Ný vikutíðindi - 04.02.1972, Blaðsíða 3

NY VIKUTIÐINDI
3
HITT OG ÞETTA
„Þefcta er ekki satfc. Þér ljug-
ið, Melanie!“
En konan lagði höndina á
hjartastað.
„Guð mun hegna mér, ef ég
lýg, prestur minn. Ég get full-
vissað yður um, að hún hittir
hann á hverju kvöldi, strax og
systir yðar er háttuð. Þau ganga
saman niður með ánni; og ef
þér vilduð fara sjálfur þangað
niður eftir eitthvert kvöldið,
milli klukkan tíu og tólf, þá
munið þér sjá það með yðar
eigin augum.“
Hann hætti við að skafa hök-
una og fór að ganga hröðum
skrefum aftur og fram um gólf-
ið, eins og hann var vanur að
gera, þegar hann þurfti að
hugsa um alvarleg málefni. Þeg
ar hann loks hélt áfram að raka
sig, skar hann sig þrisvar sinn-
um, og sárin náðu alveg frá nef-
inu og aftur að eyranu.
HANN mælti ekki orð af vör-
um, það sem eftir var dagsins,
því að harmur og sársauki fyllti
hjarta hans. Til viðbótar við
prestlegan ofstopa gegn ósigr-
andi mætti ástarinnar, bættist
nú reiði fjárhaldsmannsins, sálu
sorgarans og hins andlega föður
yfir að vera blekktur og tál-
dreginn af barni. Reiði hans átti
rót sína að rekja til eigingirni
þeirrar; sem foreldrar jafnan
fyllast, þegar barn þeirra til-
kynnir þeim, að það hafi valið
sér lífsförunaut upp á eigin
spýtur, og á móti vilja þeirra.
Þegar hann hafði lokið kvöld-
verði sínum reyndi hann að lesa
um stund, en gat ekki fest hug-
ann við efnið og æsti sjálfan
sig stöðugt meira og meira. Þeg-
ar klukkan sló tíu, tók hanp
göngustafinn sinn, gildan eik-
arlurk, sem hann hafði alltaf
með ■ séfsT þógar hann þurfti að
finna sjúklinga um nætur.
Hann horfði brosandi á þetta
góða vopn. um leið og hann
sveiflaði því með sterkbyggðri
hendi ógnandi 1 loftinu. Hann
stóð upp argur í skapi og kast-
aði stafnum á stól, svo fast
að leggurinn brotnaði í miðju
og brotin féllu á gólfið.
HANN lauk dyrunum upp og
bjóst til að fara út, en stanzaði
á þrepskildinum, truflaður af
tiinglsljósinu, sem var svo fag-
urt að sjaldgæft er að sjá ann-
að eins.
Hrifning hans var auðvakin.
Hrifning, sem sérhver kirkju-
faðir, skáld og draumóramaður
hlyti að hafa átt. Hann var
hræður af mikilfenglegri feg-
urð þessarar björtu og kyrru
nætur.
Litli garðurinn baðaðist í
mildri birtu næturinnar. Yfir
gangstígana lágu í röðum skugg
ar ávaxtatrjánna. Það sást móta
’yrir grönnum greinum með lít-
.lfjörlegum laufblöðum. Stór-
vaxin geitnablöðin teygðu sig
upp yfir múrveggi hússins, og
frá þeim lagði sterkan ilm út
í tæran kvöldbjarman.
Hann dró andann djúpt og
lengi og teygaði kvöldloftið eins
og drykkjumaður þambar vín,
og lagði af stað út í tunglsljós-
ið, glaður og hrifinn. Hann fór
sér að engu óðslega og var næst-
um því búinn að gleyma systur-
dóttur sinni.
Ekki hafði hann lengi gengið
eftir þjóðveginum, þegar hann
nam staðar og virti fyrir sér
akrana, sem breiddu sig út í
þessari elskulegu birtu og hurfu
svo í tunglskinsbjörtu nóttina,
sem þrungin var munarblíðu
yndi. Stutt og skær hljóð heyrð-
ust frá froskunum utan úr
geimnum, og næturgalinn söng
í fjarlægð lög sín, sem vekja
draumóra og hrekja hugsanir á
brott. Það eru léttir dillandi tón
ar, sem eiga einmitt við á heill-
andi tunglskinsnóttum, svo að
kossahljóðin heyrast ekki.
— □ —
PRESTURINN hélt áfram
göngu sinni. Öll gremja hans
var horfin án þess að hann vissi
um ástæðuna. Honum fannst
allt í einu að hann vera svo
þreyttur og máttfarinn, svo að
hann langaði mest til að setj-
ast niður, til þess að vegsama
Guð og þakka honum fyrir það,
sem hann hafði skapað.
Nokkru neðar, þar sem lítill
lækur beygir, var löng röð af
aspartrjám. Fíngerð þoka, sem
til var að sjá eins og hvítleit
móða, er glitraði í tunglskins-
geislunum, sveif yfir umhverf-
inu og huldi vatnið eins konar
þunnri gagnsærri ull.
Presturinn stanzaði aftur, hel-
gripinn af ómótstæðilegri hugs-
un er kom upp í huga hans.
Efi og ógreinilegur órói fyllti
huga hans. Hann var þess var,
að nú kom upp í huga hans ein
þessara spurninga, sem honum
duttu stundum í hug.
Hvers vegna hafði Guð skap-
að þetta? Fyrst nóttin var ætluð
til svefns, drauma, hvíldar og
til að gleyma öllu, hvers vegna
hefur þá skaparinn látið hana
vera fegurri en daginn, mildari
en morgunroðann og kvöldið,
og hvers vegna lýsir hann
myrkrið upp með hægfara, tæl-
, andi tungli, sem er skáldlegra
en sólin sjálf. Blíðir og mildir
bjarmar tunglsins virðast ein-
mitt svo vel fallnir til að vekja
geðhrif, sem eru alltof fíngerð
og dularfull fyrir sterkt dags-
Ijósið.
Hvers vegna var þessi slæða
breidd yfir veröldina? Hvers
vegna fer hjartað að slá þannig,
hvers vegna kemst sálin á hreyf
ingu og hverfur? Hvers vegna
er slíkri fegurð sóað, þegar
mennirnir liggja í rúmum sín-
um og geta ekki notið hennar?
Hverjum getur þessi undarlega
leiksýning, þessi dásamlegi
skáldskapur, sem frá himnum
kemur niður á jörðina, verið
ætlaður?
Presturinn skildi það ekki.
— □ —
EN NIÐRI á akrinum komu
tveir skuggar fram úr þokuhul-
unni undan krónum trjánna og
gengu hlið við hlið.
Maðurinn, sem var hærri,
hélt um háls unnustu sinnar og
kyssti hana á ennið við og við.
Hin kyrra náttúra, sem umlukti
þau sem guðdómleg umgjörð, er
einmitt var ætluð þeimt virtist
allt í einu hafa lifnað við af
nærveru þeirra. Það var eins og
þau væru bæði runnin saman
í eina veru og að öll þessi blíða
og milda nótt væri aðeins sköp-
uð vegna þeirra. Eins og lifandi
svar við spurningum þeim, er
presturinn hafði spurt Drottinn
sinn, komu þau í áttina til hans.
Hann stóð kyrr, eins og hann
væri utan við sig og hjarta hans
barðist ótt og títt. Honum
Hatturinn og höfuð
ritstjórans
Aðstoðarritstjóri við eitt af
kunnustu tímaritum Bandaríkj-
anna kom dag nokkurn með
nýjan hatt á skrifstofuna. Með-
an hann var inni hjá aðalrit-
stjóranum, skoðaði einn af
starfsbræðrum hans hattinn, fór
út í búðina þar sem hann var
keptur og keypti alveg eins
hatt, lét jafnvel setja fanga-
mark aðstoðarritstjórans á svita
leðrið. Það var aðeins einn mun-
ur — hann var tveimur númer-
um stærri. Þegar hann kom aft-
ur upp, skipti hann á höttum.
Þegar aðstoðarritstjórinn setti
hattinn upp um kvöldið, féll
hann ofan í augu. Hann varð
undrandi, tók ofan hattinn og
skoðaði hann vandlega. Það var
ekki um að villast, þetta var
hatturinn hans — það sýndi
fangamarkið.
Daginn eftir kom hann með
nýja hattinn, en nú passaði
hann ágætlega. Undir eins og
færi gafst, skoðaði prakkarinn
hattinn og sá þá, að undir svita-
leðrinu var þykkt lag af pappír,
Hann tók pappírinn úr, setti
hann undir svitaleðrið á minni
hattinum, og hengdi hann á
snagann.
Um kvöldið þegar aðstoðar-
ritstjórinn ætlaði að setja upp
hattinn, kom hann honum ekki
nema á bláhvirfilinn. Hann
skoðaði inn í hann — og fór í
ofboði til læknis.
Heilræði
Um miðnætti lætur bareig-
andi nokkur í New York skilti
á barborðið með svohljóðandi
áletrun:
KONAN YÐAR GETUR
EKKI ORÐIÐ REIÐARI EN
HÚN ER ÞEGAR ORÐIN. ER
ÞÁ EKKI EINS GOTT AÐ
VERA HÉRNA ENN UM
STUND?
fannst sem hann sæi sýnir úr
biblíunni frammi fyrir sér. Það
var ást þeirra Ruthar og Boas-
ar, framkvæmd af Guðs vilja í
einu af þeim miklu málum, sem
um getur í hinni heilögu bók.
I sál prestsins hljómuðu and-
heit lofkvæði Salómons um
hina líkamlegu þrá, kvæði, sem
er ljóðrænn skáldskapur þrung-
inn af ást.
Hann sagði við sjálfan sig:
„Guð hefur ef til vill skapað
tunglskinsnóttina, svo að hún
yrði fagur hjúpur um ástir
mannanna.“
— □ —
HANN vék úr vegi fyrir
hjónaleysunum, sem stöðugt
færðust nær og voru í faðm-
lögum. Þetta var sannarlega
systurdóttir hans. En nú spurði
hann sjálfan sig, hvort hann
hefði ekki verið að því kominn
að óhlýðnast drottni sínum. Er
guði ekki ástin þóknanleg, úr
því að hann skapar slíkan dýrð-
arljóma utan um hana?
Utan um sig og næstum
skömmustulegur, flýtti hann
sér burtu, eins og hann hefði
verið að því kominn að troða
sér inn í helgidóm, þar sem
hann hafði ekki rétt til að fara
inn fyrir þröskuld.
Skrýtin gifting
Einn einkennilegasti giftinga-
siður, sem þekkist, er hjá-Bugi-
skynflokknum í Indónesíu.
Þessi kynflokkur er Múhameðs
trúar og álítur giftingu dóttur-
innar merkasta viðburðinn í
lífi: hennar. Giftingarathöfnin
stendur yfir í þrjá daga, en
samkvæmt lögum má brúðurin
ekki augum líta nokkurn karl-
mann fyrr en eftir að giftingar-
athöfnin er liðin. Ennfremur er
henni bannað að stíga f^ti sín-
um á jörðina þessa þrjá daga,
sem brúðkaup hennar stendur.
Til þess að tryggja það, að
þessum reglum sé fylgt til hlít-
ar, er brúðurin sprautuð með
deyfilyfi, þar til hún er algjör-
lega meðvitundarlaus. í þessu
ástandi er hún borin aftur á
bak og áfram á öxl föður síns
í þrjá daga, eða á öxl einhvers
annars, sem þá er höfuð fjöl-
skyldunnar.
Þegar hún fær aftur meðvit-
und, er hún orðin gift kona.
~K
Vesalings skotarnir
Náttúrulækningafélagið gaf
einu sinni út bækling, sem
nefndist „Matur og megin“, eft-
ir Are Waerland, sem er eins
konar trúboði náttúrulækning-
armanna í Svíþjóð. Kjöt, fiskur
og egg er allt talið varasamt
fyrir heilsuna, en höfundur
mælir meðal annars með að
gerður sé grautur úr ósoðnum
höfrum og telur þá hafa ver-
ið undirstöðumat Skota meðan
þeir voru og hétu.
En nú er bágt í efni hjá
skozku þjóðinni. Hún hefur horf
ið frá hafragrautnum og afleið-
ingin er sú, að tennurnar hrynja
úr þeim, vöðvabyggingin rýrnar
og beinin verða veikari.
Og nú er skozka þjóðin und-
irorpin líkamlegri hrömun, til-
heyrandi magakrömpum,
hægðatregðu, mænuveiki og
krabbameini. Þetta er einhver
hin mesta harmsaga Evrópu.
Svo mörg voru þau orð.
Matreiðsla
Enskur félagsmálaráðgjafi
varar alvarlega við því, að
ungir karlmenn læri að mat-
reiða. Hafi þeir sem sé lært
að búa til súpu, steikja buff
og baka kökur, telur hann að
þeir verði alveg óhæfir eig-
inmenn, því þá gagnrýni þeir
eiginkonuna sýnkt og heil-
agt, og oft endi það með því
að hjónabandið fari í hund-
ana.
Frægnr faðir
Ógift stúlka í Frakklandi
varð ófrísk — slíkt kemur fyrir.
Foreldrar hennar urðu mjög
hvumsa og spurðu, hver væri
faðirinn. Hún kvað það vera
þekktasta manninn í Frakk-
landi.
„Ha? Kannske það sé sjálfur
lögreglustjórinn?" spurði móð-
ir hennar.
„Ennþá þekktari,“ sagði stúlk
an.
„Það getur ekki verið borg-
arstjórinn?“ spurði faðir henn-
ar.
„Hann er þekktari en hann.“
„Þá hlýtur það að vera for-
setinn,“ sagði móðirin.
„Nei, sagði stúlkan. ,,Hann er
enn þekktari."
„En gefcur nokkur verið þekkt
ari en forsetinn?“ sagði faðir-
inn og rak upp stó>r augu.
„Já, óþekkti hermaðurinn,“
sagði stúlkan.
x-
Næturvarzlan
Forstjórinn fyrir Grand Hót-
el í Knattby auglýsti eftir næt-
urverði. Jens Ludvigssen sótti
um starfið og var kallaður til
viðtals við forstjórann.
„Ég sé á meðmælum yðar,
að þér hafið starfað í Kaup-
mannahöfn?“ ...... ,;r
„Já, rétt er það.“
„Segið mér, Ludvigssen, hvað
gerðuð þér, þegar ölvaðir gest-
ir komu?“
„Kastaði þeim út, ef þeir
voru með háreysti.“
„En ef þeir voru svo fullir,
að þeir gátu ekki gert neirr
læti?“
„Þá bar ég þá upp og setti
þá í dýrustu herbergin.“
Ludvigssen fékk starfið.
GÍTARKENNSLA
GÍTARKENNSLA
GUNNAR H. JÚNSSON
SÍMI 2 58 28