Ný vikutíðindi - 24.03.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDi
NÝ VIKUTÍÐINDI
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjóm og auglýsingar
Skipholti 46 (vesturgafl)
Simar 26833 og 11640
(prentsmiðjan) Pósth. 5094.
Prentun: Prentsm. ÞjóBviljans
Setning: Félagsprentsmiöjan
Skylduraar
við NATO
Hingað er nú væntanleg-
ur í „kurteisisheimsókn”
núverandi utanríkisráð-
herra Bandaríkjanna, Willi-
am Rogers. Er talið að heim
sókn þessi standi eitthvað
í sambandi við endurskoð-
un varnarsamningsins.
Nú er það vitað mál, að
varnarliðið á Keflavikurflug
velli er þar á vegum NATO,
þótt i það hafi valizt banda-
rískir menn. Það er lika
augljóst mál, að meðan við
erum i NATO þurfum við
að uppfylla ýmsar skyldur
og kvaðir, sem þvi fylgir
að vera i rikjasambandi
vestrænna þjóða.
Trúlega munu ríkisstjórn-
ir NATO-ríkjanna þykja
það vera furðuleg ráðstöfun
hjá Islendingum, að hafa
engan öryggisher, þótt ekki
væri nema gegn einhverjum
öfgasinnuðum flokki manna
sem gætu smyglað til sin
vopnum og tekið völd hér
af löglegri ríkisstjórn með
vopnavaldi.
En meðan svo furðuleg
og undarleg tilhögun er
höfð á, ferst okkur ekki að
vandræðast yfir því, þótt er-
lendir menn gæti varnar-
stöðva NATO hér á landi.
Hefðum við á hinn bóginn
hergögn og menn, sem
kynnu með þau að fara,
þyrftum við ekki erlenda
hermenn eða sérfræðinga til
þess að annast Keflavikur-
stöðina. Við gætum annast
hana sjálfir.
Það er eins og að nefna
snöru í hengds manns húsi
að minnast á, að við ættum
að hafa her eins og aðrar
þjóðir.
Hvers vegna?
Sagan af því, þegar Jör-
undur Hundadagakonungur
tók hér völd, gæti endurtek-
ið sig hvenær sem væri i
einhverri mynd og við orðið
til athlægis um allan heim.
Annað mál er svo það,
að ef til vill er tímabært
að endurskoða varnarsamn-
inginn, því hann gæti verið
okkur arðbærari en hann er
í dag. Ástæðulaust er að
leigja afnot af landi, nema
góð greiðsla komi fyrir
(samanber Möltu og Spán).
Á þetta mætti leggja á-
herzlu í viðtölum við helstu
ráðamenn i NATO, eins og
t.d. bandariska utanrikis-
ráðherrann, þegar væntan-
leg endurskoðun á samningi
SÍGILD
GLEÐISAGA
3M á t íi ii #i
S v á i #f
i
\
Pitas Payas hét málari einn
í Bretagne. Hann gekk aS eiga
unga konu og lifði undursam-
legu lífi með henni. En þvi
miður stóð það ekki lengi. Áð-
ur en fyrsti mánuðurinn var
á enda, færði hann frú sinni
dapurlegar fréttir.
— Ég verð að fara til Fland-
ern í viðskiptaerindum, elskan
min, sagði hann. — Ég verð
að heiman í marga mánuði,
en ég skal færa þér þaðan
margar íagrar gjafir.
Hún var allt. annað en ham-
ingjusöm við tithugsunina um
aðskilnaðinn.
— Ég vildi óska, að þú þyrft
ir ekki að yfirgefa mig, sagði
hún. En ef þú kemst. ekki hjá
því, þá óska ég þér góðrar
ferðar, — og gleymdu ekki
mér og því, sem þú átt hérna.
— Og þú færð heldur ekki
tækifæri til að gleyma mér,
því að ég ætla að skilja eftir
minjagrip, — málaðan á þitt
ljósa hörund. Þegar þú sérð
myndina þá minnist þú þess,
að ,þ<etta er tákn ástar okkar,
og láttu það varðveita þig
hreina og trúa.
— Þú málar það þá, sagði
hún og lét silkikyrtilinn falla •
af herðum sér, svo að hún stóð
nakin fyrir framan hann.
Pitas Payas greip pensla
sína. Og rétt fyrir neðan nafl-
ann á henni málaði hann mynd
af litlu lambi.
Síðan fór hann leiðar sinnar
til Flandern.
Hann var að heiman í tvö
ár, og hver mánuður var eins
og heilt ár í augum eiginkonu
hans, sem var einsömul eftir
í þessu stóra, ríkulega húsi.
Hún varð eirðarlaus og vissi
ekki, hvernig hún átti að drepa
tímann. Auk þess var hún ung
og hafði fengið að kynnast
sælunni í hjónabandinu. Ástar
annarra karlmanna en eigin-
manns hennar hafði hún ekki
notið.
Og dag nokkurn gafst hún
upp á að bíða, og tók ungan
elskhuga að borði sinu og
rúmi. Og það leið ekki á löngu
áður en hann hafði núið burtu
seinustu merkin af litla lamb-
inu.
Þá bar svo til, að bréf kom
frá Pitas Payas — þar sem
hann sagði, að hann væri að
koma heim.
Eiginkona hans sendi strax
eftir elskhuga sínum.
— Flýttu þér, hrópaði hún.
Málaðu lítið lamb nákvæmlega
um afnot Keflavikurstöðv-
arinnar her á góma.
En gleymum þvi ekki, að
við ættum sjálfir að vera
menn til að hafa okkar eig-
in menn í helstu ábyrgðar-
stöðum þar.
ÍÞcssi fjlcttna ag Itcrdówns"
riha smásaga er sótt í bóh
spánsha rithöfuadarins
Juan Mtuis - El tibra de
buen awnar — sewn shrifuö
var á fjórtándu öld ...
þar, sem hitt var, þegar Pitas
fór að heiman!
Elskhuginn gerði eins og
hann var beðinn um — og
hann setti listaverk sitt rétt
fyrir neðan naflann á henni.
En í staðinn fyrir lamb, mál-
aði hann viljandi fullvaxta
hrút með horn og önnur þau
líkamseinkenni, sem slíkum til-
heyra.
Þegar Pitas kom heim, fann
hann strax, að eitthvað var
að. Eiginkona hans tók á móti
honum kuldalega og jafnvel
eilítið hæðnislega, en hann lét
samt eins og hann yrði þess
ekki var. Strax og því var við
komið, fór hann með hana inn
í svefnherbergið.
— Lofaðu mér að sjá litla
lambið, elskan mín, sagði hann.
— Og svo förum við að hátta!
— Eins og þú vilt, tautaði
hún. Ég vona, að þú verðir
ánægður.
Pitas leit á myndina og
deplaði augunum. Hvað í ó-
sköpunum var það, sem hann
sá, nákvæmlega þama rétt fyr-
ir neðan naflann á henni.
— Nei, nei, stamaði hann.
— Hvað á þetta eiginlega að
þýða? Ég málaði þarna lítið
saklaust lamb, og nú sé ég
þarna fullvaxta hrút!
Eiginkona hans leit á hann,
og hæðnin í svip hennar virtist
færast í aukana.
— Hvers vegna ekki? sagði
hún. Veiztu það ekki, að lítið
lamb vex og verður að stórum
hrúti á tveim árum? Ef þú
hefðir komið heim fyrr, þá
hefðirðu fundið litla lambið
alveg nákvæmlega eins og það
var, þegar þú fórst.
Lærdómurinn í þessari sögu
ætti að vekja okkur karlmenn-
ina til umhugsunar. Við skul-
um ekki vera það lengi í
burtu frá konum okkar, að
lambið fái horn.
6Í/FSUE6T ÚWai
UCQÐ a/S MIPA /Ptfí