Ný vikutíðindi - 07.03.1969, Síða 6

«
NY VIKUTIÐINDl
♦*♦»•***■**)*•)*«-»•»*>• r í-*->
★
>»
*

iRöðull
Hin vinsæk
? HI JOMSVEIT
¥
v
»
i
M
'i
Magiiúsar
tt
♦ I
* i
★
★
★
*
*
★
*r
*
*
★
★
*
★
*
★
★
*
★
★
jir
*
☆
ífr
jír
★
*
*
*
i lnrimarssonar I
%
i leikur
£ Söngkona
5 ÞUKlÐUli
k
$
*
SIGUKÐARDÖTTIR
*
*
•k
•k
n
★
★
*
*
*
★
i
*
frítj
★
*
*
*
*
★
<?
¥ «
SímJ 15327
*
| Matux framreiddur
|
ld. 7
*
rA &4«<4*-«r4 « * •* 4
■v
¥
*
>e
*
*
V
*
•'jf
í FJÖRH)
er
•* I
* !
; í GtAUMBÆ
h
s
'■*
*
2}
4
4*
*
■2»
*
*
i Borðapantanir
&
íí sima 11777.
5
*
*
■*
★
i
5
Ít
★
it
★
it
Í
Ít
★
Ít
+
it
ir
■*
it
T*
*
ít
it
★
it
i
it
4t
ir
★
*
*Simi 11777 og 19330.
GLAUMBÆR

Sígildar gleðisögur:
Slóttugur elskhugi
Ur safninu „Les Nouvelles“ - 100
smásögum, sem safnað var og ritstýrt á
☆ Hiiðri 15. öld, sennilega af franska
rithöfmdum Antoine de la Salle
1 Frakklandi átti einu sinni heima skynugur og dug-
legur skattheimtumaður, sem eftir langa mæðu tókst
að vekja athygli léttúðugrar eiginkonu nágranna síns.
Eftir það jókst viðkynning þeirra óðfluga, og ekki leið
á löngu þar til konan lofaði vonbiðli sínum því, að næst
þegar eiginmaður hennar færi í ferðalag, skyldi þau
eiga eina nótt saman.
Loks upprann sú stund, sem þau höfðu bæði lengi
þráð; og ekki var maðurinn fyrr kominn í burtu en
konan hljóp til hins fagnandi innheimtumanns og hopp-
aði upp í rúmið til hans. Á borði við rúmstokkinn var
bakki með ýmsu lostæti, sem þau gátu styrkt sig á
milli þátta.
En leikurinn var naumast byrjaður, þegar barið var
að dyrum, og eiginmaðurinn, sem óvænt var kominn
aftur, vildi fá að komast inn. Innheimtumaðurinn, sem
sá að hik var sama og tap, bað ofsahrædda konuna um
að byrgja sig undir sængina; og svo fór hann í slopp
gekk til dyra og opnaði hurðina.
,,Ég var ekki kominn langt, þegar ég mundi að það
var nokkuð, sem ég hafði hugsað mér að biðja þig
um,“ sagði eiginmaðurinn, þegar hann kom inn í svefn
herbergið. Hann og nágranninn höfðu smám saman orð
ið góðvinir. „Heldurðu að þú gerir það ekki fyrir mig
að gæta að konunni minni, meðan ég er fjarverandi.
Hún er hálf-hrædd við að vera ein og þá þarf sama
sem ekkert til þess að fylla hana angist."
„Auðvitað skal ég gera það,“ sagði skattarukkar-
inn. ,,Ef ég væri að fara í ferðalag frá eiginkonu, myndi
ég biðja þig sömu bónar.“
Nú tók eiginmaðurinn eftir bakkanum með kræs-
ingunum. Hann veitti einnig athygli brmgunni á rekkju
voðunum og gerði sér ljóst, að einhver var þar að fela
sig.
,,Þú ert nú meiri bósinn,“ sagði hann flissandi. ,,Þú
færð varla tíma til að líta eftir konunni minni í nótt.
Samt finnst mér að það minnsta, sem þú gætir gert
fyrir mig, væri að sýna mér kvenmanninn."
Svo greip hann lampann af borðinu, gekk að rúm-
inu og reyndi að draga sængina ofan af skjálfandi eig-
inkonu sinni. Hann sýndi slíka ákefð, að skattheimtu-
maðurinn lyfti sænginni lítið eitt og sýndi hluta af
kropp konunnar — sem sé bossann.
,,Hvað!“ hrópaði maðurinn forviða. „Ef ég vissi ekki
að konan mín væri heima, myndi ég sverja að þetta
væri gumpurinn á henni.“
„Þú ættir að skammast þín fyrir að tortryggja svona,
þína tryggu og trúu konu,“ sagði tollheimtumaðurinn
hneykslaður og huldi vel kropp rúmfélaga síns. „Farðu
heim í þitt eigið hús, og hún er vafalaust þar.“
„Það ætla ég mér að gera,“ svaraði hinn einfaldi eig-
inmaður. „Því sannleikurinn er sá, að þetta, sem þú
sýndir mér, hefur æst upp löngun mína til vissrar á-
nægju, sem ég — gagnstætt þér — neyðist til að veita
mér hjá konimni, sem ég er kvæntur."
Hann gekk skælbrosandi í burtu, og ráðsnjalli elsk-
huginn og hálf-tryllta konan urðu ein eftir.
„Flýttu þér, elskan,“ hvíslaði hann. „Ef þú klifrar
yfir grindverkið — og það er auðvelt — kemstu heim
talsvert á undan mannimun þínum, sem fer krókinn."
Meðan hún smeygði sér í fötin, ráðlagði hann henni
hvað hún skyldi segja og gera — svo að þau gætu hald-
ið áfram leik sínum.
Stuttu eftir að konan var komin heim, barði maður-
inn hennar að dyrum, sem hún hafði læst kyrfilega.
„Hver er það?“ spurði hún með uppgerðum ótta í
röddinni.
„Góði maðurinn þinn, ástin mín.“
„Maðurinn minn? Nei — hann er farinn í ferðalag."
„Opnaðu dyrnar, elskan,“ sagði maðurinn bænar-
rómi. „Ég þoh ekki að vera burtu frá þér eina einustu
nótt.“
„Andstyggilegi kvennaflagari — hver sem þú ert —
hingað kemurðu ekki inn!“ svaraði hún.
Og þar með lét hún manninn sinn híma á steinhell-
unum fyrir framan húsið það sem eftir var kaldrar næt-
urinnar.
„Svínið þitt! “ æpti hún um morguninn, þegar hún
hafði hleypt honum inn.
„Þú lézt sem þú ætlaðir í ferðalag, bara til þess að
prófa hvort ég væri þér trú.“
Og svo hélt hún áfram að skammast og rífast. Hún
þóttist vera svo reið og móðguð að maðurinn, sem orð-
inn var þykkjuþungur eftir útivist sína þessa köldu
nótt, varð spakari og spakari. Að lokum varð hann
mjúkur og meyr eins og leir.
En í gærkvöld kom ég úr gjálífishúsi — og ég var ekki
„Ég viðureknni að ég hef hagað mér heimskulega.
með sjálfum mér.“
„Já, hóruhúsi, náttúrlega!" æpti konan. „Þú ert
þokkalegur, þykir mér! Eftir að hafa fullnægt þínum
fýsnum kemurðu heim til þinnar siðprúðu konu!“
„Nei, nei, það var ekki hóruhús," stundi veslings eig-
inmaðurinn. „En, í guðanna bænum, við skulum ekki
tala meira um þetta.“
Að lokum hætti konan reiðilestri sínum; og þegar
hann hafði lofað henni að hún skyldi aldrei framar fá
ástæðu til þess að gruna hann um ótryggð, fyrirgaf
hún honum treglega, en skemmti sér um leið konung-
lega hið innra með sér.
Seinna klifraði hún oft yfir girðinguna og laumað-
ist inn til nágranna síns, því allt fór nákvæmlega eins
og hinn slóttugi elskhugi hennar hafði ætlað.
Eftir atburðinn í svefnherbergi skattheimtumannsins
og ásakanirnar morguninn eftir, fann eiginmaðurinn
ýmsar ástæður til að fara í nokkurra daga ferðalög,
því honum til furðu var konan hans hætt að vera hrædd
við að vera ein heima.