Ný vikutíðindi - 27.02.1970, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
f
0=£>
DÆGRADV Ö
BftlDGEÞRAUT:
S: G 8 7 2
H: 9 8 7
T: 10 2
L: G 9 7 5
S: D 10 9
H: K 5
T: Á K G 8 7
L: D 3 2
S: A K 6 5 4 3
H: 10
T: D 9 6
L: 10 8 6
S: —
H: ÁDG6432
T: 5 4 3
L: Á K 4
-★—
ir þúsundir glasa af mor-
íni og kódíni fylltu sex
þétt vélritaðar arkir. T-
mennirnir kynntu sér fortíð
og alla hagi þeirra starfs-
manna firmans, sem um
sendingarnar vissu, en
fundu ekkert, sem bent
gæti til þess, að þjófnaður-
inn hefði verið framinn i
samráði við einhvern þeirra.
Þvi næst töluðu þeir við for
stjóra firmans, og hann lof-
aði allri þeirri aðstoð, er
hann gæti í té látið.
Williams umsjónarmaður
í New York lagði fyrir starfs
menn sina að liafa nánar
gætur á þvi, hvort eitur-
lyfjaneytendur væru farnir
að fá í hendur morfín eða
kodín í glösum. Fölir, syfju-
legir náungar voru vandlega
aðgættir, er þeir reyndu að
seðja þann djöful, sem var
að eyðileggja þá. í lélegum
leiguhúsum, þar sem þilin
voru svo þunn, að allt, sem
fram fór í einu herhergi,
heyrðist glöggt inn i það
næsta, lágu leynilögreglu-
menn á híeri til þess að
hlusta eftir vísbendingum
um það, hvort þetta mikla
þýfi væri komið á mai’kað-
inn.
Nokkrir dagar liðu án
þess nokkur árangur feng-
ist. Og svo, þann 2. októher,
fundu T-menn í einu slíku
herbergi þrjú tóm glös, sem
voru svo lítil, að þau mátti
fela í lófa sér. En það, sem
einkum vakti athygli þeirra,
voru miðárnir á glösunum:
„Morfín-súlfat“. Ennfremur
voru tölumerki. „55644)L
385811“.
I skrifstofunni var þetta
merki í skyndi borið saman
við skrána frá Iyfjáverk-
smiðjunni. Á þriðju síðunni
fánnst flokkurinn, sem
þetta merki átti við. Þegar
Williams var skýrt frá
þessu, sagði hann: „Við er-
um á réttri leið, en við
verðum að liafa liraðann á
lil að koma í veg fyrir, að
rneira af þessu komist á
markaðinn."
Olivera og Jenkins, sem
höfðu fundið glösin, fengu
skipun um að rannsaka,
hvaðan þau væru komin.
Það var orðið dimmt að
kvöldi áður en þeim tókst
að hafa upp á föla, horaða
manninum, sem búið hafði
í herherginu. Þeir veittu
honum eftirför til götuhorns
á Níundugötu, þar sem hann
stanzaði og liallaði sér upp
að dimmum búðarglugga.
Hann gaut augunum til og
frá eins og maður, sem á i
vændum fróunarlyf við titr-
andi taugum.
Mínúturnar liðu, og föli
maðurinn, sem heið, varð ó-
þolinmóðari. En svo kom
fyrir hornið stór maður, sex
fet á hæð og að minnsta
kosti 200 pund á þyngd.
Hann var rjóður í kinnum,
augun voru skær og það
glitraði á demantshring á
éinum fingri lians.
„Héfuiðu það?“ spurði sá,
sem beið.
GLETTA.
Maður nokkur borðar
eitt egg á dag. Hann kaup-
ir það þó ekki og stelur þvi
ekki heldur eða rænir, hann
finnur það ekki, fær það
ekki gefins og liann á ekki
liænsni. Hvernig getur þetta
þá verið?
TRÚBOÐARNIR OG
MANNÆTURNAR
Ef til vill liefurðu heyrt
Stóri maðurinn kinkaði
kolli og brosti. Þeir hoi'fðu
livor á annan éitt andartak,
svo tókust þeir í hendilr. Sá
stóri arkaði hurt. Hægri
hönd Iians var kreppt og
liann stakk lienni í vasann.
Þegar hann liafði gengið
nokkur skref, komu Olivera
og Jenkins fram úr skugg-
antiin hinumegin götunnar
og liéldu í liumátt á eftir
lionum. Hann stefndi til
Hudsonárinnar. Þar sáu
þeir liann fara inn i leigu-
liús. I glugga var skilti:
„Ekkert húsnæði laust.“
Þeir stönzuðu andspænis
húsinu, og sáu eftir nokkur
augnahlik, að ljós var kveikl
á annarri hæð. Þó glugga-
tjöldin væru dregin fyrir,
sáu þeir móta fyrir mann-
inum, er liann gékk um lier-
hergið. Svo var ljósið slökkt,
og hrátt birtist stóri maður-
inn aftur á götunni. Ilann
fór nú ölTu varlegar en áð-
ur, stanzaði öðru hvoru og
aðgætti, livort sér væri veitt
eflirför. En lögreglumenn-
irnir fóru einnig varlega.
Ilann fór til liornsins á
Niundugötu, þar sem þeir
fyrst höfðu komizt á slóð
lians. 1 þetta sinn beið lians
eldri maður — grámygluleg
ur náungi í flihhalausri
skyrtu. Þótt sæmilega lilýlt
væri í veðri, skalf llann
eins og espilauf, og þégar sá
slóri lét hann fá glas með
hvitu dufti, greip hanii það
gráðugum höndum.
Jafnskjótt og viðskiplun-
um var lokið, flýttu T-menn
imir sér á vettvang. Stóri
þessa getraun áður, en senni
lega þá glejnnt lausninni.
Þrir trúboðar og þrjár
mannætur þurfa að fara yf-
ir fljót, en báturinn, sem
þeir liafa, tekur aðeins tvo
menn í einu. Nú má aldrei
skilja einn trúboða eftir lijá
tveimur mannætum, því þá
getur illa farið. Þó tókst trú-
boðunum að ferja alla yfir,
án þess að til slíks kæmi.
Hvernig fóru þeir að því?
maðurinn ætlaði að taka til
fótanna, eii lögreglumenn-
irnlr afkróuðu Iiann uppi
við liúsið og tilkynntU hbn-
um, að liann væri hcr með
liendtekinn*
Ilann leit á þá andartalc
litlum, stingandi augum.
„Ég er lieiðvirður borgari,“
sagði liann loðmæltUr. „Ykk
ur hlýtur að skjátlast hrap-
allega.“ T-mennirnir tóku
það lítt til greina, lieldur
leituðu á honUm i skyndi.
Síðan fóru þeir með honum
lifeini í leiguhúsið við 27.
stræti, því að þeir liöfðu
meðal annars fundið á Iion-
utti lýkil merktan „Ilerhergi
5“.
í leiguhúsinu skoðaði
Jenkins í gestahókina. Nr.
5 liafði verið leigt siðan
daginn eftir hílþjófnaðinn,
og þeir hlökkuðu allmikið
til að líta á það herbergi.
Það var óþrifleg vistar-
vera með rúmstæði, ruggu-
stól, horði og slitnum gólf-
dúk. Enginn fatnaður liékk
á snögunum og engin sæng-
urföt voru í rúminu. Ekkert
henti til þess, að búið væri
i lierberginu, að undanskil-
inni svartri handtösku und-
ir rúminu. Lögreglumenn-
irnir sogðu þeim feita að
setjast i ruggustólinn á með
an þeir opnuðu töskuna.
Iiún var með smellilás, sem
þeir gátu loks opnað með
linif.
Þarna gaf á að líta þéttan
stafla af glösum með 5000
morfintöflum. Á hverju
glasi voru tölumerki, sem
kom heim við skrána yfir
Skrítin ástarjátning
Jones: — Elskan mín, ég er
alltaf blankur núna, síðan ég
gekk í herinn.
Kitty: — Það gerir engan
mismun í mínum augum. Ég
elska þig eftir sem áður, jafn-
vel þó að ég sjái þig aldrei
framar.
stolnu eiturlyfiiii Auk þess
voru þarna sjötíu og sjö
pakkar af heróín, svo verð-
mæti fengsins var um TO
þúsund dollarar.
Sá feiti sneri sér gloltandi
að lögreglumönnunum. „Þið
eruð sniðugir náungar. Þið
ættuð að fá orðu fyrir þetta.
En ég skal fyrr drepast en
segja ykkur nokkuð. Svo
það þýðir ekki að spyrja
mig.“
Fingrafaraskráin sýndi,
að hann var Ignazio Livio,
öðru nafni Stóri Villi, fyrr-
verandi tugthúslimur. Þó
hann neitaði að tala um,
Iivar liann liefði fengið
hirgðir sínar, liöfðu yfir-
völdin önnur ráð til að
liahla áfram rannsókninni.
„Biðið og sjáið, liver kem
ur í staðinn fju’ir Stóra
Villa,“ ráðlagði Williams
uinsj ónarmaður. „Fram-
koma neytendanna ætti að
verða góð vísbending.“
Samkvæmt þessu héldu
lögreglumennirnir áfrani
að fylgjast með eirðarlaus-
uin og titrandi eiturlyfja-
neylendunum, sem fullir ör-
væntingar reyndu að finna
nýjan viðskiptavin, eftir að
fréttin um handtöku Stóra
Vllla hafði breiðzt út um
undirlieimana.
Þeir komust hrátt að því,
að staðgengill Slóra Villa
var refslegur, dökkhærður
kauði með ör á hökunni. Þó
hann seldi ekki neitt, tók
liann væntanlega viðskipta-
vini tali og hvíslaði að þeim
nokkrum orðum, svo þeir
flýttu sér burt. Um kvöldið
Hvernig fer Suður nð
vinna 7 hjörtu? — Fyrsta
útspil Vesturs er spaða 2,
Norður lætur spaða 9, Aust-
ur hækkar með spaða kóng
og Suður drepur með
trompi.
<----------------------
TALNAÞRAUT.
Hvað getið þið sett saman
margar fjögra stafa tölur úr
tölustöfunum 1, 2, 3, 4, með
því að færa þær til?
(Svör annarsstaðar í bl.)
VATN
Frúin bað nýju vinnukonuna
um að sækja handa sér glas
af vatni. og stúlkan kom með
glas í hendinni.
„Svona eigið þér ekki að
koma með glas af vatni inn,“
sagði frúin. „Þér verðið alltaf
að koma með það á skál.“
Næst þegar frúin bað um
vatn, kom stúlkán inn með
súpuskál fulla af vatni.
„Afsakið. frú,“ sagði hún,
„en ég tók líka með mér skeið,
því ég býst við að þér ætlið að
slafra því í yður.“
HEIMILISFAN GIÐ
Róni nokkur var handtek-
inn ákærður fyrir hnupl.
„Heimilisfang yðar?“ spurði
dómarinn.
„Undir bát á hvolfi,“ svar-
aði ákærði.
„Hm, það hlýtur að vera
kalt þar stundum.“
„Já, en ég er svo sjaldan
heima.“
voru lögreglumennirnir bún
ir að fylgjast nóg með hon-
um til að kyrrsetja hann og
ýfirheyrá. Þegár liánn kóih
út úr krá einni, komu þcir
sinn að hvorri hlið hans,
sýndu silfurskildi sína og
sögðu:
„Andartak, við þurfum að
tala við yður.“
Röddin, sem anzaði þeim,
var furðulega kæruleysis-
leg. „Milcið rétt. Um hvað?“
„Stóra Villa.“
Maðurinn með örið yppti
öxlum. „Aldrei heyrt lians
getið.“
„Þér virðist þó þekkja
alla vini hans.“
Maðurinn leit á þá án svip
hreytinga. „Ég skil ykkur
ekki,“ sagði hann.
Lögreglumennirnir á-
kváðu að eyða ekki við
liann fleiri orðum, en leit-
uðu þegar á honum. Þeir
fundu ökuskírteini með
nafni Vincent di Pietro,
scm hann sagðist lieita. Það
eina, sem þeir fundu auk
þcssa, var miði, sem stóð
á: „Freddie, íbúð 102, síma-
numer og héimilisfang við
45. stræti.“
Lögreglumennirnir skil-
uðu skirteininu, en liéldu
eftir miðanum. Þá grunaði,
að lieimilisfangið ætti við
nýja sölumanninn, sem tek-
ið hafði við af Stóra Villa.
Þeir héldu þvi til hússins
við 45. stræti, sem reyndist
vera stórt leiguhús.
Þeir héldu upp á aðra
hæð og drápu á dyr merktar
nr. 102. Maður með sigarettu
Framh. á 4. síðu.