Ný vikutíðindi - 24.03.1972, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
LÁRÉTT: 45 tog *14 gíatt
1 litarefnið 48 mjúka 16 sæti
7 horaða 49 stúlku 17 bergtegund
12 smyr 50 kyrra 20 eldstæði
13 háð 52 fauti 21 veizla
15 tvíhljóði 54 áhald 22 spil
16 ritunartæki ; 55 E. S. 23 flausturs
18 fseði 56 rimmurnar 26 vend
19 gerast 59 49 27 raul
20 forsögn 60 tómum 31 eðja
22 fæða 63 átt 32 þramm
24 á húsi 65 rumdi 35 brugðu
25 pinna 66 blessun 37 vopn
26 28 fjærst samkomulag LÓÐRÉTT: 38 41 for fiskur
29 áhald 1 braka 42 röskir
30 tón 2 feðra 43 fríð
31 flana 3 eins 46 skammst.
33 guð 4 þref 47 forsetning
34 gróðurtoppur 5 duft 51 tvinnuðuð
35 tröllamatur 6 Gjúkungalands 53 linku
36 skammst. 7 tvinnaði 57 svelgur
38 á nótum 8 slétt 58 fag
39 dreif 9 nokkur 61 ending
40 hvíldist 10 999 62 1001
42 skammst. 11 fremur há 63 frumefni
44 áhaldi 12 stór 64 stafi
skafningur, Enver Pasha, hvísl-
aði hughreystingarorðum í
eyra hans; Enver Pasha hafði
aldrei imnið orustu og aldrei
tapað stjómmálaslag. Milne
hershöfðingi jók enn ósam-
ræmi þessárar myndar. Hann
sat við stórt borð og afgreiddi
skjöl í haugum. Sendiboðar
streymdu stanzlaust út og inn.
Engar af hinum skjótu ákvörð-
unum Milnes voru bornar und-
ir Vaihedden soldán. Þeir
höfðu jafnvel lagt niður þau
látalæti.
„Er þetta Kemal?“ spurði
Milne.
„Já,“ sagði Vaihedden skjálf
raddaður. „Þetta er hann.
Þetta' er sá hinn sami.“
„Mér þykir hann ekki líkj-
ast mikið hetjunni frá Dard-
anellasundi.“
Enver greip fram í. „Hann
ávann sér nafnið Kemal —
hinn ágæti. Ávann sér það
þegar í herskólanum. Alveg
eins og hann ávann sér her-
foringjatign. Trúið mér, Milne
hershöfðingi, við gáfum hon-
um aldrei neitt. Hann tók allt.
Þér sjáið fyrir yður hættuleg-
asta mann í Tyrklandi.“
MILNE mældi hinn litla
mann með augunum. „Hvað
þá? líann er drykkjurútur. Ég
finn lyktina af honum hingað.“
Enver brosti kalt. „Það er
hann ekki. Hann drekkur, en
það hefur engin áhrif á heila
hans. Varið yður á honum.“
„Verið þér ákaflega varkár,
hrópaði Vaihedden. „Hann er
sá, sem reif Abdul hinn bölv-
aða úr hásætinu. Þessu hásæti
hérna. Hann fer eins með mig,
ef þér verndið mig ekki.“
Brezki herforinginn bandaði
róandi hendi til Vaihedden,
gekk að Kemal og laut yfir
hann.
„Ég hefi sannarlega heyrt
nóg um yður. Orðrómurinn
segir, að þér standið bak við
öll þessi innbrot í hergagna-
geymslur. Þrjú í síðustu viku.
Tonnum af vopnum og skot-
færum hefur verið stolið. Ég
er viss um að þetta hefur ver-
ið ferjað yfir til Asíu, en hver
einasti ferjmnaðirr segist ekk-
ert vita. Hver tekur við þessu
í Anatolíu? Hvar er það falið?
Til hvers? Tyrkland er tapað.
Talið þér, maður. Segið þér
mér þetta. Það getur ekki skað
að nú.“
Kemal talaði, en ekki til
Milne. Hann öskraði á skelfd-
an þjón. „Hæ, þú þarna! Færðu
mér raki. Chabouk. Fljótt.“
SVO sneri hann sér að
enska hershöfðingjanum.
„Hvað viljið þér að ég segi?
Að ég, hati ykkur innilega?
Satt er það, dagsatt. Að Vai-
hedden þarna sé skríðandi aum
ingi, sem ekki gæti setið eina
mínútu í hásætinu án herskipa
ykkar og herliðs? Ég sver við
Sheitan og hundrað þúsvrnd
aðra djöfla, að ég skal aldrei
láta ykkur í friði.“
Hann þreif rakiflöskuna og
svalg beint af stútnum.
„Þetta er skál þess, að þið
megið stikna í helvíti.“
„Vopnin," þrumaði Milne.
„Hvað hefur orðið um hin
stolnu vopn?“
„Ég vildi óska að ég hefði
þau,“ æpti Kemal. „Ég vildi
að ég hefði þau með askara
mína bak við þau. Ég myndi
reka hvert einasta svín, eins
og þið eruð allir, út í Mið-
jarðarhafið.“
Francis Milne, hershöfðingi,
brosti.
„Þetta er aðeins ærður, gort-
andi drykkjurútur. Úttútinn
vindbelgur, fullur af engu.
Hættulegur? Nei. Það kynni
að vera miskunnarverk að
kasta honum í fangelsi, til þess
að láta renna af honum, en
við munum lofa honum að
drekka sig í hel í friði. Þér
eruð frjáls maður, Mustafa
Kemal Pasha.“
„Frjáls!“ öskraði litli mað-
urinn. „Meðan Tyrkland er
hersetið, er enginn Tyrki
frjáls. Meðan LÍoyd George,
Clemenceau, Orlando og Wil-
son sitja við borð og spila um
þjóðir og fara svívirðilega með
okkur, þá blaðrið þér um að
ég sé frjáls. Frjáls til að gera
hvað? Frjáls til að fara
hvert?“
„Hvert sem þér viljið,“
hreytti Milne út úr sér.
Kemal snerist á hæli. „Þér
eruð að gera skyssu,“ sagði
Enver.
„Við munum hremma hann,“
svaraði Milne rólega.
MUSTAFA Kemal kom æð-
andi inn í hús sitt í Galata.
Þótt ekki væri orðið dimmt,
var veizla þar í fullum gangi.
Húsið var þegar alræmt, og
talið til skammar fyrir hið ró-
lega nágrenni. Ekki svo að
skilja að nokkur þyrði að and-
mæla. Þessir félagar Kemals
voru harðsnúnir hermenn, öl-
kærir, vífnir og sættu sig ekki
við afskiptasemi. Þeir öskruðu
af gleði þegar þeir sáu her-
foringjann.
„Nei, ég er ekki í fangelsi,“
beljaði hann. „Þeir slepptu
mér. Opnið þið rakiflöskurn-
ar.“
í hópnum voru ókunnugir
menn, sem enginn virtist
þekkja. En í þessu húsi villtr-
ar gestrisni voru allir vel-
komnir.
Veizlan varð trylltári. Sker-
andi kvennaraddir smugu gegn
um grófa hermannabassa. Kem
al gekk á milli, veðjaði á spil,
hellti í sig raki. Hann greip
um úlnlið lostfagrar, búlgaskr-
ar stúlku. Kjóll hennar var I
ekkert að aftan og lítið að
framan og brjóstin til sýnis.
„Þú,“ urraði hann. „Inn í
svefnherbergið.“
„Ekki núna,“ hló hún.
„Þegar ég segi núna, þá þýð-
ir það núna,“ og Kemal þveitti
henni gegnum dyrnar. Hópur-
inn horfði þegjandi á hvernig
Kemal svipti af henni kjóln-
um í einu handtaki og skellt
á beran bakhluta hennar eins
og til þess að kenna henni að
hlýða. Hlátursöskur kváðu við
þegar hurðin lokaðist.
Tíu mínútum síðar voru þau
komin aftur. Kemal lét skína
í tennurnar. Búlgarska stúlkan
reyndi að hylja nekt sína und-
ir skikkju herforingjáns - og
hélt henni saman báðum hönd-
um.
„Þú sveikst okkur, Kemal.
Þú lézt hana hafa skikkjuna.“
„Hvað! Segirðu að ég svíki?
Hreint ekki. Það deila allir
með mér því, sem ég á. Taktu
skikkjuna mína, Arif.“
Harðar hendur köstuðu
skikkjunni út í hom. Stúlkan
skrækti, hljóp á eftir henni,
en var ýtt út á mitt gólfið.
Einhver sló á timbal. Karl-
mennirnir stóðu í hring, klöpp
uðu og stöppuðu til þess að
ná taktinum. í gildrunni brosti
stúlkan og fór að hreyfa fæt-
ur sínar eftir taktinum, hvirfl-
aðist í nektardans.
Hraðinn jókst, hendur
flugu, fætur stöppuðu fastar og
fastar, augu glóðu, andardrátt-
ur varð hvásandi. „Hayda!“
hrópuðu karlarnir. „Hayda!
Hayda! Hraðar Hraðar.“
ALLT í einu snerist veizlan
upp í það, að gestirnir rudd-
ust út til hestanna, sem biðu
bundnir fyrir utan. Veifandi
flöskum riðu þessir „þrjótar“
í loftköstum, svo að skikkj-
urnar stóðu beint aftur af
þeim, yfir Galatabrúna til Kon
stantínópel. Við brúarsporðinn
var Mustafa stöðvaður af skít-
ugum gömlum betlara. Svo
hljómaði hinn aldagamli söng-
ur Asíu:
„Ölmusu! Ölmusu, herrar.
Fyrir Allahs skuld, ölmusu.“
Mustafa fleygði til hans
handfylli af pjöstrum.
„Þarna, gamli maður Orn-
aðu þér við unga konu eins
og við ætlum að gera.“
I Betlarinn hneigði sig djúpt.
KROSSGÁTAN
„Blessun Allah veri með þer,
herra.“ Með lotnu höfði hélt
hann áfram lægri rómi, rétt
eins og hann væri að tala við
ístaðið. „Fevzi bíður þín í
Anatolíu, Pasha. „Græni her-
inn“ þinn hefur stöðvað
Frakka við Mosul. Þeir geta að
eins hörfað. Tíminn er kom-
inn.“
„Eyddu því ekki öllu í
einu,“ sagði Kemal hlæjandi.
Hann stóð uppréttur í ístöðun-
um og veifaði flöskunni. „Á-1
fram til húss „Þúsund og einn'
ar gleði.“
Með skarki, látum, árekstr-
um og ópum, syngjandi
franska amorssöngva, þeystu
þeir inn i ’Peráhverfið.
„Hó, nemið staðar,“ æpti
Kemal, og benti á feitan mann,
sem klæddur var að vestræn-
um hætti, en var með fez.
„Þarna fer bezti melludólgur í
allri Konstantínópel.“ Hestur-
inn kom þétt að manninum.
„Hvað hefur þú handa okkur
i kvöld, þitt hóruafkvæmi?“
Bridge-
Þ Á T T U R
Suður gefur. — Báðir á
hættu.
Spilin lágu þannig:
Norður:
S; Á G
H: Á K 4 3
T: 6 5 4 2
L: G 5 2
Vestur: Austur:
S: 10 8 7 5 3 2 S: K 6
H; G 9 8 7 H: D 10
T: — T: D 10 9 7
L: D 9 6 L: K 8 7 4 3
Suður:
S: D 9 4
H: 6 5 2
T: A K G 8 3
L: Á H
Suður opnaði á einum tígli,
Norður svaraði með einu hjarta
Suður sagði eitt grand, og
Norður hoppaði í þrjú grönd
sem varð endasögnin. Austur
og Vestur sögðu ávallt pass.
Vestur spilaði út spaða 5,
og Suður sem vildi alls ekki
leyfa Austur að komast inn
„Rauðhærðar frá Ciracassiu,
ó, girndarseggur," vældi sá
feiti. „Arabiskar dansmeyjar
af Oued Nail ættflokknum —
leiknustu vændiskonur í heimi.
Þú þarft ekki annað en að
spyrja Talaam, bezta hóru-
mangara í Austurlöndum,“
lauk hann máli sínu með hönd
yfir hjartastað.
Kemal öskraði af hlátri,
en vælið í feita manninum
lækkaði í kyrra bassarödd.
„Við brjótumst inn i Shisli-
vöruskemmuna i nótt. Þúsund
rifflar og 50 þúsund skot, Kem-
al. Komdu fljótt, við þörfn-
umst þín.“
Kemal litaðist um. Hinir
dularfullu, ókunnugu menn
gáfu honum nánar gætur.
„Þú selur lélegan varning,
Talaam,“ hrópáði' hahn, „'að-1’'
eins druslur og sjúkdóma.“
Síðan hvíslaði hann í flýti:
„Ég kem til ykkai innan
skamms, vinur. Mjög bráð-
lega.“
Framh. á bls. 4
og spila spaða aftur til Vest-
urs, drap með Á.
Næst spilaði Suður tígli úr
borði. Austur lét 7 og Suður
hugsaði sig um. Átti hann að
gera ráð fyrir að D félli í?
Gömul regla í slíku tilfelli
er þessi: — Með átta alltaf,
með níu aldrei. Með öðrum
orðum: svínaðu á D ef þú
hefur átta spil á báðum hönd-
um í litnum, en ekki ef þú
hefur níu spil.
Samt reyndi Suður að svína
G. Það fór alltof vel. Vestur
kastaði spaða, og það varð
Ijóst að Austur fengi slag í
tígli.
Þegar Austur tók tígulslag-
inn, lét hann út lágt lauf.
Vestur fékk á D og svaraði í
laufi, en Suður fékk á blank-
an Á. Næst komst Austur inn
á spaða K og hnekkti sögninni
með fríslögum í laufi.
Suður átti að drepa tígul
7 Austurs með 8. Ef Vestur
fær þann slag, fellur restin
af tíglinum í Á K; Vestur
getur ekki ráðist á laufið af
nokkurri skynsemi Geti Vest-
ur á hinn bóginn ekki drepið
tígul 8, er hægðarleikur fyrir
Suður að koma blindi inn aft-
ur og svína tíglinum á nýjan
leik.