Ný vikutíðindi - 08.12.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDl
CJtgelandi og ntstjón:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýsíngai
Hverfisgötu 101A, 2. næð
Simi 26833 Pósth. 5094
Prentuns Prentsm. Þjóðviljans
Setnings Félagsprentsmiðjan
Myndamðtí Nýjá prentmynda-
gerðin
Gleðisaga
Orðskár kokkáll
Þessi skringilega saga er úr bókinni „Sulasmiths have“,
eftir danska skáldið Cari Ewald (1857-1908)
Landhelgin
Nú er svo komiö aö telja
má víst, að Bretar sendi
hingað herskip gegn varö-
skipunum okkar, til vernd-
ar togurum sínum, svo að
þeir geti togaö í friöi inn-
Fyrir allmörgum árum bjó
hér ' borginni maður nokkur,
sem átti mjög snotra konu.
Hann gaf henni falleg föt og
sagði aidrei styggðaryrði við
hana. Þar að auki virti hann
hana o gdáði eins og góðum
eiginmanni sæmir, og annað
hvert ái skenkti hann henni
an 50 mílna markalínunn-
ar. Fer þá sagan aö endur-
barn.
taka sig frá því í fyrra
þorskastríðinu, og hlakkar
sjálfsagt engan til þess.
Ekki má heldur miklu
muna, aö önnur bezta við-
skiptaþjóð okkar í Evrópu,
Vestur -Þj óöverj ar, beiti okk-
ur höröu. Viöbúiö er aö þess
verði ekki langt aö bíða
eftir öllum sólarmerkjum
aö dæma. Er þá svo komið
aö einskonar hernaöará-
stand ríkir milli íslands og
þessara tveggja fyrrverandi
miklu viöskipta- og vina-
landa í nágrenni okkar í
Evrópu.
Viö þetta bætist, aö Rúss-
ar hafa hér mikilla hags-
muna aö gæta, og er viðbú-
ið að komið geti til árekstra
viö þá líka. Þegar svo bæt-
ist við, aö Bandaríkjamenn
og jafnvel Danir snúast
öndveröir gegn útfærslu
landhelgi okkar, fer vina-
þjóðum okkar allmjög að
fækka — a.m.k. meöal
þeirra, sem við höfum mest
skipti viö.
Sennilega hefur ríkis-
stjórnin lifaö í þeirri trú, að
við gætum samið viö Breta,
Þjóðverja og Rússa á svip-
uðum grundvelli og Belgíu-
menn, en þá þekkja þeir
ekki Bretana nógu vel. Það
hefur líka komið á daginn,
aö þeir ætla sér ekki aö
semja af sér, fremur en þeir
eru vanir.
Útfærsla landhelginnar
var okkur aö vísu lífsnauö-
syn. Þaö sannar hinn stór-
um minnkandi afli viö
strend.ur landsins. En kapp-
inu heföi þurft aö fylgja
meiri forsjá. Aflamagnstöl-
ur hljóta raunar aö koma
vitinu fyrir þær þjóðir, sem
hér veiöa, fyrr eöa síöar.
ÞaÖ er bara ekki sama
hvernig hlutirnir eru gerö-
ir.
Undarlegt er þaö, aö ekki
skuli mega semja til bráöa-
birgða, t.d. 1 eitt eða tvö ár,
á grundvelli þeim sem Bret-
ar hafa gert tillögur um,
meðan frekari samkomu-
lagsumræður fara fram.
Sveigjanleiki er nauðsynleg-
ur í samskiptum einstakl-
inga og þjóða ef vel á aö
fara — og það er naumast
hægt aö búast viö því, að
En hvort sem það var vegna
þess, að þrátt fyrir allt var
eitthvað athugavert við hgnn
^ða að hún gekk ef til vill
mjög svo í augun á karlmönn-
um, þá var staðreyndin sú, að
hún :fór að leggja lag sitt við
annan mann, sem hún hafði
fengið meiri velþóknun á en
nokkrum öði’um er hún hafði
áður kynnst.
Allir undruðust þetta —
ekki sízt eiginmaður hennar.
Hann var samt svo skynsam-
ur að spyrna ekki gegn
broddunum, en lét örlög ráða
og beið þolinmóður eftir því
að hans tími kæmi. Þannig
! æxlaðist þetta langa hríð —
öllum illum tungum til- yndis
og ánægju.
En svo vildi svo illa til, að
dag nokkurn kom eiginmað-
urinn að eiginkonu sinni og
elskhuga hennar á þeirri
stundu. sem hann hefði ekki
átt að láta sjá sig. Það var
ekki með vilja gert, og hann
sneri'oðára áftur til vinnuher-
bergis síns, lokaði dyrunum á
eftir sér og settist við skriftir
eins og ekkert hefði skeð.
Hann sat og blístraði fjörugt
lag, þegar elskhuginn kom
inn til hans og hegðaði sér
eins og maður, sem veit að
komið er að skuldadögum.
Hann stakk höndunum í vas-
ana og tók þær upp úr þeim
á víxl, reif í skegg sér, klór-
aði sér í höfðinu — og svo
stóð hann gleitt og krosslagði
hendurnar á brjóstinu.
Eiginmaðurinn andvarpaði,
leit á hann meðaumkunaraug-
um og beið. En þegar góður
tími hafði liðið og hvorugur
sagt orð, tók hann um arm
mannsins, leiddi hann vin-
gjarnlega til sætis og sagði:
„Kæri vinur, ég skil aðstöðu
þína og vorkenni þér svo sann-
arlega.“
Elskhuginn ætlaði að fara að
segja eitthvað, en eiginmaður-
inn varð fyrri til.
okkur takist að útiloka með
einu pennastriki, öllum aö
óvörum, þjóðir frá veiöi-
stööum, sem þeir hafa
stundað og treyst á í alda-
raöir.
Semjum því til bráöa-
birgða, þótt viö þurfum að
láta undan, meira en viö
helzt óskuöum. Annaö er
bókstaflega ekki hægt, ef
viö ætlum ekki aö eiga þaö
á hætiu að standa einir
uppi í heiminum.
„Segðu ekkert. Til hvers
væri það? Heldurðu að ég sé
blindur? Eða heldurðu að ég
sé hreinn fábjáni? Ó-nei — ég
veit vel hvað þú hefur þurft
að þoia.“
Hann klappaði elskhuganum
á öxlina, og rödd hans var
mild og sorgmædd, þegar hann
hélt áfram:
„Hér hefur þú umgengist
mig og látist vera vinur minn.
Þú hefur borðað mat minn og
drukkið vín mitt — og allan
tímann hefurðu skammast þín
eins og hundur. Hvílíka auð-
mýkingu hefurðu ekki þurft
að þola! Ávallt varðstu að vera
kurteis, jafnvel þótt þú fyrir-
litir mig — og þú varðst að
hlusta alvörugefinn á allt sem
ég sagði, enda þótt þér fynd-
ist ég hlægilegur og heimsk-
ur. Og ef ég vildi fara snemma
úr heimboði hjá þér, varðstu
að biðja mig að vera lengur,
þótt þú sért betri skákmaður
til. Þú tefldir við mig, og enda
þótt þú sért betri skákmaður
en ég fannst þér þú vera
skyldugur að tapa. Þú varst
neyddur til að vera á sama
máli og ég í stjórnmalaskoðun-
um — og þú drakkst dús við
mig, þótt þér flökraði við að
hafa mig fyrir augunum.“
Elskhuginn reis úr sæti sínu
og fór að tauta eitthvað, en
eiginmaðurinn þrýsti honum
aftur niður á stólinn og reyndi
að róa hann.
„Já, já, vist svo, allt í lagi
— ég veit þetta betur en þú
heldur í hvert skipti, sem þú
komst hingað , grannskoðað-
irðu andlitið á mér og reyndir
að sjá af svip mínum ,hvort
ég vissi eitthvað — og þú
varst hræddur í hvert sinn,
sem ég kom til þín.“
Nú spratt elskhuginn upp og
ýtti svo harkalega við kvalara
sín.um að gleraugun hans
duttu á gólfið. En eginmaður-
inn tók þau í rólegheitum upp
aftur, pússaði þau, lét þau á
sig aftur og sagði:
„Þetta gerir ekkert til, það
er enginn skaði skeður — gler-
augun brotnuðu ekki. Ég skil
vel hvað þú ert æstur — þú
hugsar um börnin — heldurðu
að mér sé ókunugt um það
allt. Þau þrjú, sem ég á, og
það fjórða, sem þú átt, en
aldrei mun kalla þig föður.
Æ-já, þér er sannarlega vor-
kunn! En hvað viltu að ég
geri fyrir þig?“
Elskhuginn svaraði ekki —
Jackson-, förstjóri hafði verið
á ferðalagi í Austurlöndum
ásamt konu sinni og dóttur í
hálfau annan mánuð, og það
hafði verið mjög dásamlegur
hann tók hattinn sinn og gekk
til dyra.
„Ég skal að sjálfsögðu ekki
aftra þér að fara,“ sagði eigin-
maðurinn og þrýsti hönd hans
í kveðjuskyni. „Huggunarorð
eru lítils megnug ,og þú þarft
að vera í einrúmi með hugs-
anir þínar. En hinkraðu að-
eins.“
Hanr. gekk að skrifborðinu,
dró fram skúffu og tók upp
vindlakassa.
„Ég á ennþá nokkra af þeim
góðu, sem þú gafst mér síðast
— gerðu svo vel. Og hérna
eru nokkrir, sem ég hef sjálf-
ur keypt, stingdu fáeinum
þeirra líka í vasann — þótt
þeir séu ekki sérlega góðir má
vel reykja þá undir beru lofti.
Ekkert að þakka, kæri vinur.
Og svo vona ég að þú heim-
sækir okkur, þegar þú hefur
náð þér eftir þetta.“
Með þessum orðum fylgdi
hann elskhuganum til dyra,
kvaddi hann með handabandi
og lokaði á eftir honum.
tími fyrir þau. Þegarþau kcrmu
aftur heim, héldu þamnmkla
veizlu fyrir vini sína, til þess
að þeir gætu heyrt ságt frá
hinu dásamlega ferðalagi.
Prentsmiðjan ODDI hf.
BRÆÐRABORGARSTÍG 7 - SÍMI 20280, 3 línur - REYKJAVÍK
Ef þér þurfið að láta prenta:
Bækur, Blöð, Tímarit,
þá talið við okkur og fáið allar upplýsingar um
verð og tilögun.
Prentsmiðjan 0DDI hf.
BRÆÐRABORGARSTÍG 7 - SÍMI 20280, 3 línur - REYKJAVÍK
Lampinn
Þýtt sögukorn