Ný vikutíðindi - 27.02.1970, Síða 6

NÝ VIKUTÍÐINDI
*
'Kr amálum lögreglumah
LEYNDARDÓMVRIM
í HERBERGI NR. 5
Garland Williams, yfir-
maður eiturlyfjaskrifstofu
fjármálaráðuneytisins, var
að líta gegnum morgunpóst
inn i skrifstofu sinni við
Breiðgötu, þegar bréf frá
skrifstofu heimsþekkts lyfja
firma í New York vakti at-
liygli lians.
Bréfið var dagsett 20. sept
ember 1954, og í þvi var
skýrt frá því, að firmað
liefði sent með járnbraut eft
irtaldar vörur, sem flytja
átti með skipi frá New York
til útlanda: Einn kassa og
þrjár tunnur af eiturlyfjum
þann 17. ágúsl, og fimm
kassa þann 23. ágúst, en
hvorug sendingin hefði kom
ist til viðtakanda, og þó
firmað hefði ekki ástæðu til
að ætla annað en að þær
myndu brátt fá þær, töldu
þeir þó rétt að gera eitur-
lyfj askrifstofunni aðvart.
Williams lagði hréfið frá
sér hugsandi, þvi þar eð út-
lendar hirgðir höfðu ekki
getað horist að ráði eflir
striðið, , höfðú , eiLurlyfjR-
prangarar orðið að lifa frá
hendinni til munnsins, ef
syo mqetii .SSgj^, ,Og orðjð
að láta sér nægja þá smá-
skammla, sem hægt var að
útvega með innbrotum i
lyfjabúðir. llonum óaði við
að hugsa til þess að annað
eins magn og nefnt var í
bréfinu, félli í gráðugar
klær undirheimabófa.
Vegna þessa hringdi hann
til New York skrifstofu
firmans.
„Hafið þið grennslasl
nokkuð nánar eftir þessum
sendingum?“ spurði hann
forstjórann.
„Já, það hef ég,“ svaraði
hann, „og ég er hræddur
um, að fréttirnar séu slæm-
ar. Járnhraularfélagið upp-
lýsir, að vörubíl hafi verið
stolið frá fyrirtæki, sem ann
aðist flutninga fyrir það, og
þeir álíta, að háðar sending
ar okkar hafi liorfið um
Ieið.“
„Hvert var innihaldið ?“
spurði Williams.
„Það var um 400.000 töfl-
ur af morfíni og 100.000
töflur af Kodin“.
Williams dró andann
djúpt að sér. Gangverð í
undirhÆÍmunum. var einn
dollar á töflu, svo markaðs
verðið var hálf milljón doll-
ftrar,,..si .
„Hvenær skeði þella?“
spurði hann því næst.
„Fyrir um það bil þrem
vikum. Eg spurði, af hverju
okkur liefði ekki verið gerl
aðvart fyrr, og var sagt, að
töf liefði orðið á staðfest-
ingu vegna rannsóknar
málsins.“
„Við verðum að liafa
liraðann á til að vinna upp
glataðan tima,“ sagði yfir-
umsjónarmaðurinn. Ég
hringi til yðar eftir nánari
upplýsingum, þegar ég er
húinn að leggja málið fyrir
starfsmenn mína“.
Þegar hann hafði lagt frá
sér símann, gerði hann hoð
fyrir einn starfsmanna
sinna.
„Er Olivera viðstaddur?“
spurði liann.
»Já.“
„Gjörið svo vel að senda
liann til mín“.
Williams gekk um gólf þeg
ar eiturlyfj aspæj arinn Ray
Olivera kom inn. Hann var
velvaxinn og sólbrúnn, öllu
líkari efnuðum kaupsýslu-
manni en slyngum lögreglu-
manni, sem undirheimunum
stóð ógn af. En skráin yfir
afrek hans var slík, að hann
var talinn einn allra fremsti
lögreglumaður á sínu sviði.
I fáum orðum skýrði yfir-
umsjónarmaðurinn lionum
frá þvi, sem skeð hafði.
„Eg vil, að þér grennslist
fyrir lijá Ncw York lögregl-
unni, járnhrautarfélaginu
og öðrum, sem við málið
eru riðnir, og aflið allra
fáanlegra upplýsinga. Látið
mig vita, jafnskjótt og þér
hafið fengið að vita, hvern-
ig þelta skeði.“
Þegar Olivera var farinn,
lét Williams einkaritara
sinn senda skeyti lil aðal-eil
Feiti maðurinn reyndi að
hlaupa burt, en T-mennirn-
ir stöðvuðu hann. Við fljóta
leit fannst lykill, sem merkt-
var „Herbergi 5“ — „Fið
eruð sniðugir,“ sagði fang-
inn. „En ég skal fyrr drep-
ast en segja ykkur nokkuð
um þetta.“
urlyfjaskrifstofunni i Was-
hington. Hann talaði síðan
við yfirmann sinn þar,
Ilarry Auslinger, og tjáði
honum: „Hér í horg hefur
ekkert horið á auknu fram-
hoði á eiturlyfjum, og eng-
inn orðrómur hefur borizt
upp úr undirheimunum um
sl'íkan ])jófnað. Þetta getur
hent til þess, að þjófarnir
eigi i einhverjum örðugleik-
um. ;með, að. koma eilurlyfj-
unum á markaðinn. Olivera
hefur verið falið að annasl
rannsókn málsins og ég
vona að geta gefið yður nán-
ari upplýsingar síðdegis.“
Auslinger varð þungur á
svip, er lionum bárust þessi
tíðindi. Hann tók saman
stutta orðsendingu til allra
eiturlyfjaumsjónarmanna.
Hann hvatti þá til að liafa
góðar gætur á eiturlyfjum,
sem vera kynnu hluti af
þessu geysimikla þýfi. „Sér-
hverjar upplýsingar eða orð
rómur um meiriháttar magn
af eiturlyfjum, ætti slrax að
tilkynna aðalskrifstofunni,
sem og New York-skrifstof
unni,“ lauk hann orðsend-
ingunni.
Á meðan þetta var sent
út um öll Bandaríkin,
þrammaði Olivera um göt-
urnar i New York í leit að
upplýsingum.
Hann byrjaði á járnhraut
arstöðinni við 50. bryggju
og komst að því, að þessar
tvær sendingar frá verk-
smiðju lyfjafirmans liefðu
háðar horizt þangað síðdeg
is þann 31. ágúst. Hér liafði
þeim verið hlaðið á vöru-
híl nr. 4, sem var eign vöru
bílastöðvar, er starfaði fyr-
ir járnbrautarfélagið. Öðr-
um vörum hafði einnig ver
ið hlaðið á híla, en þar eð
of áliðið var dags lil að
flytja vörurnar um horð i
skip, hafði bílnum verið
ekið inn í geymslu stöðvar-
innar i Brooklyn.
Samkvæmt frásögn járn-
hrautarlögreglunnar, varð
þjófnaðarins vart klukkan
hálfátta morguninn eftir,
þegar einn af hílstjórunum,
sem kom til vinnu, tók eftir
því, að framdyr bílageymsl
unnar liöfðu verið hrotnar
upp, og rauði híllinn nr. 4
var horfinn.
„Leynilögreglan í Brook-
lyn fór með málið eftir það.
Þeir geta sagt ykkur meira
um það en við.“
Olivera tók sér far með
næstu neðanjarðarlest, og
hálftima seinna var hann
staddur i skrifstofu William
Kimmins Ieynilögreglufor-
ingja.
Sá síðarnefndi Idustaði á
erindi hans og kallaði þvi
næst William Jenkins leyni-
lögreglumann á sinn fund.
Jenkins liafði uppliaflega
annast rannsókn bílaþjófn-
aðarins.
Skjölin voru fengin Oli-
vera lil yfirlesturs. Þar var
skýrt frá öllu, sem gerst
hafði eftir að tilkynningin
um þjófnaðinu harst lög-
reglunni. Klukkan átta um
morguninn, þann 1. septem-
her, hálftíma eftir að vart
varð við þjófnaðinn, hafði
annar hilstjóri frá félaginu
komið auga á stolna hílinn
undir Brooklyn-Jnúnni, á
horninu á Goldstræti og
Frankfortstræti á Manhatt-
an. Að undanskyldum þung
um vélahlula, voru engar
vörur á rauða hílnum. Leit
að liafði verið að fingraför-
um, en sú leit hafði ekki hor
ið neinn árangur.
„Við höfum hallast að
])ví, að þetta liafi verið fram
ið af bómullarþjófum, og
annað, sem stolið var, hafi
einungis verið af hendingu
á hilnum“. sagði Kimmins
lögregluforingi.
Olivera ln-isti höfuðið.
„Það, sem þér kallið, að ver-
ið hafi á bilnum af liend-
ingu, var reyndar liálfrar
milljónar dollara virði af
eiturlyfjum. Það er aðeins
of mikið lil að bómullar-
þjófar rekist á það af til-
viljun“. Ilann skilaði aftur
skýrslunum.
„Ef þið hafið ekki á móti
því, held ég að ég líti á
hilagejunsluna, þar sem
þetla gerðist.4
„Ágætt. Jenkis getur far-
ið yður til aðstoðar," sagði
Kimmins.
Þegar þessir tveir lög-
reglumenn héldu hrott,
hófst með þeirn árangurs-
ríkt samstarf við rannsókn
máls, sem annars vegar fjár
málaráðuneyti Bandaríkj-
anna og hins vegar New
York lögreglan lögðu allt
kapp á að upplýsa í sam-
einingu.
Bilageymslan í Brooklyn
reyndist vera traustbyggt
einnar hæðar steinhús. Á-
fast við austurenda þess var
þriggja liæða íbúðarliús, að
veslan var öngstræti, en aft
an við liúsið var leikvöllur.
Olivera spurði, hvort mögu-
legt hefði verið að nota
hrunastiga íbúðarhússins til
að komast að geymslunni.
„Við höfurn athugað það,“
sagði Jenkins. „Glerið er
hrotið í þakglugganum, en
innan við það eru járnriml-
ar, svo elcki hafa þeir kom-
ist þar inn.
„Það eru aðeins einar
inngöngudyr, og við fund-
um engin merki þess, að
þær hefðu verið hrotnar
upp. Ég tók sjálfur lásinn
sundur, og á honum sáust
engin för eftir dírkara eða
önnur slík tæki. Ég álit, að
sá, sem þarna var að verki,
líafi Jiaft lykil.“
„Einliver af starfsmönn-
um, eða hvað?“
Jenkins yppti öxlum. „Við
höfum alhugað þann mögu-
leika, en lítið orðið ágengl.
Allir hílstjórarnir liafa unn
ið Iijá félaginu í að minnsta
kosti sex ár og liafa áunnið
sér fyllsta traust í starfinu.
Eigandinn telur sig geta á-
hyrgst þá alla, og hotnar
ekkert i því, hvernig þessi
þjófnaður getur liafa verið
framinn. Við höfum einnig
grennslast fyrir um fyrrver
andi starfsmenn, en okkur
hefur ekki heldur orðið
neitt ágengt þar.“
Eftir að hafa skoðað
geymsluna og talað við eig-
andann, varð Olivera sam-
mála félaga sínum um það,
að vísbendingar væru mjög
af skornum skammti.
Ilann hringdi til Williams
umsjónármanns og til-
kynnti honum það. Willi-
ams talaði við eiturlyfj auin
sjónarmanninn í Chicago,
James Biggins, og hað hann
að útvega frá verksmiðju
lyfjafirmans nákvæma skrá
yfir vörurnar, ásamt talna-
merkjum glasanna, svo
hægt væri að þekkja þau,
ef þau næðust á löglegum
markaði.
Áður en dagurinn var lið-
inn, liafði Biggins sent menn
til aðalskrifstolu lyfjafirm-
ans. Farmskrár voru fengn-
ar, og talnamerkjaskrár yf-