiðis?
Hann leit tortryggnislega á mig, en hann nam stað-
ar.
— Ef þú hugsar þig um, þá sérðu, að ég er að segja
satt. Hvers vegna í ósköpunum skyldi ég vera að eyða J-
tíma í að brjóta töskuna upp. Eg hefði getað tekið
hana með?
— Framhjá vaktmanninum ?
— Eg var með léttabát, og ég hefði getað sópað
öllu draglinu héðan.
Hann fór upp stigann án þess að svara, og ég gafst
upp. Nú hafði ég gert það, sem í mínu valdi stóð.
En mér til mestu undrunár kom hann aftur.
— Svo að þú stelur ekki tpskum, sagði hann. Þú
stelur bara bátum. Þú þykist kannske hafa einhverja
skýringu, sem gæti komið tárunum út á mér.
— Eg set bátinn aftur á sama stað, og ég skil eftir
peninga nógu mikla fyrir töskunni, ef ég finn ekki ý
það, sem ég er að leita að. Eg er með peninga í vas-
anum.
— Og að hverju ertu að leita?
— Eg er að reyna að hafa upp á manni, sem heit-
ir Ryan Bullard.
— Og þú hefur kannske haldið, að þú myndir finna
hann í töskunni þarna?
— Einmitt. -
— Svo að þú ert þá ekki með öllum mjalla.
— Nei, mér er þétta alvara ' Eg held að hann sé
þarna — á ljósmynd. Er enginn um borð, sem heitir
Bullard ?
— Nei.
— Kannske gengur hann undir öðru nafni. Hann er -
rúmlega meðalmaður, luralegur. með lítil, svört augu,
flatnefjaður, sköllóttur, með svartan kraga.
— Þetta er Ernie Boyle.
Kannske hafði ég haft heppnina með mér eftir allt. .
— Það er hann, sem ég er eftir.
— Þá hlýtur þú að vera snargeggjaður. Þér er fyr- *
ir beztu að lofa mér að hringja á lögregluna. Ef ég
hefði brotið töskuna hans upp, bá myndi ég æpa á
hana.
— Eg veit hvernig hann er, því að ég hef lent í -
klónum á honum fyrr i kvöld, en ég er í slíkuir vand- -
ræðum, að ég umber það, sem er verra en hann.
— Hver ert þú eiginlega, og hvers vegna ert þú _
hingað kominn ?
— Eg er Russell Foley. :
— Ó, þriðji stýrimaðurinn, sem drap lögguna.
— Eg drap hann ekki.
Eg sagði honum frá slagsmálunum, en ég var ekki
viss um, að hann tryði mér:
— Svo að þú heldur, að Boyle hafi drepið hann.
eftir að þú varst farinn?
— Hann er að minnsta kosti eitthvað viðriðinn mál-
ið.
— En var ekki löggan drepin fyrir viku?
— Jú, á fimmtudaginn var.
— Það minnti mig. Við komum ekki inn fyrr en á •
föstudag.
— Og hann var um borð? t
— Já, á fimmtudaginn vorum við lengst úti á sjó. -
— Eg sagði heldur ekki, að hann hefði drepið Sted- .
man. Eg veit þá, hver morðinginn er, en hann er við-
riðinn málið engu að síður Hefur þú nokkurn tíma '
heyrt hann miimast á stúlku sem heitir Frances Ce!-j ~
aya?
— Nei.
— Eða Danny? :
— Nei. • -
— Hvað heitirðu?
— Raoul Shancez.
— Heyrðu mig nú, Raoul.
Eg sagði honum frá árásinni hiá leikvellinum og :
morðinu á Frances.
— Eg veit, að Boýle á einhvern þátt í þessu, og ég •:
rerð að hafa upp á honum. Kannske finn ég skýr-
nsfuna í töskunni. Hvað segirðu um að leysa mig?
— Jú, það væri aldeilis 'fínt Þegar haru: svo kem- ~
ir um borð, þá sit ég bara hjá og góni á þig gramsa
i dótinu hans Hann flær mig áreiðarilega lifandi líka.
Finndu eitthvað skárna!
(Framhald)